วันนี้ไปดูโทราบุมิวมา เลยจะมาขอเขียนเก็บไว้ก่อน
เอาแบบยังไม่เช็คอะไรเลยนะ ฮาาา
คือ วันนี้ก็ไม่ได้ทำการบ้านไปแหละ
รู้แค่ว่ามีไลฟ์ ใช้เพนไลท์ได้ แต่ที่บ้านไม่มี เลยไม่ได้เอาไป
แล้วก็รู้แค่ว่าตอนไลฟ์เปลี่ยนชุดเป็น "ชุดแบบชุดทหาร"
แล้วตอนเช้าเจอเซอร์นึงวาดให้ดูอีกต่างหาก
ก็โดนสป๋อยไปเล็กน้อยถึงปานกลาง
เพลงจะมีร้องเพลงไรมั่งก็ไม่ได้เช็ค
รู้แค่ว่าเล่นเรื่องโยชิทสึเนะกับเบงเค
วันนี้ตื่นขึ้นมาก็เก็บกวาดห้อง เก็บเพลินมาก ออกมาช้าไปนิด
แวะไปงาน thai fair ที่จัดใกล้ๆ กันก่อน
คือใกล้มาก ... แทบจะหน้าโรงละครบุไตดาบเลย ...
แวะกินอาหารไทยรสชาติไม่ค่อยเหมือน
แล้วก็แว่บไปโรงละคร AiiA ที่อยู่ใกล้ๆ
ตอนแรกมีปัญหาตอนเอาบัตรเล็กน้อย
คือ ต้องใช้บัตรเครดิตตอนจ่ายเสียบไปในเครื่อง
แล้วเครื่องจะอ่านข้อมูลว่าเคยมีบัตรนี้ซื้อตั๋วมั้ย แล้วจะออกบัตรให้
แต่บัตรที่เอาไปของไทยพาณิชย์เสียบไปแล้วมันไม่ยอมอ่าน ......
ก็ถามพนักงาน เขาก็บอกว่าให้ใส่เลขอะไรสักอย่างเก้าหลักที่จะได้มาตอนจอง
ดีที่ปรินท์เมล์ตอบรับไป ก็เลยมีเลขให้เขาใส่
เสร็จแล้วเครื่องก็จะพิมพ์บัตรออกมาจ้า
ปล. ลืมถ่ายรูปเครื่องมา
ได้บัตรสมใจ ก็เดินเข้างานให้เขาตรวจตั๋ว เข้าไปถึงคนเยอะ ดอกไม้แยะ
มีบูทให้ฝากของ กับเช่าแว่น sub title (พันเยน) แล้วก็ซุ้มเสียเงิน
งานวันนี้มีแค่ pamphlet สองแบบ บางๆ กางออกมาเป็นโปสเตอร์ เลือกได้ว่าจะเอาแนวตั้งหรือแนวนอน สนนราคา 1,000 เยน เหมือนแอบแพง
กับรูปหนุ่มๆ คนละ 3 ใบ 500 เยน ยกชุดได้กระเป๋าผ้าหน้าตาธรรมดามากหนึ่งใบ
พร้อมกันนี้ยังเปิดสั่งจอง DVD บุไตในงานเรียบร้อย ยังบ่ได้ดูราคา
ตอนแรกลังเลว่าจะจองดีมั้ย พอดูเสร็จแล้วความอยากจองพุ่งพรวดมากกกกก
ห้องน้ำที่นี่มีไม่ใหญ่มากอยู่แล้ว แต่ก็พอเพียงนะ เพราะฮอลล์ก็ไม่ได้ใหญ่มาก
ตอนก่อนเข้างาน คนทยอยเข้า ไม่มีปัญหา
ช่วง intermission นี่ไม่แน่ใจ เพราะยังไม่กล้าเข้า คิดว่าคนน่าจะเยอะ
เสร็จแล้วพอ 17.30 ประตูก็เปิด เข้าไปนั่ง .......
ได้ที่นั่ง กลางจริงๆ!! กลางสุดๆ แบบที่ไม่เคยกลางขนาดนี้มาก่อน
(ทุกที่นั่งราคาเท่ากันหมด)
คือ ถ้าดูละครปกติ ที่นั่งกลางถือว่าเป็นที่นั่งดีที่สุด ...
แต่ไม่ใช่ละครติ่ง!! เพราะกลางแปลว่าห่างไกลนักแสดง ส่องยาก แถมตอนหนุ่มๆ ลงมาก็แทะโลม(?)ยากอีกต่างหาก!!
ที่นั่งข้างซ้ายวันนี้ว่าง ถัดไปตัวนึงเป็นฝรั่ง โอโหเหะ เช่าแว่นซับไตเติ้ลมาด้วย
ส่วนด้านขวาเป็นรุ่นป้าๆ สองคน
คือ แอบดีใจที่ไม่เจอคนทำให้กดดัน ฮาาา
พอ 18.00 ละครก็เริ่ม ...
