[exteen backup] Happy Birth Day To Me~... Is it ordinary day?

คำตอบก็คือ Yes. น่ะแหละ

อ้อ เกือบลืม มีเรื่องต้องประกาศก่อน
บล๊อกของกลุ่มนะคะ http://neo-romance.exteen.com/
ไม่ได้ปิดเพราะจะเลิกทำนะคะ
เพราะยังไงเราก็ไม่เลิกแน่นอนค่ะ
แต่ตอนนี้ขอแจ้งให้ทราบเท่านี้ก่อนนะคะ
เผื่อว่าบางคนอาจจะสงสัยว่าทำไมจู่ๆปิดหายไป

วันนี้ก็ยังคงเป็นวันธรรมดาวันหนึ่งที่เราก็โดนเพื่อนชวนไปงานการ์ตูนตาล้า~ จนถึงขั้นมีเพื่อนถามว่า อ้าว วันเกิดแล้วมางานการ์ตูนทำไมเนี่ย
ก็แหม มันก็ดูเหมือนวันธรรมดาๆนี่นาเนอะ
จะพูดไปแล้ว ตอนเราเด็กๆ เราก็มักจะกระดี้กระด้ากับวันเกิดเสียจนออกหน้าออกตา แถมบางทีเกินงามอีกต่างหาก เพราะมันจะเป็นวันที่เราได้กินเลี้ยง ได้ของขวัญ มีคนมายินดีกับเรา
แต่ตอนนี้จะคิดไปแล้ว

ถ้าคนเราจะฉลองให้กับการเติบโตของเราจริงๆเนี่ย
เราน่าจะฉลองกับทุกๆวันมากกว่า
เพราะคนเราเติบโตขึ้นทุกๆวัน
ไม่ใช่อย่างเกมที่พอเก็บ exp. เรื่อยๆ พอถึงจุดๆหนึ่งก็ ปิ๊ง Lv. up แล้วสเตตัสต่างๆเราถึงจะขึ้น
คนเราสเตตัสมันขึ้นไปเรื่อยๆทุกวันต่างหาก นอกจากเพิ่มแล้ว บางทียังลดลงได้อีกเสียด้วย
ในเมื่อวันเกิดก็เป็นวันๆหนึ่งที่สเตตัสของเราวิ่งขึ้นลงไม่ต่างจากวันอื่น
ในแง่หนึ่ง มันก็เป็นวันที่ไม่ได้มีอะไรเลย

แต่ในอีกแง่หนึ่งแล้ว
ข้อความสั้นๆ หรือคำสั้นๆที่ได้รับมา 
มันก็ทำให้เรารู้สึกดีได้เช่นเดียวกัน
บางคนก็ลืมวันเกิดเราไป เราก็รู้
เพราะบางทีเราก็ลืมวันเกิดเพื่อน
เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะวันเกิดก็คือวันๆหนึ่ง
บางทีการที่เราอยู่ด้วยกัน เป็นเพื่อนกันทุกๆวันอาจมีความหมายมากกว่า
แต่ยังไง เราก็ขอขอบคุณเพื่อนๆทุกๆคนที่พูดแค่ว่า สุขสันต์วันเกิด หรือ HBD 
รวมไปถึงเพื่อนๆที่วันนี้เลี้ยงให้เราด้วยนะ~♥
ว่าแล้วก็ลงรูปสุกี้ที่ไปจวกมาจากบล๊อกเพื่อนเพราะตัวเองไม่ได้ถ่าย หุๆ

พูดจริงๆวันเกิดปีนี้เป็นวันเกิดที่เหมือนกับวันธรรมดาจริงๆ เพราะไม่ได้มีอะไรพิเศษเท่าไหร่ ถ้าไม่ได้กลุ่มเพื่อนๆที่ไปกันวันนี้เลี้ยงให้
เรื่องไม่ดีรอบๆตัวก็ยังคงมีอยู่
กลายเป็นวันทำไมช่วงนี้คนรอบๆตัวรวมไปถึงตัวเองด้วยถึงได้มีปัญหาในแง่ที่คล้ายๆกันแบบนี้
ก็ไม่อยากจะคิดหรอกนะว่าโลกใบนี้มันแย่ลง
เพราะไงๆเราก็ต้องอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป
วันนี้เลยกลายเป็นวันเกิดที่ไปนั่งคุยปรึกษางานของเพื่อนคนนึงไปแทนเสียนั่น เพราะเขาเองก็มีปัญหากลายๆเหมือนกัน

