[Tourabu] Touken Ranbu Fanfiction - Mikazuki munechika x Saniwa ; After Valentine Fic

ตอนต่อของฉากจบคุณปู่ จากเกมฟิควันวาเลนไทน์จ้า

ตอนแรกลงในเฟส 

แต่ไปๆ มาๆ เขียนฟิคชักเยอะ เลยเอามารวมกันในบล๊อก (ที่ค้างเติ่งดองเค็ม) ดีกว่า XDDD

เกมวาเลนไทน์นะจ้ะ 

http://my.dek-d.com/wasseryharp/quizmaze/?id=14612

ฟิคนี้ตั้งใจว่าจะเขียนแบบไม่ใช้คำที่ชัดเจน

อารมณ์ประมาณบทอัศจรรย์ในวรรณคดีสมัยก่อน

ถือเป็นความท้าทายอย่างหนึ่ง เพราะปกติแต่งหื่นก็หื่นเลย ฮาาาา

งานนี้เนื่องจากป่วยดาบเป็นเรื่องเก่า เลยใช้ภาษาเวอร์ๆ เก่าๆ หน่อยได้

ซึ่งก็ไม่ได้เขียนแนวนี้มานาน เลยรู้สึกสนุกดีเหมือนกัน

แต่ก็ลำบากเหมือนกันนะ เพราะต้องมาคิดว่า คำไหนที่ให้ใช้ได้ คำไหนที่ใช้ไม่ได้

อีกอย่างนึงที่ตอนเขียนฟิควาเลนไทน์รู้สึกสนุกมาก

คือ การที่ปู่เป็นจันทร์เสี้ยว แล้วพระจันทร์เป็นสัญลักษณ์ที่ชอบ แถมเอามาเล่นได้เยอะอีกต่างหาก

เอาเป็นว่า ถ้าคนอ่านรู้สึกสนุก 

และรู้สึกว่ามันหื่น(?) ก็ถือว่าประสบความสำเร็จจ้าาาาา

ปล. ระหว่างแต่งฟิคมีแต่เสียงจูบเย้ยจันทร์ดังก้องตลอดในหัว ......

ปปล. แต่งเสร็จแล้วรู้สึกบทอัศจรรย์ไม่พอ ฮาาา แต่ตอนนี้หมดหมองละ ถ้ามีหมองอีก อาจจะมีต่อภาคพิเศษอีก 

//จะต่อของต่อของต่อไปถึงไหน???

[FIc] [Touken Ranbu] Mikazuki munechika x Saniwa ; After Valentine Fic

ขนมของญี่ปุ่นในสมัยก่อนมักมีรสหวานแหลม

แต่นั่นก็เพื่อทานพร้อมกับชาที่มีรสเฝื่อนขม

โดยธรรมชาติของมนุษย์นั้น ก็มักจะหาสิ่งที่เข้าคู่สอดคล้องขัดแย้งกันอยู่เสมอ

และโลกของธรรมชาติก็เช่นกัน

ไม่ว่าจะเป็นกลางวันกับกลางคืน แสงสว่างกับความมืด บุรุษกับสตรี น้ำกับไฟ หรือแม้แต่ตะวันกับจันทรา

หากแต่วันนี้จันทราดูแปลกไป

แสงอาทิตย์ยังคงสาดส่องเป็นสีส้มละมุนแทรกตัวผ่านช่องว่างเล็กๆ ระหว่างประตูบานเลื่อนแบบญี่ปุ่น 

ลำแสงพาดให้เห็นลวดลายสานของเสื่อทาทามิ ไล้โลมมาจนถึงกลางห้องที่ฉันอยู่

แต่แสงอาทิตย์กลับไม่ได้ฉายมาที่ฉัน เพราะเบื้องหน้าระยะประชิดมีจันทร์เสี้ยวสองดวงส่องประกายวามวับอยู่

