Touken Ranbu Fanfiction (AU) - Tsurumaru Kuninaga x Ichigo Hitofuri - From Past ... Til Forever ep. 4

คำเตือน
ฟิคเรื่องนี้เป็น AU หรือ เกงพาโร เรื่องเกิดในยุคปัจจุบัน
วิธีการพูดจาเรียกชื่อ มีการดัดแปลงบ้าง
ท่านผู้ใดไม่ชอบ กรุณาหลีกเลี่ยงค่า

ขอบคุณท่านเพื่อนที่ proof reading ให้นะคะ
แบบว่าเป็นพวกนิสัยเสีย เขียนแล้วไม่อ่านทวน อิอิ

ชื่นชมชื่นชอบหรือหมั่นไส้ไม่ชอบประการใด คอมเมนท์ได้เลยค่า
ขอบคุณค่า

Touken Ranbu Fanfiction (AU) - Tsurumaru Kuninaga x Ichigo Hitofuri
From Past ... Til Forever ep. 4

หลังจากที่การติดต่อของโกะโจ ทสึรุมารุหายไป

การจะได้พบกับเขาเอาอีกครั้งเป็นความฝันของอาวาตะกุจิ อิจิโกะ

แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่า

มันจะกลายเป็น "ฝันร้าย" ...

อาวาตะกุจิ อิจิโกะ ลูกชายคนโตของตระกูลอาวาตะกุจิ เริ่มชีวิตการทำงานหลังเรียนจบที่บริษัทขนาดเล็กแห่งหนึ่งในโตเกียว

ทุกวันของเขาเองก็ยุ่งไม่ต่างจากพนักงานบริษัทคนอื่นๆ 

เมื่อเลิกงานเสร็จ เขาก็จะรีบไปขึ้นรถไฟที่สถานีเพื่อกลับคอนโดที่อยู่ห่างออกไปแค่ไม่กี่สถานี

แต่การทำงานในบริษัท ย่อมจะขาดโอทีไปเสียไม่ได้

อิจิโกะไม่ใช่คนเกียจคร้าน 

อันที่จริงเขาขยันมากเสียด้วยซ้ำ

สาเหตุเดียวที่เขาไม่อยากอยู่ทำงานล่วงเวลาก็คือ ...

"ทำหน้ายุ่งอีกแล้วนะ อิจิโกะ งานหนักเหรอ?"

ชายหนุ่มที่มีชื่อของกระเรียน แต่ไม่ใช่กระเรียนตัวเดิมเมื่อสี่ปีก่อนเข้ามากอดคอเขาอีกแล้ว

เส้นทางจากบริษัทไปยังสถานีที่ใกล้ที่สุด คือ ผ่านหน้าบาร์โฮสต์ที่ทสึรุมารุทำงานอยู่

ถ้าวันไหนอิจิโกะทำงานจนถึงมืดค่ำพอที่ร้านเหล่านี้จะเปิด 

นั่นแปลว่าเขาอาจจะต้องเจอกับนกกระเรียนตัวนี้

ทุกครั้งที่เจอกัน แม้ว่าตัวพนักงานบริษัทหนุ่มในชุดสูทสีเข้มจะไม่ได้อยากพบหน้า และคอยหลบหลีกอยู่เสมอ

แต่เจ้าตัวหนุ่มโฮสต์ในชุดสูทสีขาวที่เจ้าตัวใส่เป็นเทรดมาร์คกลับคอยวิ่งเข้ามาทักทายตลอด ด้วยรอยยิ้มและสีหน้าราวกับไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร

จนอิจิโกะเกือบเผลอตัวถามไปหลายครั้งแล้วว่าเขาลืมทุกสิ่งที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสี่ปีที่แล้วไปจนหมดเลยหรือ

แต่จนแล้วจนรอด ตัวเขาเองก็ไม่กล้าที่จะถาม

ชายหนุ่มไม่พยายามหาคำตอบว่าทำไมเขาจึงไม่กล้าที่จะถาม

รวมถึงทำไมวันที่ต้องอยู่ล่วงเวลาจนมืด เขาจึงไม่เลือกใช้เส้นทางอื่นที่ไม่ต้องผ่านหน้าร้านนั้น

และแล้ว ...

