Touken Ranbu Fanfiction - Kogitsunemaru x Mikazuki Munechika - 狐の嫁入り//จิ้งจอกรับเจ้าสาว ตอนที่ 10.1

Touken Ranbu Fanfiction - Kogitsunemaru x Mikazuki Munechika - 
狐の嫁入り//จิ้งจอกรับเจ้าสาว

ตอนที่ 10.1 / Side Story:
*R18*
หมายเหตุ และหมายเหตุ
เนื้อเรื่องตรงนี้เป็น Side Story ของเรื่องหลัก
และจะสปอยล์เรื่องหลักได้
ฉะนั้นหากไม่อยากเสียอรรถรส กรุณาอ่านเรื่องหลักให้จบก่อน
(1-10 และ 11 เป็นบทอัศจรรย์ ฮาาาา)
แล้วค่อยมาอ่านนะจ้ะ

และตอนนี้ก็เป็นบทอัศจรรย์ของอีกคู่นึงในเรื่องนะ XDDDD
แต่เอาเข้าจริงๆ เนื่องจากเป็นบทอัศจรรย์
เลยทำให้ไม่ต้องอ่านเรื่องหลักก็อ่านแล้วแหละ

ตอน 10.1 หมายถึงเรื่องนี้เกิดหลังตอนที่ 10 จ้า

เจ้าหนุ่มกระเรียนโอบเจ้าชายรูปงามไปตามทางเดินจนถึงหน้าห้องของตนเอง
ซึ่งห้องของเจ้าชายนั้นอยู่ลึกเข้าไปอีก ข้างๆ ห้องของน้องๆ ดาบในตระกูลโทชิโร่
เมื่อถึงหน้าห้องของทสึรุมารุ อิจิโกะก็ทำท่าจะขอลา
"เอาล่ะ ท่านก็ดูไม่เป็นไรแล้ว คืนนี้ข้าขอตัว ..."
วงแขนที่โอบรอบชายหนุ่มกลับรัดรึงเข้าแน่นกว่าเดิม
"อะไรกัน จะกลับแล้วเหรอ เจ้านี่ใจร้ายจริงๆ"
มือข้างหนึ่งของกระเรียนขาวเลื่อนเปิดบานประตูห้องของตนเอง
ส่วนอีกมือหนึ่งที่ยังโอบเอวของอิจิโกะเอาไว้ ก็ออกแรงรั้งเข้าหาตัว
"มาคุยกันอีกหน่อยน่า ระหว่างเดินทางนั้นยุ่งตลอด ข้าแทบไม่ได้คุยกับเจ้าเลย"
"ตะ แต่ว่า ... ข้า!"
ชายผู้มีเรือนผมดั่งสีของเพทายส่งเสียงแย้งขึ้นมา แต่เขากลับถูกดึงจนเกือบล้มเข้าไปในห้อง ก่อนที่อีกฝ่ายจะกระซิบข้างๆ หู
"ตั้งแต่ 'คืนนั้น' เรายังไม่ได้คุยกันดีๆ เลย"
ทสึรุมารุเน้นเสียงคำว่า "คืนนั้น" เจ้าชายหนุ่มก็หมดเรี่ยวแรงจะขัดขืน แล้วเดินตามเข้ามาในห้องอย่างว่าง่ายด้วยใบหน้าที่ฉาบด้วยสีแดง

