[exteen backup] [Conan]Detective Conan Fanfiction, Let it snow!Let it snow!Let it snow! - Akai x Shiho

    กลิ่นกรุ่นของกาแฟค่อยปล่อยตัวลอยจากถ้วยกระเบื้องเรียบๆ สีขาว ก่อนจะส่งกลิ่นอันแสนหอมหวลใก้อบอวลไปทั่วทั้งห้องรับแขกที่ถูกใช้เป็นห้องนั่งเล่นด้วย เด็กสาววางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงกับโซฟาด้านข้าง พลางหยิบเอกสารปึกหนึ่งจากชั้นวางของติดกับโซฟาตัวนั้น เธอถอนหายใจหนึ่งครั้งเมื่อมองไปยังปฏิทินและนาฬิกาบนข้างฝา ตัวเลขและตัวอักษรบนนั้นแสดงให้เห็นว่าเป็นช่วงค่ำคืนวันที่ 25 ธันวาคม เธอเคลื่อนสายตากลับมาจดจ่ออยู่ที่เอกสารตรงหน้าอีกครั้ง มือหนึ่งหยิบกาแฟอุ่นขึ้นมาจิบ โดยไม่ใส่ใจเสียงข่าวพยากรณ์อากาศในโทรทัศน์ที่ถูกเปิดทิ้งเอาไว้

==== Detective Conan Fanfiction 
Let it snow!Let it snow!Let it snow! - Akai x Shiho ====

"Oh the weather outside is frightful, 
But the fire is so delightful,
And since we've no place to go,
Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!"

    "... นายบ้ารึเปล่าเนี่ย..."
    เด็กสาวเอ่ยปากพร้อมกับหรี่ตาลงจ้องหน้าไปยังแขกผู้มาเยือน ราวกับจะตำหนิ ประตูห้องถูกเปิดออกเพื่อให้ชายหนุ่มรูปร่างสูงเดินเข้ามาในห้อง มือของเขาถือถุงพลาสติกและถุงกระดาษท่าทางหนักอยู่สองสามใบ ร่องรอยรอบดวงตาที่แสดงถึงความเหนื่อยล้าดูแตกต่างจากแววตาทั้งสองที่เปล่งประกายออกมาเมื่อมองเห็นเจ้าของห้อง แต่ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อ ผ่านไปถึงห้องครัว งแม้ไม่มีคำเชิญออกจากปากของเด็กสาว เธอถอนหายใจเบาๆ ปิดประตู แล้วเดินตามไปยังห้องครัว
    ถุงสองสามใบถูกวางลงบนโต๊ะอาหาร ก่อนที่ชายหนุ่มจะปัดหิมะตามร่างกาย และถอดเสื้อนอกออกวางไว้กับเก้าอี้
    "ไม่ได้ดูข่าวรึไงว่าคืนนี้จะมีหิมะตกหนัก"
    เด็กสาวมองชายหนุ่มที่อยู่ในสภาพเปียกปอนจากหิมะที่ตกหนักภายนอก และไปสะดุดตากับสิ่งหนึ่ง เธอเดินไปยังมุมห้องเพื่อปรับเครื่องปรับอากาศให้อุ่นขึ้นกว่าเดิม แล้วจึงเดินเข้าใกล้ร่างผอมสูงนั้น
    "แค่ออกไปซื้อของสำหรับงานเลี้ยงคริสมาส ฉันคิดว่าน่าจะกลับทันก่อนหิมะจะตกหนักเสียอีก"
    ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเริ่มรื้อข้าวของในแต่ละถุง
    "พอผ่านมาถึงแถวนี้ หิมะก็เริ่มตกหนัก ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าเธออยู่แถวนี้พอดี ยังไงก็ขอที่หลบจนกว่าหิมะจะเบาลงละกัน เธอคงไม่ใจร้ายขนาดไล่ฉันออกไปตากลมตากหิมะใช่ไหม ชิโฮะ"
    "ถ้าฉันใจร้ายขนาดนั้นล่ะ?"
    เด็กสาวที่มีชื่อว่า มิยาโนะ ชิโฮะ หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่ม แล้วตอบด้วยรอยยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก
    "ฉันไม่ได้ใจดีอย่างพี่สาวหรอกนะ แต่ถ้านายจะทำอะไรตอบแทนฉันสักหน่อย ฉันอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้"
    เธอชี้ไปที่ข้าวของในถุงที่ถูกทยอยนำออกมาวางบนโต๊ะ ชายหนุ่มยิ้มแบบเดียวกันตอบกลับ
    "กว่าหิมะจะเบาลง งานเลี้ยงคงเลิกกันแล้ว ของพวกนี้คงพอเป็นค่าที่พักให้เธอได้นะ"

"It doesn't show signs of stopping,
And I've bought some corn for popping,
The lights are turned way down low,
Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!"