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ลูกชายคนโตของอาวาตะกุจิต้องกลับบ้านดึก

คืนวันศุกร์ที่ต้องเคลียร์งานทั้งหมดให้เรียบร้อยก่อนกลับ ทำให้พนักงานหนุ่มเดินออกจากบริษัทอย่างเหนื่อยอ่อนในเวลาสี่ทุ่ม ขาทั้งสองใต้กางเกงสแลคสีเทาภูมิฐานพาร่างในชุดสูทสีเดียวกับกางเกงและเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้าสู่แสงสีของเมืองรื่นเริงยามราตรี

ความอ่อนล้าทำให้เขารู้สึกว่าไม่อยากจะเจอกับคนๆ นั้นเลย

แต่ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาเลือกที่จะเดินไปทางหน้าบาร์โฮสต์ร้านเดิม

อิจิโกะเคยคิดว่าบางทีเขาอาจจะรู้คำตอบ

แต่เขาก็เลือกที่จะทำเป็นไม่รู้ต่อไป

ทว่าวันนี้ เสียงที่เขาได้ยินไม่ใช่เสียงใสทักทายอย่างปกติ

"ใจเย็นหน่อยสิ พี่ชาย"

แม้สิ่งที่พูดจะดูเหมือนกำลังทำให้สถานการณ์เบาลง แต่น้ำเสียงและสีหน้าของทสึรุมารุกลับตรงกันข้าม 

"ใจร้อนแบบนี้ มิน่าล่ะ สาวถึงไม่แล"

เจ้าตัวพูดต่อพร้อมน้ำเสียงยียวนและรอยยิ้มกวนอารมณ์ แม้ว่าตัวเองจะอยู่ในสถานการณ์ลำบาก 

ชายร่างใหญ่ใบหน้าเคร่งเครียดขมวดคิ้วแน่นอย่างดุดันยกมือขึ้นกระชากคอเสื้อสีขาว แล้วตะคอกใส่หน้า

"ยังปากเก่งอยู่นะ! ไอ้พวกผู้ชายหากินอย่างแก ..."

ชายคนนั้นแสยะยิ้มพร้อมกับยกมืออีกข้างที่กำแน่นขึ้นสูง

"ข้าจะซัดให้หมดหล่อเลย!!"

หมัดลุ่นของชายร่างใหญ่ต่อยเข้าเต็มแรงที่ใบหน้าของทสึรุมารุจนเกิดเสียงดังขึ้น สายตาของทุกคนโดยรอบหันมามองที่เดียว หญิงสาวเริ่มร้องวี้ดว้าย ในขณะที่พวกผู้ชายเริ่มหลบเพราะไม่อยากข้องเกี่ยว

ใบหน้าขาวนวลของทสึรุมารุบวมแดงในทันทีพร้อมกับมีเลือดไหลออกมาจากจมูก เขาเงื้อแขนหมายจะเอาคืนบ้าง ทันใดนั้นหางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงที่กำลังวิ่งเข้ามา เขาจึงได้สติว่าถ้าต่อยแฟนหนุ่มของลูกค้าขาประจำเขา เรื่องราวมันคงยิ่งใหญ่โตกว่านี้แน่ 

แฟนหนุ่มที่มาหาเรื่องเห็นชายที่แย่งความรักจากคนรักของตัวเองไปไม่ตอบโต้ ก็เหวี่ยงร่างของเขาลงกับพื้นดังโครม แล้วยกเท้าขึ้นกระทืบไปที่กลางลำตัวอีก 

"ไม่กล้าแม้แต่จะต่อยกลับเหรอ ไอ้ห่วยเอ๊ย! แกมีดีแค่หน้าตาหลอกผู้หญิงไปวันๆ จริงๆ น่ะแหละ"

ทสึรุมารุส่งพยายามกลั้นเสียงไม่ให้ออกอาการน่าสมเพช แต่ก็ยังมีเสียงของความเจ็บปวดเล็ดรอดออกมาเบาๆ ความทรมานทำให้เขางองุ้มร่างกายของตัวเอง ชายที่ทำร้ายเขาก็ออกแรงขยี้เท้าลงบนร่างกายนั้นอีก 

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"

เสียงของหญิงสาวดังขึ้น เป็นหญิงสาวที่อิจิโกะจำได้ว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มสาวๆ ที่แย่งทสึรุมารุกันในหลายๆ ครั้งที่เขาพบเห็น หล่อนรีบวิ่งเข้ามาห้ามชายคนนั้น และพลักเขาออกห่างจากทสึรุมารุที่บัดนี้เปื้อนทั้งฝุ่นสกปรกสีดำและเลือดสีแดงฉาน

จังหวะนั้นเองที่คนของร้านบาร์โฮสต์ที่ทสึรุมารุทำงานอยู่ ก็รีบวิ่งออกมาขวางและเข้าพยุงคนที่นอนครางด้วยความเจ็บปวดอยู่บนพื้น

หญิงสาวคนนั้นเกาะแขนแล้วดึงลากชายคนรักของตัวเองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ทำให้ชายที่มาหาเรื่องยอมจากไป โดยที่ยังตะโกนด่าชายขายความรักเสียงลั่นจนสุดสายตา