กลับมาเมืองไทยได้พักใหญ่แล้วล่ะ
จะบอกว่าไม่นึกถึงญี่ปุ่นก็คงโกห๊กโกหก
แต่ที่พิลึกคือ... อิชั้นไปอยู่โอซาก้า แต่ใจกลับถวิลหาโยโกฮามะแหะ เหอะๆ
จะบอกว่าไม่นึกถึงญี่ปุ่นก็คงโกห๊กโกหก
แต่ที่พิลึกคือ... อิชั้นไปอยู่โอซาก้า แต่ใจกลับถวิลหาโยโกฮามะแหะ เหอะๆ
แต่ที่กลับมาเมืองไทยแล้วรู้สึกอึดอัดมากเลยก็คือ
...เมืองไทย(กรุงเทพ)มองไม่เห็นท้องฟ้าเลย...
...เมืองไทย(กรุงเทพ)มองไม่เห็นท้องฟ้าเลย...
ตอนอยู่ญี่ปุ่น
พอออกจากหอเดินมาอีกนิด ตรงท่ารถก็เปิดค่อนข้างโล่ง เห็นท้องฟ้าได้
ตอนนั่งรถไฟฟ้าเวลามันลอยฟ้าอยู่ก็เห็นท้องฟ้าได้
ตอนไปมหาลัย มหาลัยก็อยู่บนเขา เห็นท้องฟ้าได้ทั้งเช้าและเย็น
เวลาเดินในเมือง ด้วยความที่เมืองไม่ใช่โซนหนาแน่น ก็เดินมองท้องฟ้าได้
เวลาไปทำงานพิเศษ ตอนเดินผ่านสะพานข้ามแม่น้ำ ก็เปิดโล่ง เห็นท้องฟ้าได้ชัดเจน
เวลาไปห้าง บนห้างก็มีสวนลอยฟ้า เดินออกมาก็เห็นท้องฟ้า
ตอนไปโยโกฮาม่า ก็มีสวนสาธารณะริมท่า ลมทะเลพัดโชย และท้องฟ้าก็เปิดโล่ง
พอออกจากหอเดินมาอีกนิด ตรงท่ารถก็เปิดค่อนข้างโล่ง เห็นท้องฟ้าได้
ตอนนั่งรถไฟฟ้าเวลามันลอยฟ้าอยู่ก็เห็นท้องฟ้าได้
ตอนไปมหาลัย มหาลัยก็อยู่บนเขา เห็นท้องฟ้าได้ทั้งเช้าและเย็น
เวลาเดินในเมือง ด้วยความที่เมืองไม่ใช่โซนหนาแน่น ก็เดินมองท้องฟ้าได้
เวลาไปทำงานพิเศษ ตอนเดินผ่านสะพานข้ามแม่น้ำ ก็เปิดโล่ง เห็นท้องฟ้าได้ชัดเจน
เวลาไปห้าง บนห้างก็มีสวนลอยฟ้า เดินออกมาก็เห็นท้องฟ้า
ตอนไปโยโกฮาม่า ก็มีสวนสาธารณะริมท่า ลมทะเลพัดโชย และท้องฟ้าก็เปิดโล่ง
แต่พอกลับมาเมืองไทย
อยู่ในกรุงเทพ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ตึก มองฟ้าได้ไม่ชัด
ตอนนั่งรถไฟฟ้า สถานีก็ปิดหลังคาหนาแน่น แถมด้วยกระจกรถทุกบานที่ปิดโฆษณาจนมองไม่เห็นข้างนอก
ในมหาลัยยังดี พอมองเห็นท้องฟ้าได้บ้าง แต่วุ่นวายจนไม่มีเวลามองฟ้า
เวลาเดินในเมืองไทย ถึงจุดไหนมองเห็นท้องฟ้าได้ แต่ถ้าเดินมองแต่ฟ้า ขาไม่ตกท่อก็คงเหยียบ... (ละไว้ในฐานที่เข้าใจ)
ห้างเมืองไทยก็ปิดฝาแทบทุกด้าน อย่าว่าแต่สวนลอยฟ้า แค่ร้านอาหารฝั่งริมกระจกก็ยังตีฝ้าปิดด้านที่หันออกนอกตึกจนหมด
การมองฟ้าดียังไง?