    ข้าวของที่ถูกหยิบออกมาจากถุงมีทั้งขนมปัง ผัก เนื้อสัตว์ เครื่องเทศ รวมไปถึงขวดไวน์ฉลากสีทองส่องประกาย และไก่งวงชิ้นใหญ่ 
    "มีเท่านี้คงพอทำอาหารง่ายๆ สำหรับสองคนได้ เดี๋ยวฉันจัดการเอง เธอไปนั่งอ่านหนังสือค้นคว้าอะไรของเธอเถอะ"
    "มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว เอาเถอะ ตั้งใจทำให้อร่อยล่ะ ไม่งั้นฉันไล่นายออกไปนั่งเป็นตุ๊กตาหิมะด้านนอกแน่ ถึงจะเป็น FBI มือดีอย่างคุณอากาอิก็เถอะ"
    ชิโฮะพูดพร้อมหัวเราะคิกออกมาเบาๆ อากาอิ ชูอิจิเองก็หัวเราะหึเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ
    "แต่ก่อนอื่น..."
    เด็กสาวขมวดคิ้วและจ้องหน้าของชายหนุ่ม
    "เสื้อนอกก็ถอดออกมาแล้ว แต่หมวกไหมพรมนั่นก็เปียกโชกเหมือนกัน ทำไมไม่ถอดออกมาล่ะ"
    สิ้นคำพูด เธอก็ยกมือขึ้นดึงหมวกไหมพรมที่ชายหนุ่มใส่เป็นประจำออกมา สีหน้าของเขาแสดงความตกใจออกมาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปเป็นใบหน้าที่นิ่งสงบเช่นเคย
    "เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก..."
    ชิโฮะวางหมวกเอาไว้ด้านข้างเก้าอี้ที่พาดเสื้อ ก่อนจะเดินไปยังประตูที่เชื่อมกลับไปที่ห้องรับแขก
    "อาหารเย็นก็ฝากด้วยละกัน ฉันจะนั่งอ่านเอกสารอยู่ที่โซฟา"
    เด็กสาวกลับไปยังโซฟาตัวเดิม หยิบเอกสารชุดเดิมขึ้นมาอ่าน ไออุ่นของกาแฟที่วางอยู่จางหายไปแล้ว แต่เมื่อเธอยกขึ้นจิบ รสชาติของมันกลับหวานกว่าเดิม