"ช่างงดงามจริงๆ ..."
ฝ่ามือที่มีรอยกร้านจากการกำดาบของกระเรียนหนุ่มลูบจากลำคอไล่มาจนถึงแผ่นอก และช่วงท้องที่ไร้ร่องรอยตำหนิใดๆ
แล้วมือนั้นก็ลากไล้กลับขึ้นไปที่หน้าอก ก่อนจะสัมผัสส่วนยอดนั้นอย่างเบามือ
เจ้าของร่างที่ถูกสัมผัสก็ส่งเสียงเบาออกมาจากสีหน้าเอียงอาย
"อึก ... ท่านทสึรุมารุ ..."
กระเรียนค่อยโน้มตัวลงต่ำ ซบหน้าลงบนแผ่นอกเนียนนั้นแล้วฝากรอยรักสีแดงเอาไว้ อิจิโกะฮิโตฟุริตัวสั่นน้อยๆ ชายหนุ่มจึงเลื่อนริมฝีปากเรื่อยไปจนถึงจุดที่มือของเขาอยู่ และแลบลิ้นออกมาชิมรสชาติจนยอดนั้นเริ่มแข็งตัว
นี่ไม่ใช่ประสบการณ์ครั้งแรกของเจ้าชายหนุ่มที่แสนเรียบร้อย
แต่ใน "คืนนั้น" เขาได้รับสัมผัสอันแสนหวานแต่ก็ปลุกเร้ารุนแรงเสียจนขาดสติ ทั้งยังอิ่มเอมไปด้วยความรักจากทสึรุมารุคุนินางะ ชายที่ขณะนี้กำลังมอบความรู้สึกเช่นนั้นให้เขาอีกครั้ง
ทสึรุมารุขยับมือที่เคยหยอกเย้ากับเม็ดแข็งที่กลางอกลงไปยังเอวบางของชายหนุ่ม จากเอวซ้ายไปจนถึงขาอ่อนของเขาให้สัมผัสที่แปลกประหลายกว่าส่วนอื่น
อิจิโกะฮิโตฟุริสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย และใช้มือของตนเองแนบจับมือของกระเรียนเพื่อให้หยุด
"... ข้าจะงามได้อย่างไรครับ ในเมื่อข้ามีรอยแผลถึงเพียงนี้ ..."
ร่างกายของอิจิโกะฮิโตฟุรินั้น แม้จะดูแล้วเพรียวงามด้วยผิวขาวผ่องและเรือนผมสีฟ้าราวกับอัญมณี แถมด้วยดวงตาสีเหลืองเข้มส่องประกายไม่ต่างจากหินตาเสือ แต่แววตานั้นแฝงด้วยความอ่อนโยนไม่เคยขาด
แท้จริงแล้วเขากลับเคยถูกเผาเสียจนต้องนำไปซ่อมแซมใหม่ จนหลงเหลือร่องรอยไหม้ที่ด้านซ้ายของร่างตั้งแต่เอวจนถึงขาอ่อน
มือของทสึรุมารุยังไม่หยุดลูบไล้ส่วนนั้นแม้จะถูกมือของอิจิโกะจับเอาไว้ ชายหนุ่มจึงขยับตัวจากอกของอีกฝ่ายขึ้นไปมอบจูบที่ริมฝีปากแทน
ดวงตาสีทองดั่งอำพันของกระเรียนหนุ่มจับจ้องเข้าไปในดวงตาที่สีเข้มกว่าเพียงเล็กน้อยของอิจิโกะ แล้วริมฝีปากนั้นจึงโอนอ่อนเปิดทางให้ปลายลิ้นของชายหนุ่มรุกล้ำเข้ามา
ไม่ใช่ว่าเจ้าชายรังเกียจจูบอันดื่มด่ำจากชายที่ตนเองรัก แต่เป็นเพราะจูบนั้นทำให้เขาเคลิบเคลิ้มเสียจนขาดสติ มันจึงทำให้เขาเผลอขมวดคิ้วแน่น
กระเรียนหนุ่มเห็นรอยย่นยู่นั้น ก็พ่นลมออกมาจากจมูก ปล่อยริมฝีปากของทั้งสองให้เป็นอิสระ แล้วหัวเราะเบาๆ
เสียงหัวเราะนั้นทำให้อิจิโกะรู้สึกแปลกใจ แต่ทสึรุมารุเพียงลูบไล้ศีรษะของเขาอย่างอ่อนโยน