เรื่องเกริ่นไปที่สงครามที่จบชีวิตของโยชิทสึเนะ
โยชิทสึเนะถูกพวกฮิราอิสุมิไล่ล่าอยู่ (ยาสุฮิระ ใช่มิ?) สุดท้ายเห็นว่าไม่มีทางชนะแล้ว
เลยฝากเบงเคให้เฝ้าทางไว้ ส่วนตัวเองก็ไปฆ่าตัวตายให้สมศักดิศรี
(... ขอได้รับความขอบคุณจากฮารุกะ 3 ทำให้รู้ประวัติศาสตร์ช่วงนี้ ฮาาาา)
ช่วงนี้แอบต๊ะแหม่งหน่อย ที่อะไรฟระ ใช้ให้เค้าเฝ้าทาง แต่ไปๆ มาๆ โยชิทสึเนะก็อยู่เห็นเบงเคตาย
แล้วสุดท้ายก็เอาอิมะจังปาดคอ ไม่ได้เซปปุคุ (ฮาราคีรี) แต่อย่างใด
จบด้วยเสียงของอิมะจังว่า
"เจ้านาย นี่มันอะไรกันเหรอ?"
แล้วก็เปิดตัวด้วยเพลงกับแดนซ์ตะแหน่วๆ ตามสไตล์มิวสิคัล
คือ ฉากทั้งหมดใช้แค่ฉากสีขาวเลย มีพื้นข้างหน้า แล้วก็บันได
ซึ่งบันไดสูงเนี่ยก็เลื่อนได้ แล้วก็มีฉากกั้นเป็นชิ้นๆ สีขาวเหมือนกัน เลื่อนไปมาได้
ฉากทั้งหมดใช้การฉายภาพลงไป ซึ่งสะดวกมาก
เอาฉากในเกมมาใช้ก็ได้ จะเปลี่ยนฉากทีก็ง่าย เล่นเอฟเฟคท์ ยิงพลังกันก็ยังได้
ฉากในฮงมารุก็ยิงภาพเหมือนในเกมออกมาเลย
คือ ที่เล่ามาละเอียดขนาดนี้เนี่ย เพราะจะบอกว่า ตอนเปิดตัวหนุ่มเนี่ย อิชั้นฮาค่ะ
ดนตรีก็ฮึ่มๆ ไป แล้วมันก็เลื่อนฉากขาวมากลางเวทีบนบันไดคนละขั้นกัน หกแผ่น
แล้วมันก็ฉายเงาวิ้งๆ ยิงออกมาเป็นดาบแต่ละเล่ม แทงจึ้กๆ กับพื้นดิน
แล้วบรึ้มมมม ฉากก็เลื่อนเปิดเป็นหนุ่มดาบออกมา
แล้วบรึ้มมมม ฉากก็เลื่อนเปิดเป็นหนุ่มดาบออกมา
คือ ... ดั้นคิดว่าพวกเธอว์จะออกมาเป็น "โทเคนเรนเจอร์ ซังโจ!!!!"
//ซังโจจริงๆ ด้วย ...
โทเคนเรด!! (อ่านดีๆ ไม่ใช่แรดนะ) คะชู คิโยมิตสึ!!
โทเคนเยนโลว์!! โคกิทสึเนะมารุ!!
โทเคนบลู!! มิคาสึกิมุเนจิกะ!!
โทเคนกรีน!! อิชิคิริมารุ!!
โทเคนไวท์!! อิมะโนะทสึรุกิ!!
โทเคนพิงค์!! (มั้ง) อิวะโทโอชิ!!
ประมาณนั้นเลย!! XDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDD
//เหรอ?
ในเรื่องก็จะมีการแทรกคำพูดจากในเกมเข้ามาเรื่อยๆ
บางส่วนก็ดูติงต๊องเหมือนกัน บางส่วนก็เอาไปให้ดาบพูดกันเอง
พอเข้าเรื่อง ก็ยิงภาพมาเป็นฮงมารุแบบในเกม
ซานิวะโผล่มาแค่เสียงเป็นเสียงซานิวะชาย สั่งให้คิโยะจังนำทัพแรกไปออกรบ
คิโยะจังก็ดีใจ อุ้ยว้าย หรือเจ้านายจะเห็นเราเป็นคนพิเศษ กิ๊วก๊าว
แต่พอซานิวะบอกว่าสมาชิกที่ไปด้วยคือ
"อิมะโนะทสึรุกิ"
"อ๋อ หรือจะไปในที่แคบๆ"
"อิวะโทโอชิ"
"เดี๋ยว มันชักจะยังไง"
พอบอกชื่อปู่มา กลายเป็นว่าคิโยะจังปวดกะโหลกเลย ฮาาา
เพราะว่าปู่พูดอะไรก็ไม่ค่อยฟัง
จบหมดว่าให้นำซังโจไปครบบ้าน คิโยะจังก็ร้องโฮว่าตกลงนี่ไม่มีแผนรึเปล่าเนี่ย!? หรือว่านี่จะแกล้งคิโยะจังกัน!?
