Touken Ranbu Fanfiction (AU) - Tsurumaru Kuninaga x Ichigo Hitofuri - Kamakura + Enoshima Date Ep.4

คำเตือน
ฟิคเรื่องนี้เป็น AU หรือ เกงพาโร
เรื่องเกิดในยุคปัจจุบัน ที่ทสึรุและอิจินี่เป็นเด็ก ม. 6 นะคะ
ใครไม่ชอบอ่านแนวนี้ ถอยห่างได้เลยจ้า

ฟิคเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะ การไปติ่งศาลเจ้าที่มีเครื่องรางที่ดูทสึรุอิจิสุดๆ
เลยอยากแต่งฟิคที่สองคนนี้ไปเดทกันที่ คามาคุระ และ เอะโนะชิมะ ค่ะ
เนื้อหาจะไม่มีอะไรมากกว่าการจู๋จี๋กันของสองคนนี้
และแนะนำการท่องเที่ยวไปในตัว
ขอแจ้งให้รับทราบก่อนอ่านจ้า

ชื่อตัวละครมีการปรับเปลี่ยนนิดหน่อย
เพื่อให้เหมาะแก่การเป็นยุคญี่ปุ่นปัจจุบันค่ะ

*สนับสนุนรูปที่ไม่ได้ถ่ายเองโดย google map ค่ะ*

Touken Ranbu Fanfiction (AU) - Tsurumaru Kuninaga x Ichigo Hitofuri
Kamakura + Enoshima Date Ep.4 "สถานีคามาคุระ/ถนนโคะมาจิ"


รถไฟเคลื่อนตัวออกจากสถานีชินางาวะ มุ่งหน้าออกนอกโตเกียว ไปยังเขตของจังหวัดคานางาวะ ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของโตเกียว
เป้าหมายของวันนี้คือเมืองคามาคุระ

แม้จะมีอาการเก้อเขินกัน แต่ทสึรุมารุก็ทำหน้าที่คนคอยสร้างบรรยากาศสนุกสนานในโรงเรียนได้ดี ด้วยการชวนคุยจนทั้งสองสามารถคุยกันได้ตามปกติ
ทสึรุมารุ คุนินางะ และ อาวาตะกุจิ อิจิโกะ คบกันมาได้ปีนี้เป็นปีที่สองแล้ว
ทั้งสองคนเจอกันตั้งแต่ตอนเข้าเรียนในมัธยมปลายโทเคนรัมบุ
ในตอนแรก อิจิโกะเป็นเพียงคนคอยรักษาความสงบสุขของชั้นเรียน จนต้องคอยตามจับตาดูทสึรุมารุ
พอรู้ตัวอีกทีนึง ทสึรุมารุกลับสารภาพรักกลับมาเสียอย่างนั้น และอิจิโกะเองก็ตอบรับด้วยท่าทีเอียงอายเสียด้วย
แต่ถึงจะอย่างนั้น ด้วยความที่เป็นนักเรียนดีเด่นที่แสนใสซื่อของอิจิโกะ ทำให้แม้จะเป็นปีที่สองแล้ว แต่ดูเหมือนความคืบหน้าของทั้งสองคนยังไปไม่ถึงไหนเลยด้วยซ้ำ

ถ้าไม่อย่างนั้น แค่ส่งดอกไม้ดอกเดียว คงไม่ต้องกลายร่างเป็นลูกตำลึงด้วยกันทั้งสองคนหรอก

ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง รถไฟก็มาจอดเทียบที่สถานีคามาคุระ ทั้งสองคนก็เดินออกมาทางประตูตะวันออกเพื่อจะมุ่งหน้าไปยังศาลเจ้าที่ทสึรุมารุตั้งใจจะมาในวันนี้

"เดินผ่านถนนโคะมาจินี่ไปก็ถึงแล้วล่ะ ระหว่างทางมีร้านเยอะแยะเลยด้วยนะ"
ทสึรุมารุเดินนำมาหน้าออกมาก่อน แล้วชี้ไปทางเสาโทริอิที่อยู่หน้าปากทางถนน

