ฟิคเรื่องนี้เป็น AU หรือ เกงพาโร เรื่องเกิดในยุคปัจจุบัน
วิธีการพูดจาเรียกชื่อ มีการดัดแปลงบ้าง
ท่านผู้ใดไม่ชอบ กรุณาหลีกเลี่ยงค่า
ขอบคุณท่านเพื่อนที่ proof reading ให้นะคะ
แบบว่าเป็นพวกนิสัยเสีย เขียนแล้วไม่อ่านทวน อิอิ
ชื่นชมชื่นชอบหรือหมั่นไส้ไม่ชอบประการใด คอมเมนท์ได้เลยค่า
ขอบคุณค่า
Touken Ranbu Fanfiction (AU) - Tsurumaru Kuninaga x Ichigo Hitofuri
From Past ... Til Forever ep. 3
อิจิโกะรู้สึกได้ว่ามือของตัวเองเริ่มสั่นพร้อมกับความรู้สึกมากมายที่ราวกับเอ่อล้นออกมาเสียจนอึดอัดอยู่ข้างใน แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับมัน
ในขณะที่ทสึรุมารุกลับมีสีหน้าทั้งตะลึงและตกใจ
ไม่มีเสียงหรือคำพูดใดๆ หลุดออกมา
นอกจากดวงตาที่จ้องมองกันและกันราวกับเวลาหยุดเดิน
จนกระทั่ง ...
"ทสึรุซัง มีอะไรเหรอคะ?"
เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น เธอไม่ได้พูดปากเปล่า แต่กลับโผเข้ากอดแขนซ้ายของทสึรุมารุแน่น การกระทำนั้นเรียกเสียงฮือขึ้นมาจากหญิงสาวอีกสามคนที่เหลือ
"เดี๋ยวสิหล่อน! ชั้นมาก่อนนะยะ!"
หญิงสาวอีกคนนึงส่งเสียงขึ้นด้วยความไม่พอใจ แล้วเข้ากอดแขนอีกข้าง
"พอเลยพวกเธอ! ถอยห่างจากทสึรุซังทั้งคู่เลยนะ!"
"ใช่ๆ!!"
ผู้หญิงอีกสองคนที่ยืนอยู่พูดขึ้นมาอย่างฮึดฮัดบ้าง
ภาพตรงหน้าดึงให้สติของอิจิโกะกลับมาจากภาพอดีตเมื่อสี่ปีก่อนในหัวสมองของเขา พร้อมกับเสกคำถามมากมายให้ผุดขึ้น ดวงตาทั้งสองหม่นลง ก่อนจะเบือนหน้าหนี
แต่ขาทั้งสองข้างกลับหยุดนิ่งราวกับถูกตอกตรึงเอาไว้
แม้รอบข้างจะเต็มไปด้วยเสียงผู้คน
ทว่าในหัวของอิจิโกะกลับก้องไปด้วยเสียงของความว่างเปล่า
ในระหว่างที่เขายังไม่สามารถจัดการกับเรื่องราวกะทันหันที่เข้ามาในหัว
เสียงเพียงเสียงเดียวที่ดังแทรกความเวิ้งว้างเข้ามาได้ก็ดังขึ้น
"อิจิ"
เจ้าของเรือนผมสีน้ำทะเลเงยหน้าขึ้นมองชายในชุดขาวที่ยืนอยู่ห่างไปไม่กี่เมตร
"ทสึรุ ..."
เขาเรียกชื่อนั้นออกมายังไม่ทันจบ ชายคนนั้นก็ส่งยิ้มให้อย่างร่าเริง
"อ้าว อาวาตะกุจิ อิจิโกะ ไม่ใช่เหรอนั่น ไม่เจอกันนานเลยนะ"
สาวๆ สี่คนหันมามองเขาเป็นตาเดียว
แต่นั่นไม่หนักหนาเท่ากับสิ่งที่ชายในวงล้อมของหญิงสาวพูดขึ้น
อิจิโกะหลบดวงตาสีอำพันก่อนจะส่งเสียงตอบกลับไป
"นั่นสินะครับ ... ทสึรุมารุซัง ..."
