Touken Ranbu Fanfiction - Kogitsunemaru x Mikazuki Munechika - 狐の嫁入り//จิ้งจอกรับเจ้าสาว ตอนที่ 10.2

Touken Ranbu Fanfiction - Kogitsunemaru x Mikazuki Munechika - 
狐の嫁入り//จิ้งจอกรับเจ้าสาว

ตอนที่ 10.1 / Side Story:
*R18*
หมายเหตุ และหมายเหตุ
เนื้อเรื่องตรงนี้เป็น Side Story ของเรื่องหลัก
และจะสปอยล์เรื่องหลักได้
ฉะนั้นหากไม่อยากเสียอรรถรส กรุณาอ่านเรื่องหลักให้จบก่อน
(1-10 และ 11 เป็นบทอัศจรรย์ ฮาาาา)
แล้วค่อยมาอ่านนะจ้ะ

และตอนนี้ก็เป็นบทอัศจรรย์ของอีกคู่นึงในเรื่องนะ XDDDD
แต่เอาเข้าจริงๆ เนื่องจากเป็นบทอัศจรรย์
เลยทำให้ไม่ต้องอ่านเรื่องหลักก็อ่านแล้วแหละ

ตอน 10.2 หมายถึงเรื่องนี้เกิดหลังตอนที่ 10 จ้า

จากใจคนเขียน ....
จบซะที!! TT3TT เขียนนานมากกว่าจะจบหนึ่งซีรี่ยส์ ฮืออออออ

กลัวๆ ว่าอิจินี่จะหลุดคาร์ไปรึเปล่า
แต่ก็อยากเขียนให้อิจินี่ไม่ต้องเก็กเป็นพี่ชายที่แสนดีต่อหน้าทสึรุบ้าง
เรื่องเลยออกมาเป็นแบบนี้แหละค่า =_=
เห็นตรงไหนไม่เวิร์ค ติชมกันได้น้า <3

เอาล่ะ มาต่อได้~~~!

=======================================================
ข้อเสนอของกระเรียนหนุ่มทำให้เจ้าชายรูปงามลืมหายใจ กลืนน้ำลายอึกใหญ่

ทสึรุมารุคร่อมอยู่เหนือร่างของเขา
ใบหน้าคมงามที่มีรอยยิ้มทีเล่นทีจริงลอยอยู่ระยะไม่ถึงคืบจากใบหน้าของอิจิโกะ
แต่แววตาคู่นั้นกลับคุกรุ่นไปด้วยความปรารถนาที่เจ้าตัวไม่คิดจะซ่อนเร้น
มือข้างหนึ่งของเขาเท้าอยู่ด้านข้างใบหน้าของอิจิโกะ
ส่วนอีกมือหนึ่งยังคงคาอยู่ในช่องทางของชายคนรักโดยไม่ขยับเขยื้อนใดๆ

ส่วนอิจิโกะนอนหายใจหอบอยู่ใต้ร่างของคนรัก
แววตาที่เต็มไปด้วยความลังเลผสมปนเปไปกับความรักและความใคร่ส่องประกายอยู่ใต้เงาของทสึรุมารุอยู่เงียบๆ
ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสับสนระหว่างบทบาทของพี่ชาย และตัวตนของตัวเองที่มีจิตใจเยี่ยงมนุษย์คนหนึ่ง

กระเรียนหนุ่มเห็นถึงความสับสนในดวงตานั้น
เขาจึงถอนหายใจเบาๆ แล้วก้มลงจูบหน้าผากของเจ้าชายรูปปงามอีกครั้ง
"เจ้าไม่เหนื่อยบ้างหรือ? อิจิ ..."
รอยยิ้มใต้เงาของทสึรุมารุช่างดูอ่อนโยน และไร้แววของความทะเล้นขี้แกล้งของเขาอย่างปกติ
"ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้าเลิกเป็นพี่ชายที่แสนดี ... ข้าแค่อยาก ... ให้เจ้าได้พักเวลาที่อยู่เคียงข้างข้าเท่านั้น"