อิจิโกะมองไปตามถนนที่ดูคึกคักด้วยท่าทางสนใจ
จากนั้นทั้งสองคนก็เดินลอดซุ้มประตูโทริอิเข้าไปตามถนนสายนั้น
"ท่าทางอิจิดูตื่นเต้นจัง พึ่งเคยมาคามาคุระรึเปล่า?"
ชายที่ถูกถามยิ้มแล้วส่ายหัวน้อยๆ
"เคยมาแล้วครับ แต่ก็หลายปีแล้ว เลยรู้สึกคิดถึงเรื่องเก่าๆ ขึ้นมา"
รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นบนในหน้าของอิจิโกะ ทำให้ทสึรุมารุรู้สึกติดใจขึ้นมาเล็กน้อย
"เคยมากับใครเหรอ? อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนอื่น?"
อิจิโกะเบิกตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตอบอย่างทีเล่นทีจริง
"อืม นั่นสินะครับ จะว่าชายคนอื่นก็ใช่ ..."
คำตอบนั้นทำให้คนฟังทำหน้าบูดขึ้นมาทันที
"อะไรกัน อิจิมาเดทกับฉัน ยังคิดถึงเรื่องผู้ชายคนอื่นอีกเหรอ?"
"ช่วยไม่ได้นะครับ ผมไม่สามารถหยุดคิดถึงเรื่องของพวกเขาได้หรอก"
"ใช่สิ ... พวกเขาของนาย ............ เอ๋?"
ก่อนที่อารมณ์บูดของทสึรุมารุจะทวีขึ้นอีก เขาก็เอะใจขึ้นมาแล้วหันไปมองหน้าเด็กเรียนดีที่มักจะจริงจังอยู่เสมอ
คราวนี้อิจิโกะกลับหัวเราะออกมาเบาๆ
"ใช่ครับ คราวที่แล้วผมมากับน้องๆ ที่บ้านยังไงล่ะครับ"
 คนชอบป่วนกลับโดนปั่นป่วนซะเองทำหน้าตาตกใจ แต่แล้วก็หัวเราะออกมาราวกับโล่งอก
"นี่นายแกล้งให้ฉันตกใจเหรอ! อิจิ"
"ฮะ ฮะ ฮะ ขอโทษครับ ทสึรุมารุซัง"
เสียงหัวเราะของนักเรียนดีเด่นดังขึ้น คนถูกหัวเราะไม่ได้รู้สึกโกรธแต่อย่างใด แต่เขากลับแกล้งทำแก้มป่อง เบือนหน้าหนี
"ฉันโกรธแล้วนะ!"
"ฮะ ฮะ อย่าโกรธสิครับ ทสึรุมารุซัง ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ"
อิจิโกะพูดพลางยกมือหนึ่งขึ้นจับไหล่ของทสึรุมารุที่ยืนอยู่ด้านข้าง
เจ้าของชื่อกระเรียนก็เหลือบไปเห็นร้านหนึ่งที่อยู่ท่ามกลางร้านที่เรียงราย ก่อนจะยื่นมือขึ้นชี้ไปที่ร้านนั้น
"ถ้าอยากให้ฉันหายโกรธ นายต้องเลี้ยงร้านนั้นเลย"
อิจิโกะมองตามปลายนิ้วนั้นไป ก่อนจะตอบพร้อมด้วยรอยยิ้ม
"ได้สิครับ"

ในมือของทั้งสองคนมีโครอกเกะแบบพิเศษที่ทำจากมันม่วงส่งควันฉุยและกลิ่นหอมกรุ่นออกมาทุกครั้งที่ฟันขาวเรียงกัดลงบนเนื้อภายนอกที่กรุบกรอบแต่มีภายในที่นุ่มนวล
รสชาติของมันม่วงที่หอมหวนมากกว่ามันปกติทำให้กลายเป็นโครอกเกะที่อร่อยและอบอุ่นไม่แพ้รอยยิ้มของคนที่ยืนกินด้วยกันอยู่ข้างๆ
"อร่อยจังเลยนะครับ"
เมื่อคำสุดท้ายหมดเข้าไปในปาก อิจิโกะก็หันไปส่งยิ้มให้กับทสึรุมารุ
"นั่นสิน้า"
แต่ระหว่างที่พูด มือของอิจิโกะก็กางนิ้วออก ขยับยุกยิก ราวกับหาอะไรอยู่ ชายอีกคนก็เดาได้ในทันที
"อ๊ะ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวฉันไปเอากระดาษเช็ดมือในร้านมาให้"
"ขอบคุณนะครับ"
ทสึรุมารุเดินหายเข้าไปในร้านแป๊บเดียว ก็เดินออกมาพร้อมกับส่งทิชชู่เปียกให้กับอิจิโกะ
เมื่ออิจิโกะรับทิชชู่เปียกมาเช็ด เขาก็เห็นสิ่งอื่นอยู่ในมือของเพื่อนชาย แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งกว้างขึ้นพร้อมกับดวงตาที่หรี่ลงอย่างอ่อนโยน
"คราวนี้ตาฉันเลี้ยงบ้างนะ"

ไอศครีมเนื้อนุ่มเนียนที่มีชื่อเดียวกับดอกไม้อันมีชื่อเสียงของเมือง "อาจิไซ"
เนื้อสีเขียวที่เหมือนใบชอุ่มของต้นอาจิไซแทนด้วยไอศครีมชาเขียว
ส่วนเนื้อสีม่วงของดอกแสนงามแทนด้วยไอศครีมรสมันม่วง
ทสึรุมารุยื่นไอศครีมอันหนึ่งในมือให้กับอิจิโกะ
อิจิโกะเมื่อเช็ดมือเสร็จแล้วก็รับไอศครีมมาไว้ในมือ
"ขอบคุณนะครับ ทสึรุมารุซัง"

ริมฝีปากบางสัมผัสกับเนื้อนวลสองสีสลับกัน ก่อนจะลิ้มรสแล้วกลืนมันลงไปผ่านลำคอ ปลายลิ้นก็ขยับเลื่อนมาเลียริมฝีปากเล็กน้อย
ก่อนที่อิจิโกะจะหันมาส่งยิ้มให้กับเจ้ามือไอศครีม
"หวานจัง แต่ก็อร่อยจังเลยนะครับ"
ทสึรุมารุที่เลียไอศครีมในมือตนเองอยู่มองใบหน้าที่สดใสนั้น
สีของไอศครีมสตรอเบอรี่ที่ไม่มีใครสั่งก็เปื้อนลงบนแก้มของชายในชื่อกระเรียน แล้วเขาก็พูดขึ้นมาเบาๆ ว่า
"หวานอร่อยยังไงก็ไม่เท่ารอยยิ้มของนายหรอก ..."