Touken Ranbu Fanfiction (AU) - Tsurumaru Kuninaga x Ichigo Hitofuri - Kamakura + Enoshima Date Ep.6

คำเตือน
ฟิคเรื่องนี้เป็น AU หรือ เกงพาโร
เรื่องเกิดในยุคปัจจุบัน ที่ทสึรุและอิจินี่เป็นเด็ก ม. 6 นะคะ
ใครไม่ชอบอ่านแนวนี้ ถอยห่างได้เลยจ้า

ฟิคเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะ การไปติ่งศาลเจ้าที่มีเครื่องรางที่ดูทสึรุอิจิสุดๆ
เลยอยากแต่งฟิคที่สองคนนี้ไปเดทกันที่ คามาคุระ และ เอะโนะชิมะ ค่ะ
เนื้อหาจะไม่มีอะไรมากกว่าการจู๋จี๋กันของสองคนนี้
และแนะนำการท่องเที่ยวไปในตัว
ขอแจ้งให้รับทราบก่อนอ่านจ้า

ชื่อตัวละครมีการปรับเปลี่ยนนิดหน่อย
เพื่อให้เหมาะแก่การเป็นยุคญี่ปุ่นปัจจุบันค่ะ

*สนับสนุนรูปที่ไม่ได้ถ่ายเองโดย google map ค่ะ*

ขอโทษที่ทำไมยิ่งแต่งยิ่งเริ่มมาม่า TT3TT
กะว่าจะแต่งเลิฟๆ น่ารักไม่ใช่เร้ออออออ

Touken Ranbu Fanfiction (AU) - Tsurumaru Kuninaga x Ichigo Hitofuri
Kamakura + Enoshima Date Ep.6 "ศาลเจ้าเบนไซเทน"

เวลาสองปีที่ทั้งสองคนคบหากัน เพื่อนๆ รอบข้างที่สนิทกันเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่อง

และยังคอยเชียร์ รวมถึงคอยลุ้นว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองจะเป็นอย่างไร

เพราะด้วยท่าทางของทสึรุมารุ ทุกคนก็คงคิดว่าเรื่องราวจะต้องเป็นไปอย่างรวดเร็ว แต่แสนราบรื่น 

แต่ด้วยท่าทางของอิจิโกะ มันช่างชวนให้คิดว่าจนถึงเรียนจบ ทั้งสองคนอาจจะไม่ได้จับมือกันด้วยซ้ำ

เมื่อเวลาค่อยๆ ผ่านไป ดูเหมือนทั้งสองคนต่างก็พยายามปรับตัวเข้าหากันจนเพื่อนๆ สบายใจมาได้เปลาะหนึ่ง

ทว่า ... จากปากคำของเพื่อนร่วมห้องที่สนิทกับทสึรุมารุอย่างโชคุไดคิริ มิตสึทาดะทำให้รู้ว่า ความราบรื่นนั้นดำเนินไปได้เพียงประมาณปีเดียว

หลังจากที่ทั้งสองคนแลกจูบแรกกัน การพัฒนาความสัมพันธ์ก็หยุดลงอย่างสิ้นเชิง

อิจิโกะไม่มีทีท่าว่าจะหมดรัก หรือเปลี่ยนใจ 

แต่ระดับความใสซื่อบริสุทธิ์และเอียงอายเกินพิกัด ทำให้เจ้าตัวเกิดหลบหลีกการต้องตัวหรือการสื่อความรักที่มากกว่านั้น

และเมื่อเห็นอิจิโกะเป็นแบบนั้น ทสึรุมารุเองก็ไม่ได้บังคับฝืนใจ ซ้ำยังตั้งใจว่าจะรอจนกว่าอิจิโกะจะพร้อมเสียที

จนกระทั่งเวลาผ่านล่วงเลยมาจะครบอีกปีหนึ่งแล้ว ...

