Touken Ranbu Fanfiction - Tsurumaru Kuninaga x Ichigo Hitofuri - 2016 Happy New Year!

หนูปล่าวชวนน้า~~
เขามาเอง~~
//แก่ไปไหมคะป้า ฮาาาา

ก่อนอื่นต้อง Happy New Year ทุกท่านค่ะ!!
ขอให้มิตรรักแฟนฟิคอยู่ดีมีสุข แฮปปี้ดี้ด้ากันทุกท่านเลยนะคะ ^^

วันนี้แว่บมาเอาฟิคดาบแปะ เพราะเมื่อคืน ... กะว่าจะรีบนอนเร็ว
ที่ไหนได้ เที่ยงคืนเป้งงงงงงง กำลังจะหัวถึงหมอน
ภาพในทวิตมาเลยว่าหนุ่มดาบมาอวยพรปีใหม่ ...
ตัวเด้งจากเตียงมานั่งกดโหลดรัวๆ ค่ะ XDDDDDD
ระหว่างรอก็เมาท์แตกกับคนอื่น แล้วก็ดูคนอื่นเมาท์แตกกัน
ไปเจอเนตะโดนใจดังเปรี้ยงงง อ๊ากกกกกก
สุดท้ายเลย ... ต้องมาแต่งฟิค ... TT3TT
ช่วงนี้ยุ่งมาก ไม่มีเวลาแต่งฟิคเลยค่ะ
ฟิคคริสมาสเขียนได้ครึ่งเรื่องก็ไม่มีเวลาเขียนต่อ ฮืออออ
แต่ไฉนฟิคปีใหม่ดันเสร็จได้
อันนี้เป็นฟามลับสวรรค์ ห้ามแพร่งพรายค่ะ ;P

เอาเป็นว่า แฮปปี้ปีใหม่ และไปอ่านฟิคทสึรุอิจิกันเถอะค่า <3
ปีนี้ก็ขอฝากฟิค ฝากตัว และฝากหนุ่มๆ ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ XDDDD

ปล. ฟิคปั่นแบบไฟแล่บ อาจจะมีอะไรเพี้ยนๆ หรือคำไม่ค่อยสวยนะคะ ฮือออ
แถมยังไม่ได้อ่าน proof เลยด้วยง่า
ใครเจออะไรแปลกๆ ทักได้นะคะ TT3TT
================================================


เสียงเจื้อยแจ้วและเสียงเฮฮาสนุกสนาน ปนด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวาย ปลุกซานิวะให้ตื่นขึ้นจากความง่วงและความเพลีย
แม้จะเป็นช่วงวันหยุด แต่ซานิวะทุกฮงมารุกลับถูกสั่งให้จับตาดูเป็นพิเศษว่าช่วงเวลาแบบนี้จะมีความผิดปกติอะไรเกิดขึ้นไหม
ทำให้เจ้าตัวต้องนอนดึกแทบทุกคืน ...
แน่นอนว่า ... ทำให้เจ้าตัวหงุดหงิด ...

Touken Ranbu Fanfiction - Tsurumaru x Ichigo  - 2016 Happy New Year!

ทันทีที่แสงแรกของตะวันในเช้าแรกของปีเริ่มส่องจากขอบฟ้า
หนุ่มๆ ในฮงมารุต่างเริ่มขยับตัวออกมาชมพระอาทิตย์ หรือบ้างก็เตรียมการของตนเอง
มิตสึทาดะพร้อมกับโฮริคาวะและคะเซนจัดแจงเข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารมงคลสำหรับวันปีใหม่
อุกุอิสุมารุเป็นคนเตรียมชาอุ่นๆ ให้มิคาสึกินั่งจิบชาชมอาทิตย์แรกของปี ก่อนจะมีจิ้งจอกหนุ่มร่างใหญ่ลงนั่งเคียงข้าง
ส่วนอิชิคิริมารุ โคเซทสึ กับยามาบุชิ ต่างก็นั่งสมาธิสงบนิ่งอาบแสงอันอบอุ่นเพื่อเป็นลางดีในการเริ่มปี
อาคาชิที่แม้จะขี้เกียจและอู้ตลอดกาล วันนี้เองก็ยังยอมขยับตัวมาทำหน้าที่พี่ชายบ้าง
ฉะนั้นแล้ว มีหรือที่พี่ชายดีเด่นอย่างอิจิโกะฮิโตฟุริ จะไม่ทำหน้าที่นี้ด้วย