จันทราที่เป็นสัญลักษณ์ของความเยือกเย็น มนต์สะกด และความขาดสติ

คำพูดที่อยากจะเอื้อนเอ่ยถูกดูดกลืนไปพร้อมกับอิสระที่ถูกช่วงชิง

เหลือไว้เพียงเสียงแข็งขืนจากลำคอระหงส์และถูกหลอมให้โอนอ่อนในชั่ววินาที

แม้นยามเย็นยังไม่คืบคลาน แต่จันทรากลับรุกคืบเข้าใกล้อย่างมิหวั่นเกรง

เมื่อจันทราทั้งสองสะท้อนแววเข้ามาครอบงำดวงตาของฉัน ฉันจึงทำได้เพียงแต่ค่อยปิดตาลง

รสหวานและรสเฝื่อนขมหลอมรวมประสานเป็นหนึ่งแล้วค่อยเลือนหายไป เหลือเพียงรสมายาของความลุ่มหลงลามเลียคลุกเคล้าอยู่ภายในนั้น

พันธนาการที่ห่อหุ้มลำแขนบางค่อยลูบไล้เลื่อนไปยังร่างไล่ไปจนถึงแผ่นหลัง

แม้จันทร์จะเป็นเครื่องหมายแห่งสตรี และชายตรงหน้าจะมีความงามเกินหญิงใดๆ 

แต่ไออุ่นที่แผ่ซาบส่งผ่านมาช่วยเน้นย้ำให้เข้าใจได้ว่าเขาคือบุรุษเพศ

แรงหนึ่งถ่ายมาให้กายทอดลง ส่วนอีกมือหนึ่งประคองหลังให้ฉันโน้มลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล

เสียงผ้าเสียดสีกับเสื่อแผ่วเบาแต่ดังก้องราวกับเป็นเสียงเดียวที่ตัดแหวกเสียงที่สอดประสานของเราสอง

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น แสงจันทร์ยังคงสาดส่องลงมาพร้อมรอยยั่วยิ้ม ฉันขมวดคิ้วตอบนัยน์ตาที่เย้าแหย่นั้น

"ท่านซานิวะ"

เสียงนุ่มเย็นนิ่งเรียบเอ่ยเรียกขานตัวฉันขึ้น หากแต่กลับมีความรุ่มร้อนแฝงอยู่

เสียงนั้นเมื่อลอดผ่านโสตประสาทเข้าสู่ในร่างของฉัน ก็แปรเปลี่ยนเป็นมนต์ตราสาปให้ฉันตกอยู่ในเพลิงผลาญเช่นเดียวกับเขา

"มิคะสึกิซัง ..."

น้ำเสียงหวานเพราะต้องมนต์ปะปนมากับเสียงลมหายใจหนักหน่วง ส่งให้แววตาแฝงดวงจันทร์ยิ่งหยอกเย้า

"ท่านซานิวะ ... นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของท่านหากท่านจะปฏิเสธ"

มิคะสึกิเอ่ยปากขึ้นด้วยเพียงเบาๆ แต่ทุกคำที่เขาเอ่ยไม่ต่างจากสลักเสลาลงในร่างของฉัน

มุมปากของเขาเผยอขยับเป็นรอยยิ้มงามรูปจันทร์เสี้ยว 

ปลายนิ้วหนึ่งของเขาไล้มาจรดที่ริมฝีปากของฉัน พลางพูดต่อไปพร้อมกับวาดนิ้วไปมาอย่างเชื่องช้า

"ท่านจะปฏิเสธข้าหรือไม่?"

ฉันมองสบตาเขา 

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มราวกับท้องฝ้ายามราตรีกาลดูเยือกเย็น

หากประดับแต่งด้วยดวงเดือนโค้งเรียวปลาบที่ฉายแสงแห่งมนต์สะกดล่อหลอกให้หลงไหล 

... เสียจนไร้สิ้นสติจะขวางขืน ...

ฉันผ่อนลมหายใจแรงสองสามครั้ง เบือนสายตาหลบหลีกจากความปรารถนาที่ทอดผ่านแววตามุ่งตรงมาที่ฉัน

"มิคะสึกิซังคะ ..."