"ท่านทสึรุมารุ ..."
เสียงแผ่วของอิจิโกะเรียกชื่อของชายที่อยู่เหนือร่างของเขา
ก่อนที่เจ้าชายจะใช้สองมือดึงใบหน้าคนรักเข้ามาประสานริมฝีปากเข้าด้วยกัน
ทสึรุมารุตกใจในการกระทำที่กะทันหันของอิจิโกะ แต่ก็จูบตอบโดยดี
แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจขึ้นอีก เมื่อครั้งนี้เจ้าชายหนุ่มที่แสนเรียบร้อยเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้ามาในปากของเขา
แม้การเคลื่อนไหวจะยังดูเก้ๆ กังๆ แต่เจ้ากระเรียนถือว่านี่เป็นสัญญาณที่ส่งมาจากอิจิโกะ
เขาตอบสนองเกี่ยวพันดูดรัดลิ้นไปพร้อมๆ กับเริ่มขยับแทรกนิ้วที่หยุดที่ช่องทางให้ลึกเข้าไปอีก
"... อิจิ ..."
เสียงเรียกชื่อที่แทรกมาระหว่างจุมพิตที่โรมรันกันทำให้เจ้าของชื่อยิ่งรู้สึกเหมือนถูกหลอมละลาย
หากแต่ไม่ใช่เพราะไฟราคะที่โหมรุนแรง
กลับเป็นเพราะความอบอุ่นจากรักของคนเรียกชื่อต่างหาก

คำตอบที่ไม่เป็นเสียงของเจ้าชายทำให้ทสึรุมารุไม่ลังเลที่จะเปิดฉากรักอีกครั้ง
จุมพิตที่ดูดดื่มครั้งแรกจากอิจิโกะยิ่งทำให้กระเรียนตื่นเต้นไปพร้อมกับความยินดีที่สามารถลอกเปลือกที่แสนแข็งแต่ก็ช่างเปราะบางของชายคนรักออกมาได้
และจูบตอบกลับที่เต็มไปด้วยความรักและปรารถนาทำให้อิจิโกะฮิโตฟุริไม่มีเวลาว่างแม้แต่จะคิดหรือสะดุ้งเมื่อนิ้วที่แทรกสอดเข้ามาในร่างกายของเขาเพิ่มจำนวนหรือเร่งจังหวะขึ้น
เขาส่งแขนทั้งสองขึ้นโอบกอดรอบคอของกระเรียนหนุ่มราวกับไม่อยากให้ริมฝีปากทั้งสองนั้นแยกห่างจากกันเลย
เสียงหายใจอันหนักหน่วงประสานไปกับเสียงครางแผ่วเบาจากลำคอของทั้งสอง เคล้าคลอไปด้วยเสียงจูบที่แลกลิ้วพัวพันกันไม่หยุด
แต่เมื่อนิ้วภายในของทสึรุมารุสัมผัสถึงจุดหนึ่ง เสียงจากลำคอระหงของอิจิโกะก็หวีดขึ้นพร้อมกับดีดหลังขึ้นจนตัวงอ
ชายผมสีเงินเผยยิ้มจนกว้าง เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมองหน้าชายที่อยู่เบื้องล่างตนเองที่มีสีหน้าเขินอายจนแดงก่ำไปหมด
เจ้ากระเรียนยิ้มจนเห็นฟัน พูดด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน ในขณะที่ขยับนิ้ววนไปมาตรงจุดที่ทำให้ชายคนรักส่งเสียงร้องอย่างแสนหวานออกมาได้
" เจ้าชอบตรงนี้สินะ อิจิ"
คำถามที่ไม่มีคำตอบจากเจ้าชาย มีเพียงเสียงร้องครางที่ฟังเหมือนทรมานแต่กลับหวานซ่านดังไปทั่วห้อง
"อะ ... ท่าน ... ท่านทสึรุ ... อ๊า! ... มารุ ... อ๊ะ!"
ร่างที่อยู่ด้านล่างสั่นไหว มือสองข้ามกำฟูกที่นอนไว้แน่น ทสึรุมารุสังเกตเห็นแก่นกายที่ปลดปล่อยความเร่าร้อนไปแล้วเริ่มมีของเหลวซึมออกมาอีกครั้ง เขาจึงขยับนิ้วของตนเองออกช้าๆ เมื่อทำแบบนั้นอิจิโกะจะถอนหายใจยาวราวกับโล่งอก
... แต่ไม่ใช่คืนนี้ ...
อิจิโกะฮิโตฟุริกลับขยับสะโพกของตนเองตามนิ้วที่เคลื่อนออก และเจ้าตัวยังส่งเสียงร้องออกมาอีก จนคนรักหนุ่มต้องใช้มืออีกข้างหนึ่งจับร่างกายของชายเจ้าของเรือนผมสีฟ้าให้หยุด
"ดะ เดี๋ยวสิ อิจิ ใจเย็นๆ"
น้ำเสียงของเจ้ากระเรียนมีความตกใจปนอยู่ เขามองไปที่ใบหน้าของเจ้าชายที่แสนบริสุทธิ์ในยามปกติ
ซึ่งความบริสุทธิ์นั้นในยามนี้กลับถูกแทนที่ด้วยความเย้ายวนและดวงตาที่หยาดเยิ้มไปด้วยความต้องการจากเบื้องลึก
ทสึรุมารุจ้องมองแววตานั้นไม่วางตาพร้อมกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ดั่งเพื่อจะควบคุมสติตนเอง
เขาดึงนิ้วออกจนหมด ก่อนจะนำความแข็งแกร่งของตนเองสัมผัสไปที่ปากทางของอิจิโกะ แล้วแกล้งพูดเย้ายวน
"เจ้านี่ดีกว่านะ ... เจ้าต้องการมันไหม? อิจิ"
เมื่อชายหนุ่มลอกเปลือกของตนเองเพื่อเป็นคนรักที่จริงใจของชายหนุ่ม ผลที่ได้กลับออกมาช่างเหลือเชื่อเสียจนทสึรุมารุต้องตกใจ
"ทะ ... ท่านทสึรุมารุ ... ข้า ... ต้องการมัน ..."
เจ้ากระเรียนหนุ่มแทบไม่เชื่อหูของตัวเองที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากอิจิโกะฮิโตฟุริ
"ได้โปรด ... มอบมันให้กับข้าเถอะครับ ..."