ฮงมารุมีระบบเงินเดือน ซึ่งบางทีก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเงินเดือนหรือค่าขนมกันแน่
แม้จะไม่มาก แค่เพียงพอสำหรับใช้จ่ายในสิ่งที่ตัวเองอยากได้ อยากทำเป็นการส่วนตัว แต่อิจิโกะก็ค่อยๆ เก็บเล็กผสมน้อยจากเงินเดือนของตัวเอง
ก็เพื่อวันนี้ที่เขาจะได้ให้ "เงินแต๊ะเอียปีใหม่" กับน้องๆ
เจ้าตัวแอบหยิบซองสีเหลืองแดงดูสดใสพร้อมลายลิงขึ้นมานับเช็คจำนวนครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินไปหากลุ่มน้องๆ ที่ยืนคุยเล่นกันในสวนพร้อมกับชมตะวันรุ่งไปด้วย

"ทุกคน สวัสดีปีใหม่นะครับ ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีสำหรับทุกคนนะ"
อิจิโกะทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงที่แสนอบอุ่นตามปกติ
เหล่าเด็กๆ ก็หันมามองพี่ชายคนโตเป็นตาเดียวอย่างมีประกาย
"ครับ! พวกเราจะเป็นเด็กดีครับ!"
เด็กๆ ตอบพร้อมกันเต็มเสียงอย่างน่าเอ็นดู ทำให้อิจิโกะยิ้มกว้างออกมา แล้วหยิบซองออกมาจากกระเป๋า
"เอ้า แต๊ะเอียปีใหม่ของทุกคน เพราะทุกคนเป็นเด็กดี และตั้งใจปฏิบัติหน้าที่เพื่อท่านอารุจิอย่างดีตลอดปีนะครับ"
เด็กๆ ร้องเฮฮาดีใจ แล้วรีบรับซองเล็กกระจายแจกจ่ายกันจนทั่ว
"มีที่ติดผมที่อยากได้ในเมืองอยู่ด้วยสิ จะได้เท่าไหร่นะ ... จะซื้อได้ไหมน้า?"
มิดาเระค่อยๆ เปิดซองออกมาอย่างลุ้นระทึก
ยะเก็นค่อยๆ เปิดซองของตัวเองอย่างใจเย็นพลางหัวเราะหึกับคำพูดของมิดาเระ
ส่วนฮากาตะแสดงอาการเนื้อเต้นอย่างเห็นได้ชัด

"เอ๋???"
พอซองถูกเปิดออก ทุกคนก็อุทานออกมาพร้อมกัน
เสียจนคนเป็นพี่ชายต้องเอียงคองงแล้วเดินเข้ากลางวงของเด็กๆ ก่อนจะพบกว่าสิ่งที่อยู่ในซอง ...
ไม่ใช่เงินที่เขาเก็บหอมรอมริบไว้ ...
แต่ด้วยเหตุไฉนกลับกลายเป็นการ์ดสะสมรูปทสึรุมารุ พร้อมกระดาษโน้ตลายทสึรุมารุ เขียนคำว่า "ตกใจไหมล่า!?" ด้วยลายมือที่อิจิโกะคุ้นเคยเป็นอย่างดี