แต่พอซานิวะบอกว่าตั้งความหวังไว้กับคิโยะจังนะ คิโยะจังก็ลิงโลด
ตัดไปที่ซังโจแค่ละคน
ปู่กับพี่จิ้งทำนาอยู่ พี่จิ้งตั้งใจเอาจอบขุดดิน แต่ปู่ไม่รู้วิธีใช้ เอาไปขี่ม้าซะงั้น ฮาาา
เลยต้องถามพี่จิ้งว่าใช้ยังไง พี่จิ้งก็สอนวิธีใช้ให้ปู่
แต่ปู่ก็ยังเกรียน ขุดไปรำกระบี่ไปซะงั้น
สองคนก็คุยกันเรื่องที่จะออกรบ
พี่จิ้งเป็นติ่งซานิวะ เชื่อว่านุชิซามะต้องมีความคิดอะไรแน่
แต่ปู่พูดจาเหมือนไม่ค่อยไว้ใจซานิวะว่าอาจจะมีความคิดร้ายอะไรก็ได้
มาที่อิมะจังกับอิวะ สองคนกำลังซ้อมกันอยู่ ก็ฟันกันไปฟันกันมา
พอซ้อมกันเสร็จ แบ่บ ... อิวะเป็นฝ่ายเรียกอิมะจังมานั่งตักเลยค่าาาาา
อย่างนัลล๊ากกกกกกกกกก
//เค้าชอบอิวะอิมะมากกว่าแท้ๆ
ส่วนพี่หมอเข้าฉากมาด้วยไม้ปัดรังควานอันใหญ่ฟูมาก จนเห็นคนเรียกว่าปอมๆ ฮาาา
พอบอกว่าจะได้ออกรบด้วยกัน อิมะกับอิวะก็ดีใจ
แต่พอรู้ว่าจะต้องไปออกรบยังศึกสุดท้ายของโยชิทสึเนะ อิมะก็อึ้งและระลึกฟามหลัง ...
ปูลู เผื่อคนไม่ทราบ
อิวะโทโอชิ คือ ง้าวของเบงเค
ส่วน อิมะโนะทสึรุกิ คือ มีดป้องกันตัวของโยชิทสึเนะ
เบงเคเป็นพระที่เป็นนักเลงร่างใหญ่ พอแพ้ให้กับโยชิทสึเนะ เลยถวายตัวเป็นข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์
ศึกสุดท้ายของโยชิทสึเนะ คือ ตอนหลบหนีไปฮิระอิสุมิ ก็ถูกตามฆ่าจากเจ้าเมืองนั้น (ตระกูลฟูจิวาระ)
เพราะพี่ชายของโยชิทสึเนะ คิดว่าโยชิทสึเนะเป็นอันตราย อาจจะมาแย่งอำนาจได้
สุดท้ายโยชิทสึเนะถูกไล่ต้อน เบงเคเลยทำหน้าที่เฝ้าประตู ส่วนโยชิทสึเนะอยู่ในห้องด้านใน
ใช้อิมะโนะทสึรุกิคว้านท้องตัวเองตายอย่างสมเกียรติ์ซามุไร
และเบงเคก็ตายทั้งที่ยืนอยู่ เพื่อป้องกันห้องของเจ้านายตัวเอง
ตามประวัติศาสตร์ หลังจากนั้นโยริโตโมะจะจัดการฟุจิวาระ โนะ ยาสุฮิระด้วยข้อหาฆ่าโยชิทสึเนะ
พอสิ้นเสี้ยนหนาม โยริโตโมะก็กลายเป็นโชกุนคนแรกของยุคคามาคุระซึ่งเป็นยุคซามุไร
สิ้นสุดยุคขุนนางของเฮอัน เข้าสู่ยุคคามาคุระแทน
(ต๊าย มีสาระ)
(ขอได้รับความขอบคุณจาก ฮารุกะ 3)
พอจะไปออกรบกัน แต่ละคนก็มาไม่พร้อมซะที คิโยะจังนอยด์มาก
ปู่มาถึงคนแรก แต่เอาชากับขนมมานั่งดื่ม
พี่จิ้งมาคนที่สอง แต่มาถึงก็หวีขน เอ้ย หวีผม เอ้ย หรือขนดี
"นุชิซามะบอกว่าขนนี่สวยงามดี"
แถมมี "จะให้ข้าอุ้มท่าเจ้าหญิงไหม" ใส่คิโยะจังอีกต่างหาก ฮาาา
อิมะขี่คออิวะเข้ามาอย่างติงต๊อง
"คะชูคิโยมิทสึ ข้าจะทำอย่างไรดี ต่อตัวแบบนี้หยิบของที่สูงได้ ... แต่หยิบของที่ต่ำไม่ได้"
"ก็ลงมาซะเซ่"
"จริงด้วย สมเป็นคะชูคิโยมิตสึเลย!!"