    เสียงมีดกระทบกับเขียงและเสียงน้ำเริ่มจางหายไป ตามมาด้วยเสียงของกระทะและกลิ่นหอมที่โชยออกมาจากห้องครัว เด็กสาววางเอกสารในมือ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังประตูกระจกของระเบียง ใช้นิ้วมือเรียวแหวกผ้าม่านออก หิมะภายนอกยังคงตกไม่หยุด ทิวทัศน์รอบๆ กลายเป็นสีขาวบริสุทธิ์ส่องประกายสะท้อนกับแสงไฟจากอาคารและไฟประดับในเทศกาลแห่งความสุข
    เธอมองขึ้นไปยังท้องฟ้า แล้วยิ้มให้กับตัวเอง
    "ชิโฮะ อาหารเตรียมเสร็จแล้ว"
    อากาอิเดินออกมาจากห้องครัวแล้วส่งเสียงเรียก เด็กสาวหันไปพยักหน้า แล้วเดินตามไปในห้องครัว โต๊ะอาหารในห้องของเธอที่แทบจะไม่เคยมีอะไรวางอยู่ ในตอนนี้กลับมีอาหารอุ่นๆน่าทานส่งกลิ่นหอมไปทั่ว ขนมปังก้อนเล็กถูกวางใส่ไว้ในจานใบเล็ก เคียงข้างกับเนย สลัดและเสต็กที่ถูกจัดแบ่งสำหรับสองที่ ที่ขาดไม่ได้คือไก่งวงอบที่ถูกวางเอาไว้ตรงกลางโต๊ะ ส่วนด้านข้างๆยังมีพายแอปเปิ้ลสองชิ้นวางอยู่
    "หน้าตาก็ใช้ได้นี่ แต่ที่สำคัญคือรสชาตินะ"
    เด็กสาวนั่งลงที่ด้านหนึ่งของโต๊ะอาหารพลางมองไปรอบๆ อย่างชื่นชมในฝีมือของชายหนุ่มอยู่ลึกๆ ส่วนชายหนุ่มก็เดินมาด้านข้างของเด็กสาวก่อนจะรินเครื่องดื่มใสสีทองลงในแก้วไวน์ทรงสูง
    "ฉันน่ะ ไม่ใช่แค่ฝีมือยิงปืนอย่างเดียวที่ดีหรอกนะ"
    "ต๊าย มีกระทั่งแชมเปญ FBI นี่รายได้ดีจริงๆ เลยนะ ท่าทางงานฉลองคงหรูน่าดูล่ะสิ"
    อากาอิเดินกลับไปยังอีกฝั่งซึ่งเป็นที่นั่งของตนเอง รินแชมเปญใส่ในแก้วของตนเอง เขามองหน้าเด็กสาวที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามแล้วตอบเธอด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
    "แต่ได้มาฉลองกับเธอสองคนแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน"
    "นายนี่มันบ้าของแท้เลย..."
    เด็กสาวได้แต่ก้มหน้าลง เธอจึงไม่ทันได้เห็นว่าใบหน้าของชายหนุ่มนั้นมีรอยยิ้มอ่อนโยนผุดขึ้นมา
    "Merry Christmas"
    แก้วแชมเปญถูกยกขึ้นพร้อมกับเสียงอวยพรจากปากของฝ่ายชาย เธอจึงเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยกแก้วของตนเอง เสียงแก้วสองใบชนกันดังกริ๊งเบาๆ ราวกับเสียงระฆัง แล้วเธอจึงเอ่ยปากออกมาเช่นกัน
    "Merry Christmas..."

    "ฝีมือใช้ได้เลยนี่"
    ส้อมของขนมวางถูกวางลงบนจานพาย เครื่องดื่มในแก้วก็ถูกดื่มจนหมด จากนั้นชิโฮะจึงออกปากชมด้วยรอยยิ้ม
    "ถ้าเธอชอบ ฉันก็ดีใจ"
    ชายหนุ่มตอบกลับด้วยรอยยิ้ม พลางเริ่มเก็บแก้วและจานบนโต๊ะ เด็กสาวเอิ้อมมือไปหยิบจานแต่ละใบซ้อนกันแล้วส่งให้กับเขา อากาอินหน้าขึ้นมามองใบหน้าของเธอ
    "อีแค่จานชาม เดี๋ยวฉันจะช่วยเก็บละกัน ไหนๆ นายก็เลี้ยงอาหารดีเกินคาดล่ะนะ"
    ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วเผยอยิ้มขึ้นโดยไม่พูดอะไร
    ช้อนส้อม จาน และแก้วถูกวางเรียงในอ่างล้าง ในขณะที่อากาอิกำลังล้างทำคววามสะอาดของเหล่านั้น ชิโฮะก็เก็บกวาดโต๊ะอาหารและเคาน์เตอร์เตรียมอาหาร
    "...นี่นาย..."
    "หืม"
    "งานคริสมาสของพวก FBI นี่จัดกันในหมู่ FBI ที่เข้ามาทำงานในญี่ปุ่นสินะ"
    "ใช่ เป็นงานที่ทุกคนมารวมตัวกันเลยล่ะ"
    "...แต่..."
    เด็กสาวมองถุงใส่ของที่ชายหนุ่มถือมาในตอนแรก ภายในไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย จะว่าไปแล้วทั้งสเต๊กและพายที่ทานไปเมื่อครู่ก็...
    เธอหันไปมองหน้าของชายหนุ่ม เขาเพียงยิ้มตอบกลับมาโดยไม่พูดอะไร มีเพียงเสียงน้ำไหลเท่านั้นที่ก้องไปทั่วห้อง
    
When we finally kiss goodnight,
How I'll hate going out in the storm!
But if you'll really hold me tight,
All the way home I'll be warm.