... ทสึรุมารุวางปากกาลงบนโต๊ะสำหรับเขียนแผ่นไม้ขอพร "เอมะ" ก่อนจะหยิบแผ่นไม้ของตนเอง เดินไปผูกกับสถานที่ที่จัดเตรียมเอาไว้ให้

อิจิโกะเดินตามพร้อมกับรอยยิ้มบางบนใบหน้า

"ไหนๆ ก็มาแล้ว ก็ขอพรเรื่องสอบไปด้วยเลยสิครับ"

เด็กเรียนดีที่เห็นการเรียนมาเป็นที่หนึ่งพูดขึ้นมา แถมเดินไปซื้อป้ายไม้ขอพรให้เสียเสร็จสรรพ ทำให้ทสึรุมารุหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเขียนแผ่นไม้นั้น

อันที่จริง เขาไม่ได้มีความคิดที่จะมาขอพรเรื่องสอบเลยสักนิด

เพราะในหัวมีแต่เรื่องที่อยากจะซื้อเครื่องรางกับอิจิโกะ และวางแผนเดทกับอิจิโกะเท่านั้นเอง

พอแผ่นไม้ถูกแขวนขึ้นปุ๊บ อิจิโกะก็ยื่นหน้าเข้ามาปั๊บ

"อะไรกัน อิจิ นิสัยไม่ดีเลยนะ แอบดูพรคนอื่นเขาแบบนี้"

"ต้องขอตรวจสักหน่อยน่ะครับ ไม่อย่างนั้นทสึรุมารุซังต้องเขียนอะไรไร้สาระแน่ๆ เลย"

เจ้าตัวก้มหน้าลงจ้องไปที่ไม้ขอพรที่ชายอีกคนพึ่งจะปล่อยมือ

... ขอให้เข้ามหาลัยดีๆ ได้ ...

... และได้อยู่กับอิจิตลอดไป ...

คนก้มลงอ่านหัวควับพร้อมสีเลือดฝาดบนใบหน้าไปหาคนเขียน

ส่วนเจ้าตัวคนเขียนก็ยิ้มร่าจนตาปิดส่งกลับมาแทน

ทสึรุมารุยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วชวนชายอีกคนเดินไปใกล้ทางออกของศาลเจ้า

ทางซ้ายมือมีสระบัวใหญ่และสะพานข้ามไปอยู่

"นี่ อิจิ ทางนั้นก็มีศาลเจ้าล่ะ แวะกันหน่อยไหม?"

"กะ ก็ดีเหมือนกันนะครับ ไหนๆ ก็มาแล้ว"

ทั้งสองจึงเดินเลี้ยวไปทางสระบัว แล้วข้ามสะพานเล็กๆ ไปที่ศาลเจ้าขนาดไม่ใหญ่หนัก

ระหว่างทางรอบบริเวณสระบัวก็คนให้อาหารนกและปลาอยู่ 

อิจิโกะแอบมองด้วยท่าทางสนอกสนใจ และทสึรุมารุเองก็ไม่พลาดภาพนั้นเช่นกัน

เสียงเหรียญทำบุญถูกหย่อนลงตามมาด้วยเสียงตบมือ

ทสึรุมารุเมื่อไหว้เสร็จ ก็เดินไปดูเครื่องรางต่างๆ ก่อนจะไปสะดุดตากับกระดาษแผ่นนึงที่ติดอยู่ แล้วเดินกลับไปหาอิจิโกะที่พึ่งไหว้พระเสร็จ

"เห็นเขาว่าทางนั้นมี 'หินมาซาโกะ' อยู่ล่ะ ไปดูกันไหม?"

พูดจบ เจ้านกกระเรียนก็เดินนำไปโดยไม่ฟังคำตอบ อิจิโกะเดินตามไปโดยไม่ว่าอะไร

"มาซาโกะที่ว่านี่คือ ...?"

"โฮโจ มาซาโกะ ภริยาของโยริโตโมะ"

เมื่อเลี้ยวหัวมุมของศาลเจ้าไป ส่วนลึกมีก้อนหินที่อยู่ในรั้วไม่สีแดง มีป้ายเขียนเอาไว้ว่า "หินมาซาโกะ"

ทั้งสองคนก้มลงมองลอดซี่ไม้กว้างเข้าไปดู

"ดูแล้วเหมือนหินธรรมดาๆ เองนี่ครับ"

"อืม ... เมื่อกี้อ่านป้ายที่แปะมาน่ะ ว่าเป็นหินที่โยริโตโมะมาขอพรให้มาซาโกะคลอดปลอดภัย"

"อย่างนั้นหรือครับ ..."