รอแล้วรอเล่าอีกคนก็ยังไม่มา
ส่วนปู่จ๋าก็มาแบบเนนด๋อย
"แค่มีน้ำชากับขนม ก็ทำให้รู้สึกมีความสุขแล้วไม่ใช่หรือ"
คนที่มาช้าสุดๆ ก็คือปะป๋าอิชิคิริมารุนั่นเอง ยังคงปัดเป่าสิ่งไม่บริสุทธิ์อยู่อย่างต่อเนื่อง ฮาาา
กว่าจะครบได้ คิโยะจังก็แสนจะปวดกบาล แถมต้องเก็บน้ำชาให้ปู่ก่อนออกเดินทางอีก
เดินทางมาถึงยุค สั่งให้รบแบบไหนก็ไม่มีใครทำตามอีกต่างหาก น่าสงสารจริงๆ
ตามที่ได้รับรายงานมา เป้าหมายของยุคนี้อยู่ที่โยชิทสึเนะ
แต่พอมาถึงกลับพบว่า โยชิทสึเนะมีชีวิตอยู่
ส่วนพวกที่ตามล่าโยชิทสึเนะกลับตายหมดซะเนี่ย
แล้วก็มีบทสนทนาแบบในเกมระหว่างอิมะกับอิวะ ที่อิวะห้ามอิมะเรื่องการเปลี่ยนประวัติศาสตร์และไปหาเจ้านายเก่า
ระหว่างที่งงกันอยู่ หนุ่มๆ ก็เจอกับโยริโตโมะที่กำลังหนีตายอยู่
ส่วนคนที่ตามล่าก็คือโยชิทสึเนะที่มีอาการแปลกๆ กับเบงเค และยาสุฮิระ
อิมะพอได้เห็นหน้าโยชิทสึเนะก็สติหลุดอีก จะไปหาโยชิทสึเนะให้ได้
ส่วนทางโยชิทสึเนะก็รีบไล่ตามโยริโตโมะไป แต่ส่งเบงเคให้มารบกับหนุ่มๆ
อิมะจังที่ไม่มีสติแล้ว เลยถูกฟันได้รับบาดเจ็บ
และเบงเคก็อย่างเก่ง แถมมีสกิลแปลกๆ ไม่เหมือนคนอีกต่างหาก
อิชิปะป๋าเลยบอกให้ถอยทัพก่อน
แต่คิโยะจังไม่ยอม บอกว่าแค่เจ็บเล็กจะถอยทำไม
สุดท้ายเบงเคก็รีบตามไปสมทบกับโยชิทสึเนะ เลยพักรบกัน
เบงเคได้ประมือกับอิวะ แล้วก็ฝากเอาไว้ชำระกันคราวหน้า
หนุ่มๆ กลับมายังฮงมารุ
คิโยะจังมียัวะกับอิชิคิริปะป๋า เพราะอิชิคิริปะป๋าบอกว่าที่อิมะเจ็บ เป็นเพราะคิโยะไม่ยอมถอยทัพ
ส่วนคิโยะจังไม่รู้สึกว่าผิด เพราะสำหรับชินเซ็นกุมิ ต้องทำหน้าที่ให้สำเร็จแม้ว่าจะมีใครตายก็ตาม
แต่ปะป๋าก็เถียงกลับว่า ที่นี่ไม่ใช่ชินเซ็นนะเฟ้ย
(ปอ ลอ จากซานิวะที่มารีพอร์ท ขอโทษค่ะ ดั้นไม่แดงก็ไม่กลับค่ะ ...