"ข้าคือทสึรุมารุคุนินางะ ดาบที่งดงามขนาดที่มนุษย์ไปขุดข้าขึ้นมาจากหลุมศพเชียวนะ! ฉะนั้นอิจิโกะฮิโตฟุริ เจ้าคือดาบที่ข้าหลงไหล ไม่มีทางหรอกที่เจ้าจะไม่งดงาม!"
เสียงที่ร่าเริงของกระเรียนทำให้เจ้าชายเผลอยิ้มออกมาด้วยเช่นกัน
ทสึรุมารุยังคงไม่หยุดปาก พูดพลางก้มลงให้หน้าผากสนิทกับหน้าผากของชายอีกคน
"แล้วก็ ... เจ้าน่ะ ต่อหน้าข้า เจ้าไม่ต้องวางมาดก็ได้ ข้าไม่ใช่น้องชายของเจ้านะ"
ชายหนุ่มที่เป็นพี่คนโตดูแลน้องหลายคนต้องสะดุ้งเมื่อได้ยิน
"เจ้าอาจจะเป็นพี่ที่ดูดีสมบูรณ์แบบในสายตาน้องๆ แต่ต่อหน้าข้า ... เจ้าเป็นเพียง 'อิจิโกะฮิโตฟุริ' ที่ข้ารักก็พอแล้ว"
"... ข้า ..."
ชายหนุ่มหลบสายตาสีเหลืองเข้มหนีอย่างสับสน แต่กระเรียนหนุ่มใช้มือของตนจับแก้มนั้นดันให้หันมาหาตนเอง ก่อนจะประทับจุมพิตลงไปบนริมฝีปากบางนั้นอีกครั้ง
ด้วยความเป็นพี่ใหญ่ที่ต้องดูแลน้องๆ ทำให้อิจิโกะทำตัวเองให้ดูเรียบร้อยสงบนิ่งอยู่เสมอ รู้สึกตัวอีกที สายตาของน้องๆ โทชิโร่ที่มองเขาต่างก็เป็นสายตาที่เป็นประกายราวกับมองดูสิ่งที่เป็นอุดมคติไปเสียแล้ว
ปลายลิ้นของทสึรุมารุแทรกผ่านเข้ามาอีกครั้ง มันสัมผัสเข้ากับลิ้นของเขา
อิจิโกะลังเลทุกครั้งที่เป็นเช่นนี้ เพราะเขารู้ว่าสิ่งนี้จะทำลายความยับยั้งชั่งใจของเขาให้หลอมละลายจนควบคุมตัวเองไม่ได้
แต่ครั้งนี้เขากลับขยับลิ้นเข้าเกี่ยวกระหวัดผู้มาเยือน ซ้ำยังออกแรงดูด พร้อมกับยกมือทั้งสองขึ้นกอดรอบคอของชายหนุ่มไว้
ทสึรุมารุตกใจจนเบิกตาขึ้น แต่วินาทีต่อมาก็จูบตอบสนองคนรักอย่างเร่าร้อน
มือของเขาเลื่อนลงต่ำลงเรื่อยๆ เมื่อผ่านรอยแผลไฟไหม้ไป มือนั้นก็ขยับเข้ามาตรงกลางร่างกาย ก่อนจะจับสิ่งนั้นที่ยังอ่อนตัวอยู่อย่างเบามือ
เจ้าชายที่ปรารถนาจะสลัดคราบความสมบูรณ์แบบเพื่อกลายเป็นคนรักก็สะดุ้งเฮือกจนจูบหยุดชะงัก
กระเรียนหนุ่มขยับริมฝีปากออกพร้อมแสยะยิ้ม
"ในเมื่อเจ้าไม่อยากให้ข้าจับแผล ข้าก็เลยจับที่อื่นไง"
คนที่ถูกจับส่วนสำคัญกำลังจะส่งเสียงประท้วง แต่ชายอีกคนไม่ฟัง แล้วเริ่มขยับมือที่จับสิ่งนั้นขึ้นลง ทำให้เสียงประท้วงนั้นหายไป กลายเป็นเสียงครางอือจากลำคอแทน
"แล้วเจ้าเองก็จูบได้ดีมาก สมกับเป็น 'คนรัก' ของข้า"
ทสึรุมารุเน้นเสียงคำว่า "คนรัก" ขณะที่มองหน้าของอิจิโกะที่กลายเป็นสีแดง อ้าปากหายใจหอบปนมากับเสียงหวาน
"ข้าจะให้รางวัลนะ"
ชายหนุ่มส่งยิ้มให้กับร่างที่นอนตาเยิ้มอยู่ด้านล่าง และกำมือข้างนั้นให้แน่นขึ้นอีกนิด ก่อนจะรูดขึ้นลงด้วยจังหวะที่เร็วกว่าเดิม