    เข็มสั้นของนาฬิกาชี้ไปยังเลข 10 เด็กสาวยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิม กับเอกสารชุดเดิมในมือ เสียงน้ำไหลเบาลงจนหยุด และอากาอิเช็ดมือทั้งสองกับผ้าขนหนูแล้วเดินออกมาจากห้องครัว 
    "นายจะเอาไงต่อ คงไม่คิดจะค้างที่นี่หรอกนะ หิมะก็หยุดตกแล้ว"
    "หยุดแล้วเหรอ... งั้นก็คงต้องกลับแล้วสินะ"
    คราวนี้ไม่มีแม้แต่เสียงน้ำ ราวกับอากาศในห้องเย็นลง แม้ว่าจะไม่มีใครไปปรับเครื่องปรับอากาศเลย
    ชิโฮะเดินกลับไปในห้องครัวและหยิบเสื้อกับหมวกไหมพรมออกมาโยนให้กับชายหนุ่ม เขารับและสวมมัน ทั้งสองเดินไปยังประตูด้านหน้า เมื่ออากาอิสวมรองเท้าเสร็จและหันกลับมาเพื่อจะร่ำลา
    "ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อยๆ ในวันคริสมาส กลับดีๆ ล่ะ"
    "อา..."
    ความเงียบเข้าปกคลุมภายในห้องอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงหันหลังเพื่อจะเปิดประตูออก แต่เสียงของเด็กสาวรั้งเขาเอาไว้
    "แล้วก็..."
    เธอหยุดไปแว่บหนึ่ง ราวกับลังเล
    "ไม่ต้องอ้าง FBI ฉันก็ไม่ใจร้ายขนาดไล่อาหารฝีมือนายกลับไปหรอกน่ะ"
    อากาอิหันกลับมามองเด็กสาวอีกครั้ง พร้อมกับหัวเราะหึออกมา
    "ชิโฮะ..."
     ทั้งที่รู้ว่า การที่ชายคนนี้เรียกตนเองด้วย "ชื่อ" เป็นเพราะเขารู้จักทั้งตนเองและพี่สาว จึงเรียกทั้งสองด้วยชื่อแทนที่จะเป็นนามสกุล แต่ในครั้งนี้เธอกลับรู้สึกราวกับมันมีความหมายแฝงอยู่ ในห้องที่เงียบสงบยิ่งทำให้เธอได้ยินเสียงหัวใจของตนเองได้อย่างชัดเจน เด็กสาวบอกกับตัวเองว่าไม่ชอบตัวเองที่เป็นเช่นนี้ แต่เธอก็กลับโหยหาความอบอุ่นที่สัมผัสได้อย่างบอกไม่ถูก เธอหลบสายตาของชายหนุ่มที่จ้องมองมา แล้วเอ่ยปากขึ้น
    "เอาล่ะ แล้วนายก็กลับๆ ไป..."
    ก่อนที่เธอจะพูดจบ ชายหนุ่มก็ขยับร่างเข้าใกล้ ใช้มือข้างหนึ่งจับใบหน้าของเธอเงยขึ้น ในชั่ววินาทีนั้นแม้จะรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แต่ร่างกายก็ตอบสนองไม่ทัน ชายหนุ่มก้มหน้าลงสัมผัสริมฝีปากของตนเองกับริมฝีปากของเด็กสาว 
    "อื้อ!!"
    เธอส่งเสียงและออกแรงผลักร่างของชายที่อยู่ตรงหน้า แต่นั่นกลับทำให้เขายกแขนข้างหนึ่งกอดร่างเธอเอาไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็เอื้อมขึ้นไปจับที่ศีรษะด้านหลัง เมื่อเด็กสาวไม่อาจหลบหนีได้ เธอจึงลืมตาขึ้นมองใบหน้าชายหนุ่ม แววตาของเธอฉายแววตำหนิ แต่นั่นกลับทำให้แววตาของชายหนุ่มเป็นประกายราวกับกำลังหัวเราะ เธอได้ยินเสียงหึในลำคอเบาๆ แล้วจากนั้นอากาอิก็เปลี่ยนจากสัมผัสอันแผ่วเบาเป็นจูบที่ดูดดื่มและเร่าร้อน
    เมื่อถูกรุกล้ำด้วยปลายลิ้น เรี่ยวแรงที่จะขัดขืนก็พลอยละลายหายไปด้วย แขนทั้งสองข้างที่เคยใช้ผลักร่างของชายหนุ่มตอนนี้เธอกลับใช้มันกอดร่างของชายหนุ่มไว้กับร่างของตน

The fire is slowly dying,
And, my dear, we're still good-bying,
But as long as you love me so,
Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!  

