รีบปั่นฟิคทานาบาตะค่าาาา
งวดนี้สารภาพบาปเลยว่าเขียนแบบลวกๆ สุดเอาเผากิน งั่มๆ ไม่ค่อยหย่อยเยย
เพราะพึ่งกลับบ้านได้ไม่นาน กลับมาก็กินข้าวเย็นพร้อมกับเขียนๆ
กลัวเดี๋ยวไม่ทันวัน ฮาาาา
แถมตอนนี้คีย์บอร์ดร่อแร่ค่ะ
ถ้าไม้เอกแปลกๆ มีมั่งไม่มีมั่ง ขอความกรุณาทำใจร่มๆ แล้วด่าคนเขียนในใจนะคะ อิอิ
ฟิคทานาบาตะทสึรุอิจิค่า
Touken Ranbu Fanfiction -Tsuruichi - 2016 Tanabata
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ...
มีชายหนุ่มรูปงามนามว่า อิจิโกะฮิเมะ(?) ทำสวนสตรอเบอรี่อยู่ริมแม่น้ำ
สตรอเบอรี่สีแดงสดรสหวานฉ่ำของอิจิโกะจะถูกนำไปมอบให้กับซานิวะผู้เป็นใหญ่
ซึ่งรสชาติอันแสนอร่อยของสตรอเบอรี่นั้นทำให้ฮาเซเบยินดีมาก (ที่ผู้เป็นนายมีความสุข)
แต่ด้วยความขยันขันแข็งนั้น ทำให้อิจิโกะเพลิดเพลินกับการทำสวนมาก
จนรู้ตัวอีกที อายุอานามปาไปเจ็ดร้อยปีก็ยังไม่มีผะ ... เอ๊ย ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน
สร้างความเดือดเนื้อร้อนใจและเหงาให้กับเจ้าตัว ... ซะที่ไหนล่ะ
อิจิโกะฮิเมะยังคงมีความสุขกับการปลูกสตรอเบอรี่ให้กับผู้เป็นนายและน้องๆ ในทุกๆ วัน
อยู่มาวันนึง ซานิวะไม่ได้จัดแจงให้ แต่ไปบอกกับเด็กใหม่ ทสึรุมารุ คนเลี้ยงม้า ว่าเลยโรงม้าไปมีสวนสตรอเบอรี่เลิศรสอยู่
เมื่อชายเลี้ยงม้าไปยังสวน หวังจะแอบจิ๊กสตรอเบอรี่ของซานิวะกิน
เขาจึงได้พบกับอิจิโกะฮิเมะ ...
ทั้งสองเพียงสบตากัน ต่างก็ตกลงสู่ภวังค์แห่งรักในทันที ...
ชายเลี้ยงม้ารีบเดินทางไปหาซานิวะเพื่อสารภาพผิดและเปิดเผยความในใจอย่างเร่งด่วน
เพราะหวังจะขออิจิโกะฮิเมะมาเป็นของตน
"อารุจิ ชั้นขโมยกินสตรอเบอรี่ไปแล้ว"
"หือ? ก็ไม่เป็นไรนี่ ในสวนมีออกเยอะแยะ"
"เปล่า ชั้นไม่ได้หมายถึงผลไม้"
"........."
ทสึรุมารุจึงได้เข้าพิธีวิวาห์กับอิจิโกะฮิเมะพร้อมรอยปูดกลมใหญ่บนหัวที่ใหญ่กว่าสตรอเบอรี่ในสวนของอิจิโกะ
วันคืนผ่านไปอย่างมีความสุข
ทั้งสองไปฮันนีมูนกันอย่างแสนหวานเกินสตรอเบอรี่
เมื่อกลับมาก็ยังอี๋อ๋อจู๋จี๋กันแทบไม่เว้นเวลาทานอาหาร
แต่นั่น ... กลับสร้างความลำบากให้ซานิวะ
"อยากกินสตรอเบอรี่อร่อยๆ แต่อิจิโกะเอาแต่เลิฟๆ กับทสึรุมารุ"
ซานิวะบ่นด้วยความเหนื่อยหน่าย
"แถมไม่มีสตรอเบอรี่กินแท้ๆ ยังต้องมาดูเรียลจูสองคนหวานแหววกันต่อหน้าอีก"
ฮาเซเบถือว่าคำบ่นของนายคือหายนะไม่ต่างจากวันสิ้นโลก หรือ ID4 ภาคสองบุกมาอีกครั้ง
เจ้าตัวจึงได้รีบไปถีบทสึรุมารุขังไว้ในโรงม้า แล้วลากคออิจิโกะฮิเมะกลับไปที่สวนสตรอเบอรี่ที่ตอนนี้ไม่ออกดอกเลย เพราะขาดคนดูแล
ทสึรุมารุปีนป่ายจนกระทั่งมุดลอดช่องระบายอากาศของโรงม้าออกมาได้ แล้วรีบบึ่งเพื่อจะไปพบชายคนรักในทันที
แต่เมื่อมาถึง กลับพบอิจิโกะฮิเมะตั้งหน้าตั้งตารดน้ำ ใส่ปุ๋ยต้นสตรอเบอรี่น้อยๆ อย่างขมักเขม้น
อิจิโกะเหลือบเห็นชายคนรักของตนเอง ก็เดินมาหาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
"ท่านทสึรุมารุ ข้านึกได้แล้วว่าข้าไม่ควรละทิ้งหน้าที่ของตนเอง ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ข้าคงไปเล่นกับท่านบ่อยๆ ไม่ได้แล้ว ..."