ทสึรุมารุคุนินางะได้แต่หัวเราะหึๆ กับตัวเองราวกับเอ็นดู พลางคิดในใจ
'เจ้าจะน่ารักเกินไปแล้ว อิจิ'
แล้วเขาก็แทรกร่างตนเองเข้าไปในกายของหนุ่มคนรักอย่างรวดเร็วและแนบแน่นเพราะไม่อาจทนต่อแรงผลักดันแสนเสน่หาที่เดือดพล่านภายในได้อีก
"อึก! อิจิ!"
ชายหนุ่มส่งเสียงออกมาพร้อมกับเรือนผมสีเงินที่สะบัดไหว
ในขณะที่ชายผู้รับความรักเข้ามาในกายก็ร้องครางเสียงหวานออกมาดัง
"อะ ... อื้อ! ทะ ... ท่าน! ท่านทสึรุมารุ!! อ๊า!"

ความสำราญที่เสียวซ่านไปทั่วกายนี้ไม่ใช่ครั้งแรกของทั้งสอง
ทสึรุมารุรู้ว่าควรจะขยับเคลื่อนอย่างไรให้อิจิโกะสะท้านไปทั้งตัว
ส่วนอิจิโกะที่วันนี้ได้ปลดปล่อยตัวเองไปตามแรงรักและเพลิงใคร่ก็ไหวสะโพกรับกับการรุกโถมของทสึรุมารุ
เจ้าชายหนุ่มส่งเสียงครวญครางพร้อมกับเรียกชื่อคนรักของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ส่วนคนที่ถูกเรียกชื่อก้มลงประกบริมฝีปากจนชื่อของตนเองติดขัด โดยที่ไม่ได้ลดความหนักหน่วงของจังหวะลงไปเลย
ริมฝีปากที่บดเบียดกันและกันแน่นไม่ต่างจากส่วนล่างของทั้งสองทำให้เกิดเสียงชื้นแฉะและเสียงกายกระทบกัน ดังคลอไปกับเสียงหายใจระทวย
ทสึรุมารุจูบริมฝีปากบางและลิ้นนั้นนับครั้งไม่ถ้วน แต่ตัวคนที่ตอบรับจุมพิตสิเน่หายังเรียกชื่อของเขาไม่หยุดปาก
กระเรียนหนุ่มจึงขยับตัวขึ้นจูบเพียงสัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผากของอิจิโกะแทน
"อ๊ะ! อา ท่านทสึรุมารุ ... อ๊ะ! ท่าน ... ทสึรุมารุ!"
"อิจิ ..."
เสียงอ่อนโยนของทสึรุมารุดังขึ้นปะปนกับเสียงหอบของตัวชายหนุ่มเอง
"อิจิ นี่ข้าเอง ทสึรุมารุของเจ้า ... เจ้าไม่ต้องกังวล"
ริมฝีปากนุ่มของกระเรียนหนุ่มสัมผัสลงบนหน้าผากของเจ้าชายหนุ่มอีกครั้ง
"เป็นตัวของเจ้าเองเถอะ ..."
สิ้นคำพูดของทสึรุมารุ อิจิโกะก็กอดร่างของชายที่อยู่เหนือตนเองแน่นกว่าเดิม ดวงตาสีเหลืองเข้มคู่งามรื้นด้วยน้ำตา ที่ไม่อาจทราบแน่ชัดได้ว่ามาจากการปลุกเร้าที่รุนแรงหรือจากการบีบรัดของหัวใจ