    อากาอิกอดประคองร่างของเด็กสาวในอ้อมแขนของตนเอง ชิโฮะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เขายิ้มและส่งเสียงหัวเราะจากลำคอ แต่ดวงตากลับฉายแววอ่อนโยนอย่างที่เขาไม่ค่อยแสดงออกมา เด็กสาวค่อยๆ ได้สติและจ้องหน้าเขากลับ ก่อนจะยกแขนทั้งสองข้างแล้วทุบลงบนแผ่นอกที่ตนเองใช้พึ่งพิงเมื่อครู่
    "...คนบ้า..."
    ชายหนุ่มดึงแขนของตนเองกลับสู่ด้านข้างลำตัว ปล่อยเด็กสาวให้เป็นอิสระ
    "เอาล่ะ... งั้นฉัน..."
    ร่างสูงกลับหลังเตรียมตัวออกจากห้องอีกครั้ง แต่กลับมีแรงดึงมาจากชายเสื้อ
ปลายนิ้วมือเรียวบางของเด็กสาวดึงเสื้อนอกของเขาเอาไว้ อากาอิหันกลับไปมองเธอด้วยความประหลาดใจ
    "ชิโฮะ..."
    เธอก้มหน้าโดยไม่ยอมให้เขาเห็นหน้าของเธอได้
    "...คืนนี้ฉันจะใจดีเป็นพิเศษ นายจะค้างที่นี่ไหม...?"
    ชายหนุ่มใช้เพียงรอยยิ้มแทนคำตอบ ความอ่อนโยนในดวงตายังคงอยู่ แต่กลับมีความนัยอะไรบางอย่างแฝงเข้ามา...

=================================================================

Atogaki!


(-_-") เฮ่อ เหนื่อย กว่าจะเข็นมันจบออกมาได้
จริงๆเรื่องนี้เป็นฟิคที่จู่ๆก็ปิ๊งเนื้อเรื่องออกมาได้ตอนหาเนื้อเพลงสำหรับเป็นธีมในการแต่งฟิค
ใจจริงอยากจะเขียนคู่ ยินxเชอรี่ แล้วก็ไม่ได้อยากเขียนคู่ ชู x ชิโฮะ เลย
เพราะเป็นคู่ที่ในเรื่องยังไม่ได้อะไรเลย แถมไม่รู้เซตติ้งของคู่นี้เท่าไหร่
แต่ทำไงได้ มันปิ๊งออกมาเป็นเรื่องแล้ว =_="
เลยต้องเขียนซะหน่อย
ระหว่างเขียนก็ลำบากใจอยู่เหมือนกัน เพราะไม่ค่อยแน่ใจในนิสัยสองคนนี้เท่าไหร่
แล้วก็ต้องแอบเปิดคอมิคส์ดูวิธีการพูดของสองคนนี้
เพราะในหัวเวลาคิดบทสนทนา มันออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่นหมดด้วย =_="...

ปัญหาใหญ่อีกอย่างก็คือ ไม่ได้เขียนฟิคมาน่าจะสักปีนึงแล้ว
ระหว่างเขียน รู้สึกเลยว่าฝีมือตัวเองร่วงกราวลงนรกมาก TT-TT
แต่ก็รู้สึกอีกอย่างว่า อืมมม นี่ล่ะคือความสุขในชีวิตช้านนนนนน!!!
ยังไงก็ ทุกคนช่วยให้กำลังใจดั๊นด้วยนะคะ
ตอนนี้มี ยินxเชอรี่ เรื่องนึงค้างอยู่ เพราะกำลังเริ่มตันกับนิสัยของสองคนนี้
มันจะเป็นฟิคคริสมาสได้ไง ด้วยนิสัยของสองคนนี้เนี่ย!! =_="
แถมจู่ๆนึกฟิคน่ารักครื้นเครง ยินxเชอรี่ได้อีกเรื่อง
วันนี้จู่ๆดันนึกฟิคทุเรศได้อีกเรื่อง TT-TT แถมเรื่องนี้น่าวาดโดมากกว่าอีก
ทำไมดั๊นถึงวาดรูปไม่ได้ง่ะ กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซ TT-TT

นั่นแหละ เอาเป็นว่า ให้กำลังใจดั๊นด้วยนะคะ!