ชายที่ถูกเรียกชื่อมองคนเรียกด้วยใบหน้านิ่ง สูดลมหายใจลึกหนึ่งที ก่อนจะแหวกกลุ่มสาวๆ ออกมา
"อ๊ะ นี่เพื่อนเก่าสมัยมัธยมของชั้นเอง ไม่ได้เจอกันนานเลย ขอโทษทุกคนด้วยนะ แต่ขอเวลาหน่อยได้ไหม?"
วงแขนยาวในเสื้อสูทสีขาวยกขึ้นโอบรอบคอของชายอีกคนในชุดเสื้อเชิ้ตอย่างง่ายๆ เท่านั้น เจ้าตัวส่งยิ้มหวานให้สาวๆ อีกครั้ง ทำให้สาวๆ พวกนั้นเบ้ปากอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยอมถอยไปโดยดี
ชายหนุ่มคนอื่นๆ ของร้านเลยได้ทีรีบเข้ามาคุยกับหญิงสาวเหล่านั้น แล้วพวกเธอก็เดินควงคู่หายกันเข้าไปในร้าน
ตัวการของเหตุวุ่นวายถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก
"เอ่อ ... คือว่า ..."
คนที่ถูกกอดคอส่งเสียงประท้วงขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับความร้อนน้อยๆ บนใบหน้า ทสึรุมารุก็รีบดีดตัวออกห่างในทันทีเสียจนทำให้ชายอีกคนประหลาดใจ
"อ๊ะ โทษทีๆ อิจิโกะ"
... อิจิโกะ ...?
"ไม่เจอกันนานเลยนะ เป็นไงบ้างล่ะ? นายคงเรียนจบแล้วสินะ ถึงได้กลับมาโตเกียวเนี่ย"
"ครับ ... แล้วทำไมทสึรุซังถึง ..."
"ฮะ ฮะ ก็นิดหน่อยล่ะนะ อิจิโกะ"
... อิจิโกะ ...?
"ยังไงก็ขอบใจนายนะที่มาได้จังหวะพอดี ชั้นเลยรอดตัวจากรถไฟชนกันได้"
แววตาสีเหลืองทองของอิจิโกะสั่นไหวด้วยความสับสน เขาเดินก้าวเข้าหาร่างบางในชุดสูทสีขาว ก่อนจะยกมือขึ้นจับแขนข้างหนึ่งแน่นโดยไม่ทันคิด
"ทสึรุซัง?"
คราวนี้กลับเป็นดวงตาสีโทนเดียวกันของทสึรุมารุที่เบือนหลบไป เขาออกแรงดึงแขนข้างที่ถูกจับเข้าหาตัวเองเบาๆ แล้วใช้มืออีกข้างแกะมือของชายอีกคนออก
"ขอโทษทีนะ อิจิโกะ ถึงจะรอดจากสี่สาวนั่นแล้ว แต่ชั้นต้องทำงานน่ะ"
มือขาวเนียนไม่แพ้เสื้อที่หุ่มร่างอยู่ปล่อยมือของอิจิโกะออกมา
"คะ ครับ ..."
เสียงตอบรับที่กลับมาช่างฟังดูแผ่วเบาและเลือนราง
ร่างสีขาวกำลังจะเดินกลับเข้าไปในร้านสีหม่น แต่เขาก็หยุดแล้วหันกลับมาอีกครั้ง
"นาย ... อยู่แถวนี้รึเปล่า ยังไงไว้เจอกันอีก"
อาวาตะกุจิ อิจิโกะ มองไปยังรอยยิ้มของอีกฝ่าย
เป็นรอยยิ้มแบบเดียวกับที่เขาส่งให้กับสาวๆ พวกนั้น
"ไว้คุยกันใหม่นะ อิจิโกะ"
ชายที่มีนามของ "กระเรียน" พูดทิ้งท้ายแล้วเดินหายลับไปในอาคาร
ทิ้งให้ชายที่เคยถูกเรียกว่า "อิจิ" ยืนงงอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด
เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมหน้าผากของตนเอง
เสียงลมหายใจหนักถูกปล่อยออกมา
เมื่อไม่มี "อิจิ"
ก็คงไม่มี "ทสึรุซัง" แล้วเช่นกัน ...
No comments:
Post a Comment