เป็นแบล็คฮงมารุสินะคะ ... TT3TT)
บรรยากาศไม่ค่อยงาม ปู่หนีไปก่อนใครเพื่อน อ้างว่าแก่แล้ว นอนดึกไม่ไหว
//หาาาา ทำไมปู่จ๋าเป็นคนแบบนี้
อิชิปะป๋างอลล์ออกไปอีกคน
คิโยะจังเลยทักพี่จิ้งว่า พี่จิ้งคิดว่าใครถูกใครผิด
พี่จิ้งตอบแค่ว่า พี่จิ้งรู้คำตอบนะ แต่ของแบบนี้ต้องไปคิดเอง แล้วพี่จิ้งก็หลบฉากไป
ส่วนทางอิมะกับอิวะก็ทะเลาะกัน เพราะอิมะต้องการไปหาโยชิทสึเนะ
แต่อิวะห้ามเอาไว้ เพราะสำหรับอิวะแล้ว การที่ตัวเองได้มาเป็นดาบแบบนี้เพราะมีหน้าที่ในปัจจุบัน
ถึงควรอยู่กับปัจจุบัน ไม่ต้องหวนมองอดีต
แต่อิมะจังโกรธว่าอย่ามาพูดเรื่องยากๆ ใส่ อิมะจังไม่เข้าใจหรอก อิมะจังแค่ดีใจที่เจ้านายเก่ายังมีชีวิตอยู่
ฝ่ายอิวะก็เครียดที่ตัวเองทำหน้าที่ แต่ก็ไม่อยากให้อิมะต้องเสียใจ
ปู่ที่ตอแหลว่าไปนอนแล้วก็มารบๆ ตบๆ ช่วยทำให้อิวะตั้งสติได้มากขึ้น
สองคนนี้รองเพลง duo กันด้วย ลัลล้าาาาา
แต่สุดท้ายอิมะจังก็หนีออกจากฮงมารุไปหาโยชิทสึเนะคนเดียว
หนุ่มดาบทำได้แต่รอคำสั่งว่าจะเอายังไง อิวะก็เครียดอยากจะไปตาม แต่ก็ไปไม่ได้
ตรงนี้มีแอบลืมว่าทำไมคิโยะจังถึงปิ๊งขึ้นมาได้ รู้สึกจะคุยกับพี่จิ้ง แต่อะไรหว่า ฮา
เหมือนว่าจะเป็นเรื่อง "จิตใจ" ประมาณว่าตอนนี้เราไม่ได้เป็นแค่ดาบแล้ว มีจิตใจเกิดขึ้น
ซึ่งจิตใจนี้แหละที่เหมือนกับเป็นสิ่งที่เจือปนมา ไม่บริสุทธิ์ และก็เป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตของมนุษย์
เดี๋ยวไปเก็บตกจากอีกรอบที่ไปดูละกันนะ
ทางด้านอิมะจังก็แอบไปหาโยชิทสึเนะ
ฝั่งโยชิทสึเนะคือ มีคนจากอนาคตมาบอกว่าโยริโตโมะวางแผนฆ่าตัวเอง
และไปบอกด้วยว่าหลังจากที่หลอกใช้ยาสุฮิโระเสร็จก็จะฆ่าทิ้ง
ทำให้ฝั่งโยชิทสึเนะร่วมมือกับฮิราอิสุมิในการไล่เจื๋อนโยริโตโมะ
ตอนนั้นโยชิทสึเนะลอบโจมตีจนต้อนโยริโตโมะได้แล้ว และกำลังจะฆ่า
เบงเคก็พยายามห้าม เพราะรู้ว่าโยชิทสึเนะถูกดาบควบคุมอยู่
มีหลายฉากที่เบงเคแสดงให้เห็นว่าดาบที่ถืออยู่มีพลังประหลาด ทำให้มีพลังอำนาจสู้ แต่เหมือนจะคอยควบคุม เบงเคก็ทรมานที่ใช้ดาบพวกนี้
แล้วโยชิทสึเนะเองก็เคยบอกเบงเคว่าอยากจะคุยกับพี่ชายให้รู้ว่ามีเหตุผลอะไร
ถ้ามันลำบากจริงๆ ตัวเองก็จะออกบวช จะได้ไม่เป็นปัญหาให้พี่ชาย
ระหว่างบรรยากาศเครียดๆ อิมะจังก็โผล่มากลางวง
แถมยังทำตัวน่ารักสดใสจนบรรยากาศดีขึ้น
แล้วอิมะจังก็บอกว่า
"ท่านโยชิทสึเนะ เอ๊ย เคยได้ยินว่าท่านโยชิทสึเนะเป็นคนใจดี มีเมตตา คิดถึงครอบครัวและพวกพ้อง
และจริงๆ แล้วก็อยากสนิทกับพี่ชายของตนเอง"
โยชิทสึเนะเลยนึกเอ็นดูอิมะจังขึ้นมา แล้วก็เลยยังไม่ฆ่าโยริโตโมะ แค่ให้จับไป
สุดท้ายมีคำสั่งให้ออกรบได้ ทุกคนก็มายังยุคนั้นอีก
ระหว่างที่คุยกันอยู่ว่าจะทำไงดี คิโยะจังบอกว่าให้ใช้แผนลอบโจมตีมั้ย
แต่คนอื่นก็ค้านว่าโยชิทสึเนะนี่ตัวเก่งในทางลอบโจมตีเลย คงไม่ไหว
อิวะร้อนใจ เลยบอกว่าจะไปลองหาทางลัดอื่นๆ ดู ปู่เลยตามไปด้วย
คิโยะจังก็บ่นว่า ปู่มายุคนี้หลายรอบแล้ว รู้ว่าไม่มีทางลัดอะไรหรอก