แล้วดวงตาคู่นั้นเหมือนมีน้ำคลอขึ้นมา
"ท่านคงจะเกลียดข้า คงจะอยากหย่าร้างกับข้าเสียแล้ว ..."
ทสึรุมารุดึงร่างของอิจิโกะเข้ากอด
"ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นไปได้หรอกน่า ตอนชั้นหลงรักนายแรกเห็น ก็เป็นตอนที่นายกำลังปลูกเจ้าพวกนี้อยู่ ตอนนายอยู่กับชั้นก็ช่างแสนน่ารัก แต่ตอนที่นายทุ่มเทปลูกสตรอเบอรี่ นายเองก็ราวกับเปล่งประกายอยู่เลย"
"ท่านทสึรุมารุ"
"อิจิโกะ ชั้นรักนาย!"
ทั้งสองคนกอดร่างกันและกันไว้แนบแน่น ยิ้มหวานให้กันอย่างแสนมีความสุข
"เออๆ เอาเหอะๆ ทำงานกันก็พอ"
ฮาเซเบที่เดินมาดูการทำงานของอิจิโกะฮิเมะได้แต่ยืนทำหน้าบูดบ่นอยู่ริมแม่น้ำนั้นเอง
หลังจากนั้น ทสึรุมารุกับอิจิโกะก็ไปอ้อนขอซานิวะให้ปลูกเรือนเล็กๆ ริมแม่น้ำ
ทุกๆ วัน เมื่อชายเลี้ยงม้าทำงานเสร็จ ก็จะกลับไปยังเรือนนั้น เพื่ออยู่กับภริยาแสนสวยที่จะกลับจากสวนสตรอเบอรี่ตอนเย็นๆ มาใช้ชีวิตสามีภรรยาแสนสุขร่วมกัน
และทั้งสองคนก็ครองรักอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตราบนานเท่านาน ...
...
ดวงตาสีทองเบิกโพลงพร้อมกับร่างของเจ้าของก็ลุกพรวดขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว
อิจิโกะฮิโตฟุริตื่่นขึ้นจากฝันด้วยสีหน้าแดงฉ่าเป็นสีสตรอเบอรี่
ข้างกายของเขามีหนังสือนิทานตำนานทานาบาตะที่พึงอ่านให้น้องๆ ฟัง
ก่อนที่ตัวเองจะผล็อยหลับไปด้วยความเพลียจากอากาศร้อนๆ ของฮงมารุ
"ฝันอะไรกันเนี่ย ... ข้ากับท่านทสึรุมารุไม่ได้เป็นเช่นนั้นสักหน่อย ... ถึงข้าจะ ..."
เจ้าตัวสะบัดหน้าไปมาราวกับจะไล่เรื่องน่าอายที่อยู่ในหัวออกไปให้หมด
เมือสีหน้ากลายเป็นปกติ เงาขาวๆ กลับโผล่วูบมาจากประตูบ้านเลื่อน
"ว่าไง อิจิโกะ อารุจิทำน้ำแข็งไสน่ะ ไปกินด้วยกันมั้ย"
พอคนในฝันมาปรากฏตัวอย่างกะทันหัน
สีแดงที่จางหายไป ก็กลับมาอยู่บนหน้าในทันที
"ทะ ท่านทสึรุมารุ! อะ เอ่อ ครับ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ!"
ภาพนั้นมีหรือจะรอดสายตาเจ้าตัวแสบไปได้ ทสึรุมารุเลยพูดแซวพลางใช้ศอกสะกิดเย้าอีกฝ่าย
"อะไรกันน่ะ ท่าทางแบบนั้น หรือเจ้าชายแห่งฮงมารุจะหลับฝันเรื่องลามก"
"มะ ไม่ใช่ครับ! ไม่เกี่ยวกับท่านทสึรุมารุหรอกครับ!"
พูดจบ อิจิโกะฮิโตฟุริก็รีบเร่งฝีเท้าเดินไปทิ้งทสึรุมารุไว้ด้านหลัง
เจ้ากระเรียนหนุ่มที่วันนี้ไม่ได้มีเวรเลี้ยงม้าได้แต่ยืนถอนใจ รำพึงรำพันอะไรออกมา ก่อนจะเดินตามหลังเขาไป
"... ถ้านายจะรับรักชั้นเหมือนในฝันก็ดีสิน่ะ ..."
===============================================
ฟิคนี้ ถ้าถาม timeline ในฮงมารุเรา
คือ ตอนที่ทั้งสองคนยังแอบชอบกันอยู่ค่า
อิจินี่เลยแอบเก็บไปฝันว่าได้เลิฟๆ กับทสึรุมารุ ฮาาา
ขอให้พี่สมหวังเร็วๆ นะคะ XDDDDDD
No comments:
Post a Comment