ก่อนไปที่โน่น เรารู้สึกว่าชีวิตทุกวันของเราอึดอัด วุ่นวาย
ตอนไปที่โน่น เราก็ยังรู้สึกเหนื่อยกับชีวิต
แต่พอเราเริ่มมองฟ้า...
มันอบอุ่นยังไงไม่รู้
มันกว้างไกล
และมันเชื่อมโลกของเราไว้
คนอีกหลายคนอยู่อีกฟากหนึ่งของท้องฟ้า
อาจจะกำลังมองฟ้าเดียวกับเราอยู่
อาจจะทุกข์น้อยกว่าเรา เหมือนกับเรา.... หรือมากกว่าเราอยู่...
ได้รับรู้ถึงความกว้างใหญ่ของโลก
และความเล็กจ้อยของตัวเราเอง
แต่ในขณะเดียวกัน
เราก็ได้รู้ว่า... ในโลกที่กว้างใหญ่นั้น
มี "ตัวเรา" อยู่เพียงคนเดียว
ไม่มีใครเหมือนเรา
และเราก็ไม่อาจะเหมือนใครได้
เพราะฉะนั้น...
เราก็แค่ ค่อยๆก้าวแต่ละก้าว... ในแบบของตัวเอง
แค่ทำ... ในสิ่งที่คิดว่า ตัวเราจะเป็นตัวเราเองได้
เป็น "ตัวเรา" ที่ "ตัวเรา" ภาคภูมิใจ
พอคิดแบบนั้นได้ ทุกครั้งที่มองฟ้า
ในใจเราก็จะโล่งราวกับความทุกข์ทั้งหลายมันละลายไปกับฟากฟ้า
สูดลมหายใจเข้าไป... และเราก็เป็นคนใหม่ที่พร้อมจะเดินหน้าต่อไปอีกครั้ง...
ก่อนไปที่โน่น เรารู้สึกว่าชีวิตทุกวันของเราอึดอัด วุ่นวาย
ตอนไปที่โน่น เราก็ยังรู้สึกเหนื่อยกับชีวิต
แต่พอเราเริ่มมองฟ้า...
มันอบอุ่นยังไงไม่รู้
มันกว้างไกล
และมันเชื่อมโลกของเราไว้
คนอีกหลายคนอยู่อีกฟากหนึ่งของท้องฟ้า
อาจจะกำลังมองฟ้าเดียวกับเราอยู่
อาจจะทุกข์น้อยกว่าเรา เหมือนกับเรา.... หรือมากกว่าเราอยู่...
ได้รับรู้ถึงความกว้างใหญ่ของโลก
และความเล็กจ้อยของตัวเราเอง
แต่ในขณะเดียวกัน
เราก็ได้รู้ว่า... ในโลกที่กว้างใหญ่นั้น
มี "ตัวเรา" อยู่เพียงคนเดียว
ไม่มีใครเหมือนเรา
และเราก็ไม่อาจะเหมือนใครได้
เพราะฉะนั้น...
เราก็แค่ ค่อยๆก้าวแต่ละก้าว... ในแบบของตัวเอง
แค่ทำ... ในสิ่งที่คิดว่า ตัวเราจะเป็นตัวเราเองได้
เป็น "ตัวเรา" ที่ "ตัวเรา" ภาคภูมิใจ
พอคิดแบบนั้นได้ ทุกครั้งที่มองฟ้า
ในใจเราก็จะโล่งราวกับความทุกข์ทั้งหลายมันละลายไปกับฟากฟ้า
สูดลมหายใจเข้าไป... และเราก็เป็นคนใหม่ที่พร้อมจะเดินหน้าต่อไปอีกครั้ง...
...อยากมองท้องฟ้าจัง...
แถมรูปท้องฟ้าและคลื่นซัดซาที่โยโกฮาม่าค่ะ...
(ปล. ใครๆก็ชอบบอกว่า การพัฒนาเมืองต้องแลกด้วยธรรมชาติ แต่ทำไมที่โน่นเขายังดูสงบร่มรื่นกว่าบ้านเราได้ล่ะ?)
(ปล. ใครๆก็ชอบบอกว่า การพัฒนาเมืองต้องแลกด้วยธรรมชาติ แต่ทำไมที่โน่นเขายังดูสงบร่มรื่นกว่าบ้านเราได้ล่ะ?)
No comments:
Post a Comment