พี่จิ้งก็เลยบอกว่า ปู่ก็รู้แหละ แค่ปู่ไปเป็นเพื่อนอิวะเท่านั้น
แล้วพี่จิ้งเลยบอกว่า ตัวเองไปหาทางลัดบ้างดีกว่า แล้วก็แว่บไป
เปิดโอกาสให้คิโยะจังได้คุยกับอิชิคิริปะป๋า
เลยได้ปรับความเข้าใจกัน คิโยะจังบอกว่าตัวเองไม่ผิดในฐานะหัวหน้าทัพ แต่ตัวเองตัดสินใจผิดไปในฐานะ "พวกพ้อง"
สองคนคืนดีกัน อิชิปะป๋าเลยเสนอว่า ถ้าเราใช้แผนอ้อมๆ ไม่ได้ ก็ลองอ้อมของอ้อมสิ
คิโยะจังเลยปิ๊งว่า โอเช งั้นเราบุกมันซึ่งๆ หน้าซะเลย
//หาาาาาา โดยซานิวะคนนี้
แล้วทุกคนเลยจะรีบบุกไป ส่วนอิชิคิริปะป๋าก็เดินช้าเหมือนในเกม ฮาาา
ทางด้านอิมะจัง ก็ได้รับความเอ็นดูจากโยชิทสึเนะ
ได้ถามโยชิทสึเนะว่าทำไมถึงหลบไม่สู้กับพี่ชาย ถ้าคิดจะครองแผ่นดินก็ทำได้อยู่แล้ว
โยชิทสึเนะก็ตอบว่ามันคือ "หน้าที่" ของแต่ละคน
ตัวเองเกิดมามีหน้าที่รบในสงคราม และเชื่อว่าเมื่อสงครามจบลงแล้ว
เป็นหน้าที่ของพี่ชายที่จะดูแลความสงบของบ้านเมืองให้ร่มเย็น
แล้วก็ได้รับความเอ็นดูจากเบงเคเหมือนกัน
พอเบงเคถามถึง "เพื่อนๆ ของเจ้าล่ะ" อิมะจังก็กลัวจะโดนตะเพิด แต่เบงเคบอกว่าตัวเองไม่ถือ
อิมะจังเลยดีใจ เบงเคบอกอีกว่า อิมะจังเหมือนโยชิทสึเนะตอนเด็กๆ
อิมะจังเลยยิ่งดีใจเข้าไปอีก แล้วบอกว่าเบงเคเหมือนคนอบอุ่นคนนึงเลย แต่ตัวเองพึ่งจะทะเลาะกับคนๆ นั้นมา
อิมะจังเลยยิ่งดีใจเข้าไปอีก แล้วบอกว่าเบงเคเหมือนคนอบอุ่นคนนึงเลย แต่ตัวเองพึ่งจะทะเลาะกับคนๆ นั้นมา
เบงเคก็บอกว่า ถ้าคนๆ นั้นเหมือนเบงเคล่ะก็ ตอนนี้คงไม่ได้ถือสาอะไรหรอก
ฝ่ายโยชิทสึเนะ สุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะปล่อยพี่ชายตัวเองไป
พอไปตัดเชือกที่มัดเอาไว้ โยชิทสึเนะก็บอกว่าตัวเองจะบวช
โยริโตโมะก็ต่อยโยชิทสึเนะ แล้วบอกว่าตัวเองอิจฉาโยชิทสึเนะที่มีทุกอย่าง
แค่ตัวเองเกิดมาในฐานะเจ้าบ้าน จริงๆ แล้วมีคนอีกมากที่อยากให้โยชิทสึเนะเป็นเจ้าบ้านมากกว่า
แต่โยชิทสึเนะบอกว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตัวเองก็คิดว่าเจ้าบ้านตระกูลมินาโมโตะมีแค่พี่ชายคนเดียว
แล้วสองคนก็คืนดีกัน
//หน้าใกล้กันมาก ซานิวะคนนี้เกือบเผลอตะโกนว่า Now kiss!! หลายรอบเลยทีเดียว
แต่พอโยชิทสึเนะหายแค้น ดาบก็อาละวาดจะฆ่าโยริโตโมะ
สุดท้ายดาบเลยแทงตัวโยชิทสึเนะเองเพื่อจะควบคุมร่าง
แล้วหนุ่มดาบก็บุกมาพอดี
ด่านแรกหนุ่มดาบเจอกับเบงเค
อิวะเลยขอประมือเดี่ยวๆ แล้วให้หนุ่มๆ คนอื่นไปก่อน
เอาจริงๆ เค้าชอบฉากนี้มากเลย ตอนที่ปะทะกันแล้วเบงเคชมฝีมืออิวะว่าดี
อิวะตอบว่า
"เพราะว่าเจ้านายเก่าของข้าเก่งน่ะสิ"
คือ ชอบความสัมพันธ์ของอิวะกับเบงเคมากกกกกก
อิวะ นายหล่อมากกกกกกก
สู้กันแล้ว อิวะก็ทักว่า ทำไมเบงเคทำแบบนี้ เบงเคต้องรู้สึกสิว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับโยชิทสึเนะ
สุดท้ายอิวะเหนือกว่า เบงเคเลยจะยอมให้ฆ่า อิวะเลยบอกว่าทำไมออมมือให้
เบงเคตอบแค่ว่า "ข้าคิดว่าเจ้าจะหยุดโยชิทสึเนะได้"
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ฆ่าอ่ะนะ
ตรงนี้ดั้นว่าแปลกๆ อยู่ ...