ทสึรุมารุหันหลังก้าวเดินออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

"เห็นว่าตอนนี้ก็ยังมีคนมาไหว้เรื่องคลอดลูกน่ะ มันยังเร็วไปสำหรับพวกเราเนอะ"

คำพูดนั้นสะกิดใจคนที่เดินตามหลังมาเพราะตัวเขาเองก็รู้ดีว่า "ลูก" เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาเอง

นอกเสียจากวันนึงนกกระเรียนตัวนี้จะโผบินหนีจากเขาไปหาผู้หญิงคนอื่นเท่านั้น

แต่เจ้ากระเรียนกลับหันหน้ามายิ้มยิงฟันแล้วโพล่งขึ้นว่า

"ไว้เรียนจบแล้ว ถ้านายอยากจะมีลูกให้ฉันสักคนสองคน ไว้ตอนนั้นเราค่อยมาด้วยกันนะ"

คนฟังที่ทำหน้าเครียดเพียงแว่บเดียวก็ต้องปล่อยหัวเราะออกมา

"ทสึรุมารุซังนี่ล่ะก็ ผมจะท้องได้ยังไงกันล่ะครับ"

"ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้หรอกน่า ... นายสนใจจะลองไหมล่ะ ..."

พูดจบ ทสึรุมารุก็มองจ้องไปในดวงตาของอีกฝ่าย เสียหัวเราะหายไป ถูกทดแทนด้วยความเอียงอายที่เข้ามา 

ถึงจะเป็นเด็กเรียนดีเด่นอย่างไร แค่เรื่องที่ทำยังไงถึงจะมีลูก มีหรือที่จะไม่เข้าใจ

"ทสึ ... ทสึรุมารุซัง ..."

ดวงตาคู่นั้นสั่นไหวแล้วเบือนหน้าหลบหนีไป ทสึรุมารุถอนหายใจออกมาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะยื่นถุงสีขาวใบเล็กกว่าฝ่ามือนิดหน่อยในมือส่งให้

"เอ้า"

อิจิโกะหันกลับมามองยังของที่ถูกส่งมา เมื่อเปิดถุงออก ข้างในเป็นเม็ดสีน้ำตาลกลิ่นแรง

"อาหารนกกับปลา นายอยากให้ใช่ไหมล่ะ"

คนที่มีชื่อเป็นนกยกอีกถุงนึงในมือตัวเองแกว่ง

ส่วนคนที่ไม่ใช่นกก็ยกมุมปากขึ้นน้อยๆ

"ครับ"

นกพิราบที่นี่คุ้นคนมากเสียจนน่ากลัว

แค่เพียงเปิดถุงแล้วโยนอาหารสองสามเม็ด 

พวกมันก็พร้อมจะพุ่งโผลงมาจิกกินอาหาร

เมื่อผ่านไปได้ไม่ถึงนาที พวกมันก็เรียนรู้ว่าอาหารนั้นมาจากไหน ...

"หวา!"

อิจิโกะหันไปมองต้นเสียงด้านข้าง ก่อนจะพบว่ารอบตัวทสึรุมารุนั้นมีแต่นกเต็มไปหมด ไม่ว่าจะที่พื้นรอบข้าง ไปจนถึงตามแขน ไหล่ ... และหัว

ในมือของทสึรุมารุถือถุงอาหารเปิดกว้างเอาไว้แล้วนกก็พากันแย่งกันจะไปเกาะที่แขนเพื่อกินอาหารในนั้น 

"ดะ เดี๋ยวสิ! เจ้าพวกนี้นี่ ฮะ ฮะ"

แม้จะดูสับสนวุ่นวาย แต่เจ้าตัวก็ดูท่าทางสนุกไปด้วย 

ทสึรุมารุพยายามสะบัดแขนเบาๆ แต่พวกนกก็ไม่ได้สนใจ แล้วยังกรูกันจะเข้าไปกินอาหารให้ได้

อิจิโกะที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาบ้าง แล้วพูดเตือน

"ทสึรุมารุซังก็ปิดปากถุงก่อนสิครับ"

แต่เจ้าตัวนกในหมู่นกกำลังวุ่นวายเสียจนไม่ได้ยินสิ่งที่นักเรียนดีเด่นพูด เขายังส่งเสียงหัวเราะไปกับฝูงนกที่ตีปีกจิกปากไม่หยุด

"ทสึรุมารุซัง ..."