ไม่มีเสียงตอบใดๆ จากชายที่อยู่ด้านบนตัวของฉัน 

แท้จริงแล้วเขาคงล่วงรู้ถึงคำตอบผ่านความร้อนจากร่างกายและลมหายใจของฉันแล้ว

แต่มิคะสึกิเพียงนิ่งเงียบ มองดูฉันด้วยรอยยิ้มอย่างผู้ชนะ

เป็นรอยยิ้มที่ชวนให้ตะขิดตะขวงใจนิดหน่อย เพราะเหมือนกับฉันเป็นผู้แพ้ และตกเป็นเหยื่อของเขา

ด้วยความรู้สึกอยากจะเอาคืนให้ตกใจบ้าง ฉันจึงหันกลับไปจ้องดวงตาคู่นั้นตรงๆ 

เมื่อทีท่าเปลี่ยนไป มิคะสึกิมีความลังเลปรากฏขึ้นบนใบหน้าเล็กน้อย แต่เขาก็รีบกลบซ่อนมันอย่างทันที

"ว่าอย่างไรล่ะ? ท่านซานิวะ"

"ถึงท่านจะเป็นดาบ แถมยังนิสัยเสีย แต่ข้าก็ชอบท่านนะคะ"

คำสารภาพรักตรงๆ ที่ออกมาจากปากราวกับผิดเวล่ำเวลา ทำให้มิคะสึกิอึ้งไปนิดหนึ่ง

ดวงตาของเขาเบิกขึ้นเล็กน้อย ให้พระจันทร์สะท้อนแสงกับอาทิตย์ที่ยังคงเด่นอยู่บนฟ้านอกห้อง

แล้วเขาก็หัวเราะออกมาด้วยเสียงใส

"ท่านทำให้ข้าตกใจได้จริง ท่านซานิวะ"

รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าเป็นรอยยิ้มสดชื่นเช่นเวลาปกติของเขา

เพียงชั่ววูบเท่านั้น แล้วร่างของเขาก็โน้มลงมา ริมฝีบางแนบที่ใบหู เสียงหัวเราะจางหายไป 

กลายเป็นเสียงของชายหนุ่มปนมากับไอของความร้อนรุ่มรุกรานเข้ามา

"แต่ข้าคิดว่า ... มันคงไม่ได้เป็นผลดีกับท่านสักเท่าไหร่หรอกนะ ..."

สิ้นคำพูด มือทั้งสองของเขาค่อยเลื่อนมายังร่างของฉัน

อาทิตย์ยังคงฉายแสงอยู่ภายนอก

แต่ภายในห้องกลับร้อนผ่าวด้วยการแผดเผาจากแสงจันทร์

เวทยมนต์อันอัศจรรย์ทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์โดยไม่รู้วันลืมคืน

คาถาอันทำให้สิ้นสติ ร่างกายแข็งเกร็ง สั่นระริก พร้อมกับทรมานราวกับถูกมอดไหม้

ในขณะเดียวกันก็ทำให้ลุ่มหลง ล่องลอย ราวกับหลอมละลายจนกายไม่ใช่ของตัว

ใบหน้าที่งดงามเกินสตรีของมิคะสึกิ ดูขัดกับร่างกายที่สมเป็นชายชาตรีอย่างถ่องแท้

ยามเมื่อจันทร์ฉายแสงวับ ทำให้ฉันต้องข่มตาและกลั้นเสียงของตนเองเอาไว้ 

และมันถูกกลั่นออกมากลายเป็นหยดน้ำตาซึมหลั่งออกมา

แสงจันทร์ก็แปรเปลี่ยนเป็นแสงอ่อนโยนซับหยาดน้ำเหล่านั้นให้เหือดหาย

ฉันสะอื้นไห้แผ่วเบา ส่งรอยยิ้มให้แม้หว่างคิ้วจะมีรอยยับย่นอยู่

จันทราส่งจุมพิตเป็นมนต์เพื่อคลายปมขมวด 

ความกังวลค่อยคลาย แล้วเปลี่ยนเป็นแรงผลักดันให้ลอยล่องที่เสียดแทรกเข้ามาทุกอณูของร่าง

ราวกับจันทราเปล่งแสงสว่างเสียจนกลางคืนกลายเป็นสีขาวโพลน

เสียงทุ้มนุ่มของมิคะสึกิเรียกชื่อของฉัน ราวกับเขาเป็นผู้ดึงฉันให้โผบินสู่ดวงจันทร์

...............................................