ทางด้านหนุ่มดาบอื่นไปถึงหน้าห้องโยชิทสึเนะ
แต่อิมะจังเข้ามาขวาง ไม่ยอมให้ใครเข้าไปทำร้ายโยชิทสึเนะ แถมจับคิโยะจังล็อคคอเป็นตัวประกันอีกต่างหาก
และแล้วพระเอก ... เอ้ย อิวะก็มาตะโกนให้อิมะจังถอยไป
อิมะจังก็กระซิกๆ เสียใจที่สุดท้ายยังไงก็ต้องยอมให้จัดการกับโยชิทสึเนะเหรอ
อิวะก็ไปปลอบอิมะจังว่า อิมะจังไม่ผิดหรอก
แต่จู่ๆ ประตูก็เปิดออก อิวะปกป้องอิมะจังจากการฟันของโยชิทสึเนะจนล้มไป ...
โยชิทสึเนะตอนนี้แปลงร่างเป็นซุปเปอร์ไซย่าแล้ว มีคลื่นพลังวิ้งๆ รอบตัวด้วย
ทุกคนก็ฟันกันโฉะเฉะลำบาก อิมะจังก็ยังสับสนอยู่
เบงเคก็โผล่มาโดยการเปิดบันไดที่โยชิทสึเนะยืนอยู่ แถมเปิดตรงกลางอีกต่างหาก
//ดั้นฮาาาา
เบงเคสุดท้ายก็ตัดสินใจสู้กับเจ้านายตัวเอง แต่ยังไงก็แพ้ เพราะโยชิทสึเนะเป็นซุปเปอร์ไซย่าไปแล้ว
ฟันฉับเละ พอจะแพ้ก็โดนบันไดหนีบ ... ควันพุ่งฟู่ๆ แล้วก็หลบหายไปหลังเวที ปิดบันได ...
//ดั้นฮาาาาาาาาา
ฮากับวิธีใช้บันไดในการต่อสู้ตรงนี้มาก
อิมะจังเลยปรี๊ดแตก ว่า
"เจ้าไม่ใช่ท่านโยชิทสึเนะ ท่านโยชิทสึเนะไม่ทำร้ายคนสำคัญเช่นนี้!"
แล้วอิมะจังจู่ๆ ก็ได้สติขึ้นมาซะงั้น
//หาาาาาาา โดยซานิวะคนนี้
พอเริ่มสู้โชะเชะ บรึ้มมมมมมมมมมม โยชิทสึเนะก็หลบหลังฉากกั้น แปลงร่างเป็นซุปเปอร์ไซย่าขั้นสาม
ร่างกายกลายเป็นเหมือนพวกศัตรูในเกมแล้ว
ระหว่างที่สู้กันลำบากอ่ะโชะอ่ะเชะ
โยชิทสึเนะก็กำลังจะฟันอิมะจังที่พลาดท่า
เปรี้ยงงงงงงง อิวะก็ลุกขึ้นรับดาบแทนนนน
โหยยยย พี่ พระเอกมากกกกกกกกกกกก
อิวะจังก็ลุกขึ้นมาลุย แล้วก็จับร่างโยชิทสึเนะไว้ ตะโกนเรียกปู่ให้แทงพร้อมกับตัวเอง
ปู่ก็เสียบฉึกเลย แล้วพูดขึ้นมาว่า
"ข้าแก่แล้ว เรี่ยวแรงไม่มี เลยแทงได้ไม่ลึก"
อิวะไม่โดนเสียบไปด้วย ส่วนโยชิทสึเนะก็ร่อแร่
ปิดฉากด้วยการเอาอิวะกับอิมะหลบหลังฉากที่เลื่อนออกมา
ยิงภาพท่าไม้ตายแก้ผ้า แล้วเอาสองหนุ่มแก้ผ้าที่หลังฉากออกมาฟันโยชิทสึเนะเท่งทึง
//อิวะนมเป็นนมค่ะ ฮาาาาาาา
สุดท้ายจบแฮปปี้เอนดิ้ง
คิโยะจังกลับมาฮงมารุ ได้รับคำชมจากซานิวะหน้าบานแฉ่ง
"ยังไงก็เป็นไปตามที่เจ้านายกะไว้หมดล่ะสิ"
"เปล่า นี่ดีกว่าที่ข้าคาดซะอีก คะชู เจ้าก็เติบโตขึ้นนะ สีหน้าดูดีขึ้นเลย"