กระเรียนหนุ่มจูบซับน้ำตาให้กับคนรัก
พอหยาดน้ำตาเหือดแห้ง ใบหน้าของอิจิโกะฮิโตฟุริก็ถูกเติมเต็มด้วยรอยยิ้มสดใส แต่งแต้มด้วยสีเลือดฝาดและเสียงหวานซ่านที่ดังออกมาไม่หยุด
รอยยิ้มที่ดูแสนบริสุทธิ์ช่างดูเย้ายวนวามหวานสำหรับกระเรียนหนุ่มเป็นอย่างมาก
เรือนผมขาวพริ้วไปตามแรงขยับกายสั่นไหว เขาพยายามหักห้ามอารมณ์ของตนเองที่จะประคองฉากรักให้นานกว่านี้ แต่รอยยิ้มงามของอิจิโกะกลับเผยอขึ้น
"... อึก ... อา ... ท่านทสึรุมารุ ... ข้ารักท่าน ..."
ทสึรุมารุหัวเราะหึออกมา
"เจ้านี่น่ารักสุดๆ ไปเลยจริงๆ อิจิของข้า"
ก่อนที่เขาจะใช้มือทั้งสองเปลี่ยนมาประคองสะโพกของชายคนรัก แล้วโถมเข้าใส่อย่างถนัดอย่างเดิม
จังหวะที่รุมเร้ากว่าเดิม พร้อมกับการเสียดสีไปยังจุดสัมผัสที่ไวต่อความรู้สึกของอิจิโกะ ทำให้เขาสะดุ้งกายก่อนจะส่งเสียงแห่งความสุขให้ดังหวานขึ้นอีก
ทสึรุมารุเร่งจังหวะถี่ลึกเสียจนตัวเขาเองก็แทบต้านทานความเสียวสุขที่พุ่งพล่านขึ้นไม่ได้ โดยเฉพาะในคืนนี้ที่คนรักของเขาเองก็ขยับสะโพกตอบสนองความสุขของกันและกันอย่างเต็มที่
"... อึก ... อิจิ ข้าจะเสร็จแล้ว"
"ท่านทสึรุมารุ ได้โปรด .... อ๊า! มอบมัน ... อึก! ให้ข้า!"
คำเว้าวอนที่เย้ายั่วทำให้กระเรียนหนุ่มไม่อาจทานทนได้อีก เขาเร่งความเร็วและแรงจนสุดกำลัง ก่อนจะกดความปรารถนาของตนเองจนแนบแน่นกับภายในของชายคนรัก เกร็งสะโพกตนเองสั่น แล้วปลดปล่อยความรักที่แสนอุ่นให้หลั่งเข้าสู่ส่วนลึกของอิจิโกะ
เจ้าชายผู้สง่างามเองก็สั่นเกร็งจนส่วนนั้นของเขากระตุกไหว เจ้าตัวส่งเสียงร้องอย่างหวานล้ำออกมาไม่เป็นคำ ก่อนที่หยาดเยิ้มแห่งความสุขจะทะลักล้นออกมา
เสียงของชายคนรักด้านบนดังมาในสติที่ลางเลือนของอิจิโกะ
"ข้าก็รักเจ้าที่สุด ... อิจิของข้า"
ภาพตรงหน้าของเขาเบลอด้วยน้ำตาและความเหนื่อยอ่อน แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าร่างกายของตนถูกวางลงบนฟูก และจัดแจงผ้าห่มให้อย่างอ่อนโยน
ทสึรุมารุคงจะกำลังยิ้มให้กับเขาอยู่เป็นแน่