"ตกใจไหมล่า..."
"ตกใจไหมล่า!?"
อิจิโกะอ่านข้อความบนกระดาษนั้นพร้อมกับเสียงของเจ้าตัวการที่ดังขึ้นพร้อมร่างสีขาว กระโดดออกมาจากด้านหลังประตูเลื่อนของห้องด้านหลังอิจิโกะและเด็กๆ
เจ้ากระเรียนยังส่งเสียงหัวเราะพร้อมกับยื่นมือมาตบไหล่ของพี่ชายที่หันหลังให้เขาอยู่
"เป็นไง ทุกคน ตกใจรับปีใหม่ล่ะสิ"
แต่พวกเด็กๆ ตัวเล็กๆ กลับสีหน้าเจื่อน แถมยังตัวสั่น โกโกไตถึงกับน้ำตาคลอ
แต่มิดาเระ ยะเก็น กับนามาสุโอะกลับยิ้มแปลกๆ
กระเรียนหนุ่มขมวดคิ้วอย่างสงสัย
จนกระทั่งคำตอบหันหน้ากลับมาให้เขาพร้อมออร่าสีดำสนิทตัดกับท้องฟ้าที่ประดับแสงอรุณ
"ท่านทสึรุมารุ!"

ไม่ทันที่ชื่อของตัวเองจะออกมาจากปากของอิจิโกะหมดคำ เจ้าของชื่อก็ดีดตัวกลับหลังหันแล้วใส่เกียร์นก (ที่ไวกว่าเกียร์หมา) วิ่งเตลิดไปแล้ว
คนถูกหาเรื่องไม่รอช้า รีบออกตัวตามหลังร่างสีขาวนั้นอย่างรวดเร็ว

"หยุดนะครับ! ท่านทสึรุมารุ!!"
เสียงตะโกนอย่างไม่น่าเชื่อดังออกจากปากเจ้าชายผู้แสนเรียบร้อยของฮงมารุ
แถมยังตามมาด้วยเสียงฝีเท้าตึงตังของทั้งสองคน
"ระ เรื่องอะไรจะหยุดล่ะ!"
เจ้าตัวก่อเรื่องยังเร่งฝีเท้าวิ่งไปมารอบฮงมารุ
ตอนแรกก็รู้สึกตกใจที่วันนี้อิจิโกะฮิโตฟุริโกรธถึงขนาดนั้น แต่พอวนรอบฮงมารุรอบที่สอง กลับกลายเป็นว่าเจ้าตัวกลับรู้สึกสนุกขึ้นมา
"ท่านทสึรุมารุ!!"

"หนวกหู!! พวกนายหยุดวิ่งเล่นได้แล้ว!!"
พอวิ่งผ่านครัวเป็นรอบที่สอง เสียงฮาเซเบะก็ดังแว้ดออก
ทสึรุมารุยิ่งหัวเราะชอบใจที่สามารถป่วนคนหลายคนได้พร้อมๆ กัน
"ท่าน ... ทสึรุ ... มารุ ... หยุดเล่นเป็นเด็กๆ ..."
เมื่อวนมาถึงหน้าห้องของซานิวะอีกครั้ง คนวิ่งไล่กวดเริ่มเหนื่อยและส่งเสียงขาดช่วงปนเปมากับเสียงหอบ
"ขืนหยุด นายก็เชือดชั้นสิ ฮะ ฮะ"
เจ้ากระเรียนส่งเสียงหัวเราะ
เป็นวินาทีเดียวกับที่ประตูบานเลื่อนห้องของซานิวะเปิดเลื่อนออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับลูกแก้วทหารเป็นสิบลูกกลิ้งออกมา
เมื่อเจอเหตุการณ์ไม่ทันคาดคิด เจ้ากระเรียนก็เหยียบลงไปบนลูกแก้ว แล้วร้องเหวอเสียงดังพร้อมกับร่างของตัวเองที่หงายขึ้นอย่างรวดเร็ว
ส่วนคนที่วิ่งตามมาก็ทันกับร่างของเจ้าตัวแสบ แต่ตัวเองก็หยุดไม่ทัน จึงถูกแรงจากร่างนั้นพาร่างให้หงายขึ้นตาม
ในวินาทีสโลว์โมชั่นนั้น ภาพที่ทั้งสองคนเห็นติดตาคือ รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมบนใบหน้าของซานิวะที่ยืนกอดอกจ้องมองพวกเขาด้วยดวงตาคมปลาบ
พร้อมกับบรรยากาศสีมืดสนิทที่ยิ่งกว่าที่อิจิโกะปล่อยออกมาเมื่อครู่
"ใช่ ... ทสึรุมารุ อิจิโกะ ... พวกนายไม่ต้องหยุดก็ได้ ... เพราะยังไง... ชั้นจะเชือดพวกนายเอง ..."