เมื่อดวงตาทั้งสองของฉันเปิดขึ้นอีกครั้ง

ยามนั้นอาทิตย์ได้ลาลับขอบฟ้า และดวงจันทร์ของจริงเผยร่างเด่นอยู่กลางนภา

จันทร์ในคืนนี้เป็นจันทร์ข้างแรมรูปเสี้ยว ชวนให้นึกถึงจันทราเมื่อยามตะวันฉาย

ฉันนอนแต่งตัวเรียบร้อยอยู่ในฟูกที่นอนภายในห้องพักของตนเอง

เมื่อพยายามลุกขึ้นมา ก็รู้สึกเจ็บปวดตัวอยู่หน่อยๆ 

ฉันพยุงร่างเดินมาเปิดประตูบานเลื่อนออกไปยังสวนที่เปิดแง้มเอาไว้ให้แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้อง

อีกฝั่งของประตูนั้น มีเจ้าของดวงจันทร์คู่นั่งอยู่

"ท่านซานิวะ ตื่นแล้วหรือ"

มิคะสึกิกล่าวทักทายตามปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

ต่างกับฉันที่รู้สึกเก้อเขินจนต้องหลบสายตาของเขา

เมื่อฉันไม่ตอบอะไร เขาจึงลุกขึ้นเดินเข้ามาหา และประคองร่างของฉันเอาไว้

"ท่านไม่ควรหักโหมมากนะ กลับไปพักเสียเถอะ พรุ่งนี้ร่างกายของท่านจะได้หายเจ็บ"

"เพราะใครล่ะ?"

ฉันแอบเคืองเล็กน้อยที่เขาทำเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่น ทั้งที่ต้นเหตุนั้นคือตัวเขาเอง

"ท่านจะบอกว่าเป็นเพราะข้างั้นหรือ?"

ฉันไม่ตอบแล้วเชิดหน้าหนี เสียงหัวเราะในลำคอของเขาดังแว่วมา

ก่อนที่ร่างของฉันจะถูกยกขึ้นจากพื้นจนฉันต้องส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ

"มะ ... มิคะสึกิซัง!?"

ร่างของฉันถูกวางลงบนฟูก แล้วมิคะสึกิก็ห่มผ้าให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะลูบแก้มของฉันด้วยความถนุถนอม

... ต่างจากเมื่อตอนกลางวัน ...

"... ทั้งที่เป็นพระจันทร์แท้ๆ ตอนกลางวันกลับทำตัวน่ากลัวกว่าตอนกลางคืน"

มิคะสึกิยิ้มน้อยๆ แสงจันทร์สาดส่องจากด้านหลังของเขา ทำให้ฉันมองเห็นหน้าของเขาไม่ชัด

"นั่นก็เพราะจันทร์นั้นงามในยามค่ำคืนอยู่แล้ว

... แต่หากข้าไม่พยายามส่องแสงแม้ในกลางวัน

ข้าเกรงว่าท่านอาจจะไม่ทันได้สังเกตเห็นข้า จนมองแต่ชายอื่นน่ะสิ"

คำตอบที่ทำให้ฉันประหลาดใจว่าจะได้รับจากเขา ทำให้ฉันอึ้งไปนิด

เขาโน้มกายลงต่ำและร่ายมนตราแห่งสิเน่หาใส่ฉันอีกครั้ง

เจ้าดวงจันทร์รัดรึงจิตใจของฉันเอาไว้มิให้ห่าง

ก่อนที่เขาจะปล่อยริมฝีปากของฉันให้เป็นอิสระ

"ท่านก็พักผ่อนให้เต็มที่นะ ท่านซานิวะ"

ฉันพยักหน้าหงึกหงัก และเขาก็ลุกขึ้นจะเดินออกจากห้องไป

ประตูบานเลื่อนถูกเลื่อนออกเมื่อจันทร์โคจรออกห่าง

"อ้อใช่ ข้าควรจะบอกท่านเช่นกัน"

เมื่อประตูบานเลื่อนเลื่อนกลับมา 

แสงจันทร์ด้านนอกก็ฉายให้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของมิคะสึกิที่ปนเจือไปด้วยสีเลือดบางๆ 

"ว่าแม้ข้าจะเป็นดาบ แม้ท่านจะเป็นสตรีมนุษย์ ข้าเองก็รักท่าน ท่านซานิวะ"