เมื่อสติกลับคืนมา อิจิโกะฮิโตฟุริก็พบว่าตัวเองนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของกระเรียนขาว พอเขามาย้อนนึกถึงสิ่งที่ได้ทำลงไป อากาศเย็นภายนอกก็ไม่สามารถทำให้เขารู้สึกหนาวได้ แต่กลับยิ่งร้อนและแดงอายไปทั้งตัว
แต่พอมองหน้าเจ้าของวงแขนอบอุ่นตรงหน้า ริมฝีปากบางนั้นก็เผลอเผยอยิ้มขึ้นมาเอง
ก่อนที่เขาจะขยับกายเข้าใกล้ ประทับริมฝีปากลงจูงหน้าผากของคนรักหนุ่มอย่างแผ่วเบา
แทนที่อิจิโกะจะได้หลับตาลงนอนอีกครั้ง กลายเป็นว่าคนถูกจูบดันลืมตาโพลงขึ้นมา
ชายหนุ่มเรือนผมสีฟ้าสะดุ้งเฮือก และจะหันหน้าหนี
ทสึรุมารุดึงร่างของอิจิโกะเข้ากอดแนบแน่น
แม้เจ้าชายจะหันหน้าหลบชายที่พึ่งกอดเขาอย่างเร่าร้อนด้วยความเอียงอาย แต่เจ้ากระเรียนก็ไม่สนใจ ซุกใบหน้าลงตรงลำคอเรียวแล้วดมเลียจนคนรักของเขาแทบขนลุก
"ทะ ... ท่านทสึรุมารุ ... เดี๋ยวสิครับ"
เสียงจูบผิวกายดังขึ้นพร้อมรอยแดง
"น่ารักที่สุดเลย อิจิของข้า เป็นแบบนี้ทุกคืนเลยก็ได้นะ"
อิจิโกะส่งเสียงในลำคอด้วยความเขินและความงอนตีกันจนฟังไม่ออกเป็นคำพูด ก่อนที่จะรวบรวมออกมาเป็นคำได้
"กะ ก็ คือ เอ่อ ... ก็ ก็แค่คืนนี้เท่านั้นล่ะครับ!!"
ทสึรุมารุส่งยิ้มกว้างให้ตามปกติของเขา แล้วจูบที่ลำคอของอิจิโกะอีกครั้ง
"ฮะ ฮะ เอาเป็นว่า วันไหนที่เจ้าอยากจะ 'เต็มที่' กับข้า ก็มาได้เสมอเลยนะ"
เจ้าชายไม่ตอบคำ แต่กระเรียนขยับขึ้นมาจุมพิตเบาที่ริมฝีปาก ก่อนจะพยายามแทรกลิ้นเข้าไป อิจิโกะเกือบจะเปลี่ยนเสียงจากลำคอเป็นเสียงครางแล้ว เขาก็รู้สึกถึงสัมผัสของฝ่ามือที่เริ่มลุกล้ำจากการลูบไล้ที่ช่วงเอว ไล่มาที่หน้าอก
"ดะ เดี๋ยวสิครับ! ท่านทสึรุมารุ!!"
ชายหนุ่มที่เป็นเหยื่อในการลูบส่งเสียงพร้อมขยับตัวออกห่าง แต่เจ้าของอ้อมแขนไม่ยอม และรั้งร่างเข้าใกล้
"ทำไมล่ะ?"
"ขะ ... ข้าจะนอนแล้ว แล้วข้าก็ควรจะกลับไปหาน้องๆ ..."
กระเรียนหนุ่มหัวเราะให้ลมหายใจออกทางจมูกดังหึ
"ข้าไม่ปล่อยเจ้าหรอกนะ อิจิ"
"ทะ ท่าน!"
ทสึรุมารุพลิกตัวไปอยู่เหนืออิจิโกะ แล้วคร่อมร่างของเขาไว้ สีหน้าของอิจิโกะมีความสับสนลังเลเมื่อเขาสังเกตเห็นเปลวเพลิงที่ยังลุกอยู่ในแววตาของกระเรียนขาว ... ไม่ต่างจากแววตาในระหว่างที่พวกเขากำลังแลกเปลี่ยนความสุขทางกายกันเมื่อครู่
"ข้าบอกแล้วไง อิจิ ว่า 'คืนนี้ทั้งคืน ข้าจะให้เจ้าเป็น 'คนรัก' ของข้าที่มีความสุขที่สุด' "

เจ้ากระเรียนหนุ่มพูดจบก็ก้มลงจูบปากคนที่ถูกกดอยู่ข้างใต้อย่างดูดดื่มลึกล้ำ พร้อมทั้งใช้มือของตนเองไล้กายของอิจิโกะจากหน้าอกลงต่ำเรื่อยๆ
อิจิโกะฮิโตฟุริได้แต่ส่งเสียงหายใจฮั่กปนมากับเสียงหวานคราง แล้วจึงหลับตาลงเพื่อเป็น "คนรัก" ของทสึรุมารุตลอดทั้งคืนนั้นจนถึงยามที่พระอาทิตย์ทอแสงแห่งทิวา ...