วันนี้เป็นวันปีใหม่ ที่ทุกคนรวมถึงหนุ่มดาบทุกคนได้หยุดพักผ่อน
คงจะมีเพียงแค่ซานิวะเท่านั้นที่ยังต้องทำงานอย่างขยันขันแข็ง
... ทั้งที่น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่ตอนนี้กลับมาสองดาบต้องมาให้อาหารม้า ทำความสะอาดโรงม้า แปรงขนม้า พาม้าไปเดินเล่น ล้างจานที่ทุกคนกินฉลองกัน กวาดบ้าน ถูบ้าน รดน้ำต้นไม้ในไร่ พรวนดิน ใส่ปุ๋ย และอื่นๆ
ซึ่งงานพวกนี้ปกติจะถูกแบ่งให้กับหลายๆ คนในฮงมารุช่วยกันทำ
ด้วยคำสั่งแค้นประกาศิตของซานิวะผู้อดนอน สองดาบตัวทำเสียงดังจึงถูกสั่งให้ทำงานทั้งหมดนี้ในวันหยุดเพียงสองคน
ตั้งแต่เริ่มเดินไปโรงม้า จนกระทั่งมายืนล้างจานในครัวตอนนี้ อิจิโกะเอาแต่เชิดหน้าใส่ทสึรุมารุ และไม่ยอมพูดอะไรแม้แต่คำเดียว