"อึก ... อ๊า!"
สีหน้าของ "พี่ชาย" จางหายไปจากอิจิโกะฮิโตฟุริไปเสียสิ้น
มีเพียงสีหน้าของ "คนรัก" ที่กำลังถูกไฟแห่งปรารถนาแผดเผา
แก่นกายของตนอยู่ในกำมือของทสึรุมารุคุนินางะ ส่วนปลายของมันมีหยาดน้ำซึมออกมาเสียจนทำให้เกิดเสียงเหนอะเมื่อมือของกระเรียนหนุ่มขยับขึ้นลงอย่างไม่ปราณี
ชายหนุ่มก้มลงจูบปลายยอดอย่างแผ่วเบา แต่นั่นทำให้คนรักของเขาไม่อาจทนได้อีก
"อะ ... อ๊า! ท่านทสึรุมารุ!"
สะโพกนั้นสั่นกระตุก ก่อนจะมีของเหลวสีขุ่นทะลักออกมาจากปลายยอด กระเด็นจนเปื้อนใบหน้าของทสึรุมารุ
อิจิโกะถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยอ่อน แต่ก็สะดุ้งกายลุกขึ้นในทันที
"ทะ ท่านทสึรุมารุ! ขะ ข้าขอโทษนะครับ!"
กระเรียนหนุ่มปาดคราบเลอะที่เกิดจากแรงขับอันรุ่มร้อนของคนรัก พลางหันไปมองหน้าตัวการที่เลิ่กลั่กอยู่ตรงหน้า แล้วเขาก็หัวเราะออกมา
"ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นหรอกน่า"
ทสึรุมารุขยับใบหน้าเข้าใจใบหน้าสีเลือดฝาดของอิจิโกะ แล้วจึงค่อยๆ กดร่างนั้นให้เอนลงนอนกับฟูกอีกครั้ง ริมฝีปากนุ่มบรรจงจูบลงที่หน้าผากเพื่อให้อีกฝ่ายหายกังวล
"มันก็เรื่องปกติที่เรากำลังทำแบบนี้อยู่ แล้วข้าก็เป็นคนปลุกเร้าเจ้าด้วย"
แม้ใบหน้าของเจ้านกจะกำลังจับจ้องอยู่ที่สีหน้าที่ยังคงแฝงความละล้าละลังของอีกฝ่าย แต่มือของเขาเลื่อนต่ำลงไปกว่าสิ่งที่เขาจับมือเมื่อครู่
ปลายนิ้วนั้นก็ค่อยกดลงที่ปากทาง
เจ้าชายส่งเสียงครางออกมาระคนไปทั้งความตกใจและความสุขสม กระเรียนหนุ่มก็ส่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง
"แถมข้ายังชอบใบหน้าของเจ้ายามที่ทิ้งความเป็นพี่ชายผู้สมบูรณ์แบบไปจนสิ้น ... และถูกอาบด้วยแรงปรารถนาที่ข้าเป็นคนมอบให้"
ลำคอระหงของอิจิโกะปลดปล่อยเสียงที่เกิดจากปลุกเร้าของชายผู้เป็นคนรัก
นิ้วของทสึรุมารุยิ่งรุกล้ำลึกเข้าไปอีก
"ทะ ... ท่านทสึรุ ... มารุ ... อา ..."
ชายผู้เป็นฝ่ายรุกสนุกไปกับการชื่นชมสีหน้าที่ผสมปนเปกันไปด้วยความรู้สึกขัดแย้งของอิจิโกะฮิโตฟุริที่เกิดขึ้นทันทีที่ถูกล่วงล้ำ
ความสุขซ่านที่ละลายสติ ชวนให้เขาปลดปล่อยกายไปกับเพลิงราคะ
และเศษเสี้ยวของสัมปชัญญะกับความลังเลที่ยังเตือนให้เขารับรู้ว่าตนเองเป็นใคร
กระเรียนหนุ่มยิ้มให้กับเจ้าชายที่หอบฮั่กส่งเสียงหวานอยู่ใต้ร่างของเขา พร้อมหยุดนิ้วที่ด้านล่าง อิจิโกะสูดลมหายใจลึก หันไปมองกระเรียน
สายตาทั้งสองประสานกัน แล้วทสึรุมารุก็พูดขึ้น
"ข้าให้โอกาสเจ้าครั้งสุดท้าย อิจิโกะฮิโตฟุริ ถ้าหากเจ้าลุกหนีไปในวินาทีนี้ เจ้าจะได้กลับไปเป็น 'พี่ชาย' ดูแลน้องๆ ของเจ้าในคืนนี้ ... แต่ถ้าหากเจ้าเลือกที่จะไม่ไป ..."
เจ้าชายหนุ่มมองเข้าไปในดวงตาของกระเรียน
จึงได้พบว่าในความเยือกเย็นที่กำลังกลั่นแกล้งเขานั้น ก็มีความรุ่มร้อนที่ไม่ต่างจากของตนเองส่องประกายวูบไหว
"... คืนนี้ทั้งคืน ข้าจะให้เจ้าเป็น 'คนรัก' ของข้าที่มีความสุขที่สุด ..."


ข้อเสนอของกระเรียนทำให้เจ้าชายต้องกลืนน้ำลายดังอึก

================================================
โอโดโร่ยตะก๊าาาา~~~~~
เนื่องจากเขียนแล้วยาวไป เลยตัดเป็นสองตอนจ้า ;P