รอยยิ้มของทสึรุมารุทำให้อิจิโกะรู้สึกดีอยู่เสมอ

แต่ในตอนนี้ที่เด็กหนุ่มไม่แม้แต่มองหน้าของเขา ไม่ฟังสิ่งที่เขาพูด กลับส่งยิ้มและเสียงหัวเราะไปกับสิ่งอื่น ทำให้ความรู้สึกขุ่นมัวแปลกๆ เกิดขึ้นในใจของอิจิโกะ

"ทสึรุมารุซัง ... ทสึรุมารุซัง!!"

พออิจิโกะส่งเสียงเรียกดังขึ้น ทสึรุมารุก็หันมามอง

"หือ? มีอะไรเหรอ? อิจิ"

เมื่อดวงตาสีทองหันกลับมามองตนเองอีกครั้ง อิจิโกะก็เกิดโล่งใจขึ้นมา ก่อนจะพูดเหมือนบ่นน้อยใจ

"เรียกแล้วไม่หันเลยนะครับ"

"ก็นะ ฮะ ฮะ"

ทสึรุมารุหันกลับไปมองเหล่านกตรงหน้าอีกครั้ง แล้วปัดไล่นกบนแขนกับไหล่ของตัวเองลงไป ก่อนจะหยิบอาหารนกในมือที่เหลืออยู่ไม่เยอะ ค่อยๆ โปรยลงบนพื้นพร้อมกับหัวเราะเอ็นดูเจ้าพวกสัตว์เล็กที่แสนโกลาหล

อิจิโกะเผลอกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ

แล้วเดินเข้าไปหาทสึรุมารุ ถือวิสาสะหยิบอาหารที่เหลือในมือของเขาออกไป แล้วเดินมุ่งหน้าไปทางสระบัวแทน 

"อ้าว เดี๋ยว! อิจิ?" 

นกพิราบบินหนีออกแตกแยกวงขึ้นสู่ท้องฟ้า 

อิจิโกะเดินถึงสระบัวแล้วก็หยิบอาหารที่เหลือโยนลงไปให้ปลาที่ว่ายอยู่ในน้ำได้กินกันอย่างเต็มอิ่ม

เจ้านกกระเรียนที่หลบนกพิราบก็เดินตามออกมาถึงตัว

"ที่ศาลเจ้าก็เขียนว่า 'อาหารปลา' นะครับ ก็ต้องเอามาให้ปลาด้วยสิ"

อิจิโกะหลบสายตา มองลงไปที่สระน้ำอย่างเดียว ทสึรุมารุจึงกอดคอเข้าจากด้านหลัง พลางกระซิบเบาๆ ที่หู

"... นายหึงนกพิราบรึไง ..."

เพราะว่ากอดจากด้านหลัง ทำให้ทสึรุมารุมองไม่เห็นสีหน้าของอิจิโกะ

แต่ร่างกายที่สั่นเล็กน้อยกับใบหูที่กลายเป็นสีแดงย่อมเป็นคำตอบที่ดี

=========================================

มาซาโกะคือภริเมียของ มินาโมโตะโนะ โยริโตโมะ ค่ะ
ผช คนนี้คือคนที่เปลี่ยนทิศจากอำนาจของขุนนางในสมัยเฮอัน
ให้เข้าสู่ยุคของอำนาจซามูไร ที่มีศูนย์กลางอยู่ที่คามาคุระ ที่เราเรียกว่ายุคคามาคุระนั่นเองค่ะ
บางคนอาจจะไม่ค่อยคุ้น ผช คนนี้
แต่จะไปคุ้น มินาโมโตะโนะ โยชิทสึเนะ มากกว่า (เจ้าของน้องอิมะ)
โยชิทสึเนะเป็นน้องของโยริโตโมะค่ะ
แต่พอพี่ชายได้เป็นใหญ่ เลยกลัวว่าน้องตัวเองที่กำลังป๊อบจะแย่งอำนาจ
เลยหาเรื่องแล้วส่งคนไปจัดการค่ะ
สุดท้ายเลยเกิดดราม่าของพี่อิวะกับน้องอิมะ เพราะ เบงเค เจ้าของง้าวอิวะโทโอชิ ปกป้องโยชิทสึเนะไปจนตาย
ส่วนโยชิทสึเนะก็เลือกตายอย่างสมเกียรติ์ด้วยการเอาน้องอิมะคว้านท้องตัวเองในระหว่างนั้นค่ะ
TT-TT เศร้าเนอะ ...

ว่าแต่ ... ทำไมชวนคุยตอนท้ายดราม่ากว่าฟิคอีก!! O3o!?!?!?