"นี่ ... อิจิโกะ ..."
กระเรียนตัวแสบพูดขึ้นเสียงอ่อย แต่คนถูกเรียกไม่ตอบอะไร มีเพียงเสียงน้ำไหลที่ดังอยู่ภายในห้อง
"... ขอโทษนะ ... นายคงอยากไปฉลองกับน้องๆ ล่ะสิ"
คำขอโทษอย่างจริงจังที่ไม่ได้ยินบ่อยๆ จากปากของคนชอบก่อเรื่อง ทำให้พี่ชายของตระกูลอาวาตะกุจิหันกลับไปมองหน้า
"เอางี้ละกัน นายไปหาน้องๆ เถอะ ที่เหลือชั้นจะทำเอง"
พอคนโกรธใจอ่อน หันหน้ามาให้เห็น ทสึรุมารุจึงส่งยิ้มกลับไปพร้อมอาสาไถ่โทษ
ยิ่งเมื่อได้เห็นคนทำความผิดกลับใจขึ้นมา ยิ่งทำให้อิจิโกะรู้สึกใจอ่อนมากกว่าเดิม
"ไม่เป็นไรครับ ช่วยกัน จะได้เสร็จเร็วๆ"
"นายไปเถอะน่า ต้นเหตุคือชั้นนี่นา"
"ถ้าคิดแบบนั้น ก็ไม่ควรทำแต่แรกนะครับ ..."
อิจิโกะพูดพร้อมเหล่มองชายที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่ทสึรุกลับลดเสียงลง เปลี่ยนรอยยิ้มเฮฮาบนใบหน้ากลายเป็นแววตาจริงจังกับรอยยิ้มมุมปากเล็กๆ
"ช่วยไม่ได้นี่นา อิจิ"
เจ้าชายหันมาด้วยความสงสัย แต่เมื่อสบตาคู่นั้น ห้องที่เงียบกริบ กลับมีเสียงหัวใจเต้นดังขึ้นมาแทน
"ก็ชั้นอยากได้ของขวัญจากนายบ้างนี่นา"
อากาศที่หนาวเย็นของฤดูหนาวกลับทำอะไรอิจิโกะไม่ได้ เมื่อเจ้าตัวรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทั้งร่าง
"ทะ ท่านทสึรุมารุไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ จะมาเอาแต๊ะเอียอะไร ..."
"ชั้นไม่ได้อยากได้ของแบบนั้นซะหน่อย แค่ ..."
กระเรียนหนุ่มได้ทีรีบเช็ดไม้เช็ดมือแล้วโอบรอบเอว ดึงร่างของเจ้าชายหนุ่มให้เข้ามาใกล้ร่างของตัวเอง
"เวลามีอะไรพิเศษ นายไม่เคยคิดถึงชั้นเลย"
"ท่าน ... ทสึรุมารุ"
เสียงและแววตาของอิจิโกะอ่อนลงในทันใด
"ชั้นก็เข้าใจนะ เพราะนายมีน้องๆ ต้องดูแล ... เพราะฉะนั้น ชั้นเลยจะเป็นฝ่ายคิดถึงนายเองไงล่ะ"
อิจิโกะรีบหลบตาแก้เขิน หันไปล้างจานใบสุดท้ายต่อ แต่กระเรียนก็ไม่พลาดที่จะเห็นสีเลือดฝาดบนใบหน้านั้น ทันทีที่จานใบสุดท้ายถูกวางลงบนที่วาง ทสึรุมารุก็ดึงร่างของอีกฝ่ายเข้ามาใบอ้อมแขนของตนเองทันที
"ท่านทสึรุมารุ! ยังเหลือ ... ต้องไปที่ไร่นะครับ!"
ชายหนุ่มส่งเสียงออกมาราวกับหวังว่ามันจะกลบความเขินอายบนใบหน้าได้ แต่กระเรียนหนุ่มยิ่งยิ้มกับใบหน้านั้น ก่อนจะขยับแขนเข้าล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อของตนเอง
"ชั้นมีของขวัญปีใหม่ให้อิจิด้วยนะ"
"เอ๋"
กระเรียนหนุ่มส่งถุงผ้าสีขาวขนาดเล็กกว่าฝ่ามือให้ พร้อมกับซองแต๊ะเอียของจริงที่เขาแอบสลับไป อิจิโกะรับของทั้งหมดมา เก็บซองเหล่านั้นลงในกระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะเปิดถุงผ้าออกมาดู
ภายในนั้นมีเครื่องรางสีนวลที่มีเครื่องหมายกระเรียนอยู่ตรงกลางแผ่นทรงกลม
"ดูเหมือนพวกมนุษย์จะทำเอาไว้ห้อยสิ่งที่เรียกว่าโทรศัพท์มือถือ แต่ชั้นคิดว่าพวกเราก็เอามาห้อยดาบได้นะ"
"ท่านทสึรุมารุ ..."
อิจิหยิบเครื่องรางออกมามอง ส่วนทสึรุมารุกลับหยิบอีกสิ่งหนึ่งออกมายื่นให้ดู
"ส่วนชั้นก็จะห้อยเจ้านี่ล่ะ"
ในมือของกระเรียนขาวมีเครื่องรางอีกอันหนึ่งทิ้งตัวลงมาอยู่ แต่เครื่องรางอันนี้มีสายสีเขียว ส่วนปลายของมันเป็นก้อนสีแดงรูปสตรอเบอรี่
"น่ารักใช่ไหมล่ะ อิจิ"
เมื่ออิจิโกะเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของชายคนรัก เขาก็ส่งยิ้มหวานออกมา แล้วเอนกายลงในอ้อมกอดนั้นแต่โดยดี
"ขอบคุณนะครับ ท่านทสึรุมารุ ... ปีนี้ต้องเป็นปีที่ดีแน่ๆ เลยครับ"
"นั่นสินะ ฮะ ฮะ"
ทสึรุมารุหัวเราะออกมา เก็บเครื่องรางเข้าไป แล้วใช้ทั้งสองแขนประคองร่างของอิจิโกะ
"จริงสิ ... นายไม่มีอะไรให้ชั้นเลยเหรอ?"
เจ้ากระเรียนแกล้งทักขึ้นมา ทำให้เจ้าชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความกังวล
"เอ่อ คือ ..."
พอได้เห็นอิจิโกะมองมาด้วยสายตาร้อนรน ทสึรุมารุก็ส่งยิ้มให้ แล้วทำเพียงหลับตาลงพร้อมกับยกมือหนึ่งขึ้น ใช้นิ้วแตะไปที่ริมฝีปากของตนเองเบาๆ