เรื่องที่เกิดช่วงนี้ทั้งกับตัวเองแล้วก็เพื่อน ทำให้เราคิดอะไรบางอย่างออกมา
เราควรจะทำไงกะตัวเอง แล้วก็แนวทางในการใช้ชีวิตดี?
เราคิดนะว่าทุกๆคนก็คงมีสิ่งที่ตัวเองยึดมั่นไว้ในการใช้ชีวิต อาจจะเป็นเรื่องเล็กบ้าง เรื่องใหญ่บ้าง
แต่ทุกคนก็คงมีสิ่งที่ "ถ้าไม่มีแล้ว นั่นไม่ใช่ตัวฉัน" อยู่
เราเองก็มีเหมือนกัน
จะพูดไป มันเป็นทั้งอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่และงี่เง่าไปพร้อมๆกัน
(ซึ่งไม่พูดดีกว่า อุๆ)
แต่หลักๆแล้ว มันเกี่ยวข้องกับความเชื่อในตัวมนุษย์ของเรา
ซึ่งมันถูกสั่นคลอนด้วยเรื่องที่ผ่านมา ทั้งเรื่องของเราเอง และเรื่องของเพื่อน
แต่จะให้เปลี่ยนในจุดนี้ เราคงทำไม่ได้ 
เพราะหากไม่มีมัน เราก็คงไม่อาจเป็นตัวเราเองมาได้จนถึงทุกวันนี้
แม้ว่าสักวันจะต้องเสียใจจนตาย
แต่เรื่องนี้ ที่เราอยากจะขอกับตัวเองว่า อย่าให้มันเปลี่ยนไปเลย
เราเคยทิ้งมันไปแล้วหนนึง
แต่นอกจากจะพบว่า มันทิ้งไม่ได้ แล้ว เรายังพบว่า มันทำให้เราแย่ลงอีกต่างหาก
เพื่อนเราที่มีปัญหาวันนี้เขาพูดอย่างนึงให้เราคิดได้
เขาพูดว่า ให้เรื่องที่ผ่านมาไม่ได้เปลี่ยนเราให้แย่ลง ให้ลืมการเชื่อในตัวของคน แต่ให้มันเตือนเรา ให้เราระวังตัวให้มากขึ้น
มันก็จริงเนอะ
คนเราเป็นสัตว์สังคม คงไม่อาจอยู่ตัวคนเดียวได้หรอก
และการอยู่ตัวคนเดียวมันเหงาจริงๆ
เพราะงั้นต่อจากนี้ไป เราก็อยากจะให้ความสำคัญกับเพื่อนๆทุกคน และเราก็จะเชื่อมั่นในตัวมนุษย์ต่อไป
ถ้าหากว่าเราไม่ใช่ในสิ่งๆนี้ล่ะก็ เราคงไม่มาอยู่ตรงนี้ ไม่เลือกเรียนสาขาวิชานี้ เพราะเราเชื่อมั่นในมนุษย์ และมีสิ่งหนึ่งที่อยากจะทำให้ได้ หรือไม่ก็อยากจะสร้างรากฐานของมันให้ได้
แม้ว่าเราเองจะรู้ว่า... มันเป็นสิ่งที่ยากเหลือเกินที่จะเป็นไปได้
แม้จะฝัน เราก็ขอฝันไปชั่วชีวิตละกัน เพราะฝันนี้ช่างเป็นฝันที่สวยงาม...

สุดท้ายนี้ เราอยากใช้ที่ตรงนี้ขอบคุณเพื่อนๆหลายคนที่ผ่านมาในชีวิตเรา
ช่วงที่ผ่านมาที่เราอยุ่ในสภาพที่ย่ำแย่มากๆ
เราได้รู้ว่า เพื่อนที่รักเราและเรารักนั้นมีอยู่มากกว่าที่เราคิดด้วยซ้ำ
เวลาสุขๆเรามักจะไม่ค่อยรู้ตัวจริงๆ
เพื่อนที่ปกติเราไม่ค่อยได้ใส่ใจ บางทีรำคาญเล็กๆด้วยซ้ำ (ขอโทษค่า) แต่พอเรามีเรื่องอัดอั้น เรากลับนึกถึงเขาและโทรไประบาย
เพื่อนที่เมื่อได้ยินเสียงเราร้องไห้จากโทรศัพท์แล้วรีบมาหาที่บ้านเพื่อฟังเราร้องไห้
เพื่อนที่อยู่ไกลถึงฝรั่งเศส แต่พอได้อ่านบล๊อก+ได้ฟังสภาพเราจากเพื่อนอีกคน ก็โทรมาหา
เพื่อนที่ห่างหายกันไปตั้งแต่เรียนจบ ม. ปลาย แถมตอน ม. ปลายไม่ค่อยได้คุยกัน จู่ๆก็ทัก MSN มาหา
รวมไปถึงเพื่อนๆแต่ละคนที่ยอมรับฟังเราร้องไห้แล้วก็พูดเหมือนคนบ้า
เพื่อนบางคนในกลุ่มนี้ เรายอมรับว่า บางทีเราก็เคยรู้สึกรำคาญ รู้สึกเบื่อ รู้สึกหมั่นไส้
แต่พอถึงเวลาจริงๆ เขากลับพร้อมจะอยู่เคียงข้างเราเสมอ
ถ้าหากว่าเขาได้ผ่านมาตรงนี้ 
เราก็ขอพูดจริงๆว่าเราขอบคุณ
บางทีเราก็พูดไม่เก่งขึ้นมา จะให้พูดต่อหน้าบางทีก็เก้อๆ 
อย่างน้อย ก็ขอให้ที่ตรงนี้ เป็นที่ที่เราจะได้บอกทุกๆคนจริงๆว่าเราขอบคุณมาก
และต่อจากนี้ไป ไม่ว่าจะมีเกิดอะไรขึ้น ขอให้เรียกหาเราได้เสมอ
เราจะขอตอบแทนทุกคนให้ดีที่สุด
ขอบคุณทุกๆคนจริงๆค่ะ

ปล. เกือบไม่ทันวันเกิดตัวเอง หึหึ...