"นั่นแปลว่าน่ารักขึ้นรึเปล่านะ <3"
คิโยะจังงงงงงงง ทำไมหนูเป็นคนแบบนี้ XDDDDDDDDDDDDDDD
จบส่วนละคร แล้วก็ intermission ก่อนขึ้นส่วน live
สรุปว่า
ยาวววววววววววววววว นี่ขนาดลืมและคิดว่าลำดับเหตุการณ์ไม่ค่อยตรง เพราะในเรื่องตัดฉากสลับไปมา
//เดี๋ยวไปดูอีกรอบจะมาเพิ่มเติมนะ
ธีมหลักๆ ของเรื่องก็คงหนีไม่พ้น "ฐานะ" "ตัวตน" ของดาบแต่ละคน
โดยเน้นไปที่ปัญหาของอิมะจัง ที่เป็นดาบ แต่มีจิตใจเหมือนคนจนคิดถึงเจ้านายเก่า
พ่วงมาด้วยความสับสนของอิวะ ที่เลือกปัจจุบันและหน้าที่ แต่ก็อดคิดถึงอิมะจังที่เป็นกิ๊ก เอ้ย สหายสนิทไม่ได้
แถมมากับคิโยะจัง ที่เลือกแต่หน้าที่จนลืมจิตใจและความเป็นมิตรสหายไป
ซึ่งตัวคนจัดละครก็พูดว่าอยากจะทำดราม่าในเรื่องนี้อยู่แล้วด้วย
ก็ถือว่าสื่ออกมาใช้ได้ในเชิงปัญหา
แต่ในเชิงการแก้ปัญหา ดูง่ายๆ ไปหน่อย คุยกันนิดนึงก็ปิ๊ง แล้วก็ catharsis กันซะงั้น
ในส่วนเพลงถือว่าแต่งได้ดีนะ ร้องกันก็ใช้ได้
แต่เหมือนมีปัญหากับระบบเสียงและไมค์ เดี๋ยวดังเดี๋ยวเบาซะงั้น
ถ้าถามว่าชอบเพลงไหนสุด ก็คงเป็น "刀剣乱舞" โทเคนรัมบุ ตามชื่อเรื่องเลย ใช้เป็นเพลงเปิดด้วย
ฟังแล้วรู้สึกตรงกับอิมเมจของเรื่องดี
ถามจริง เราว่าก็ดี แต่ไม่ได้ดีสุดๆ ยังพัฒนาได้อีก
เอาบทพูดในเกมมาเล่นก็ดีนะ แต่เล่นซ้ำๆ ไปก็เบื่อเหมือนกัน
ปะป๋าสัมผัสคลื่นพลังมารนี่พูดหลายรอบมาก
แต่จังหวะการใช้คำพูดพวกนี้ของคิโยะจังถือว่าดี ออกมาน่ารักจริงๆ ค่ะน้องหนู
ปู่มีหน้าที่แดกซีนมาก ชอบเอาซีนเด็ดๆ ไป ฮาาาา แต่ดูเป็นตาแก่กวนประสาทเหมือนกันนะ
การแสดงหนุ่มๆ แต่ละคนกับการแต่งหน้า บางทีก็ขัดใจเล็กๆ
เอาเถอะ แต่นั่นเรื่องการตีความตัวละครด้วยแหละ
(แต่รูปถ่ายที่ขายกันนั่นหล่อมากกกก)
ชอบฉากกับวิธีใช้ฉาก มียิงพลังกันได้ด้วย
อย่างฉากในป่า แทนที่จะยิงภาพป่าเฉยๆ ก็เลื่อนเอาฉากแต่ละอันออกมา แล้วยิงภาพต้นไม้ลงไป
ทำให้ป่าดูมีมิติมากขึ้น แทนที่จะเป็นภาพฉายสองมิติอย่างเดียว
แต่ขำอีวิธีใช้บันไดทับเบงเคตายเนี่ยแหละ ... คิดได้ไง ...
คือ ยาวแล้วอ่ะ จบก่อนดีกว่ามั้ย? XDDDD
เดี๋ยวเขียนเรื่องไลฟ์ กับฟีลลิ่งตัวละครแต่ละตัวต่อนะ <3
No comments:
Post a Comment