ถึงจะหลับตาอยู่ แต่ทสึรุมารก็รู้ได้ว่าตอนนี้ชายคนรักของตัวเองจะหน้าแดงขนาดไหน และมีสีหน้าเขินอายพร้อมกับลังเลขนาดไหน
แต่เพียงไม่นานที่ไออุ่นนั้นยิ่งเข้าแนบชิดกับร่างกายของเจ้ากระเรียน
ลมหายใจอุ่นเข้าใกล้เสียจนรู้สึกได้
เสียงหัวใจที่เต้นระรัวเสียจนดังผ่านร่างกายกันและกัน
ก่อนที่สัมผัสนุ่มนวลจะแนบลงบนริมฝีปากของทสึรุมารุ
กระเรียนหนุ่มกระชับอ้อมแขนของตัวเองให้แน่นขึ้นอีกเล็กน้อย
ร่างกายและหัวใจของทั้งสองก็อบอุ่นขึ้นในทันที แม้ว่าข้างนอกอากาศจะหนาวเย็นเพียงใด

...
ซนว "มิดาเระจัง ไอ้นี่มัน ... ที่เขาเรียกว่าเรียลจูใช่มั้ย?"
มิดาเระ "อือ ใช่เลยแหละ"
ซนว "กะว่าจะมาบอกให้พักได้ ... ช่างมันเลยละกัน"
ซนว "ไประเบิดตายซะให้หมดเลย เจ้าพวกเรียลจู!!"

ในระหว่างที่มิดาเระกับซานิวะกำลังนินทาสองหนุ่มอยู่นั้น
ยะเก็นที่ยืนอยู่ข้างๆ กำลังมองไปที่ด้านหลังของกระดาษเมโมลายทสึรุมารุก่อนจะรำพึงออกมาเบาๆ ว่า
"ไม่ยอมรับง่ายๆ หรอกน่า"

และที่ด้านหลังของเมโมนั้นมีตัวหนังสือเขียนเอาไว้ว่า
"ปีนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นพี่เขยพวกนายด้วยนะ ... จาก ทสึรุมารุ"
...

================================================
หมายเหตุ ...
ซนว คนแต่งต้องทำงานตลอดช่วงปีใหม่นั่นเองค่ะ
ถึงได้ออกมาเป็นฟิคความแค้นของซานิวะเยี่ยงนี้ ฮาาาาา

ที่ห้อยมือถือสองอัน เป็นที่ห้อยมือถือของศาลเจ้าในคามาคุระค่ะ
เผอิญเห็นในเฟสของน้องคนนึงแล้วแบ่บ
เหมาะเหลือเกินนนนนน แบบนี้ต้องจ๊กเนตะ ฮาาาาา XDDDD
ไว้ ซนว จะวิ่งไปซื้อบ้างนะคะ XDDDDDDDDDDDD

ขอบคุณทุกท่านที่อ่านค่า <3

**เพิ่มเติม ลืมเขียนเรื่อง "เรียลจู"
เป็นแสลงในเน็ทภาษาญี่ปุ่นค่ะ ประมาณว่า "ไอ้พวกชีวิตจริงมีเพียบพร้อมทุกอย่าง แม้แต่คนรักเลิฟๆ จู๋จี๋" ค่ะ ฮาาาาา