จะสารภาพบาปว่า ... นอกจากลงเลทแล้ว
นี่ยังเป็นฟิคที่แต่งไว้ปีที่แล้วด้วยค่ะ ฮาาาา
แถมยังเป็นแค่ short fic ด้วย
เอาเป็นว่า ขอฉลองเทศกาลแบบเลทๆ และตลกรับประทานละกันค่ะ อิอิ
หลังจากที่ช่วงนี้แต่งแต่อะไรลามก จนหนีเอาไปลงที่อื่นหมด
หวังว่าจะชอบกันน้า XDDDD <--- ไร้ฟามรับผิดชอบมาก
Touken Ranbu Fanfiction - Tsuruichi วันเหมียวๆ
ในตอนบ่ายที่อากาศเย็นๆ กำลังได้ที่ ทสึรุมารุคุนินางะเดินอารมณ์ดีไปยังห้องของอิจิโกะฮิโตฟุริ ชายที่เป็นมิตรสหายที่ดีในพระคลังสมบัติมาเป็นเวลานาน ซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็น "คนรัก" ของเขาอีกด้วย
เมื่อถึงหน้าประตูห้อง เขาก็เปิดประตูบานเลื่อนผางออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับส่งเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ว่า
"โว๊ะ! ตกใจไหมล่ะ!!"
... แต่แล้วเขากลับเป็นฝ่ายต้องแปลกใจเอง เมื่อพบว่าในห้องไม่มีใครอยู่เลย
"เอ๋? อิจิโกะ? ไม่อยู่เหรอ? วันนี้ไม่ได้ถูกส่งไปออกทัพที่ไหนนี่นา"
ระหว่างที่เจ้าตัวยืนงง อยู่ดีๆ กลับมีความอบอุ่นและนุ่มมาสัมผัสที่ปลายเท้าพร้อมกับเสียงร้องเบาๆ
"เมี้ยว ..."
ทสึรุมารุก้มลงดูที่เท้าของตัวเอง เขาพบแมวตัวนึงกำลังเอาหัวไซร้ถูไปกับขาของเขา
"เมี้ยว"
เจ้าแมวตัวนั้นเงยหน้าขึ้นมองเขา กระเรียนหนุ่มจึงขยับตัวลงนั่ง แล้วอุ้มเจ้าแมวตัวนั้นขึ้นมา
"หือ เจ้าเหมียว มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย?"
แมวตัวน้อยร้องหง่าวออกมาราวกับจะอ้อนเบาๆ ทำให้เจ้าหนุ่มรู้สึกสบายใจ
ดูท่าจะจริงที่เขาบอกว่า แค่ได้เล่นกับแมวก็ลดความเครียดได้แล้ว
ทสึรุมารุนึกสนุก จึงชวนแมวคุยโดยที่เขาก็รู้ว่าเจ้าแมวเหมียวไม่อาจตอบอะไรเขาได้
"นี่ แล้วพ่อหนุ่มเจ้าของห้องหายไปไหนล่ะ ชั้นอุตสาห์แวะมาหาทั้งที"
"เมี้ยว!"
แมวน้อยร้องราวกับจะตอบเขา
"หือ? นายรู้เหรอว่าเขาหายไปไหน?"
"เมี้ยว! เมี้ยว!"
คราวนี้แมวกลับร้องเสียงดังขึ้นมา แล้วดิ้นเล็กน้อย
"อ้าวๆ อย่าดิ้นสิ"
ทสึรุมารุยกตัวของสัตว์ขนนุ่มสูงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเพ่งพิจารณา
"อืม ... ดูดีๆ ขนนายเองก็สีคล้ายๆ สีผมของอิจิเลยแหะ ... แถม ..."
ดวงตาคมวาวของแมวประสานเข้ากับดวงตาขี้เล่นของกระเรียน
"ตาของนายก็เป็นสีทองประกายเหมือนกับอิจิเลยด้วย!"
พอพูดจบ เจ้าแมวกลับพยายามจะร้องเหมียวๆ เหมือนอยากบอกอะไรอีก แต่ทสึรุมารุกลับยกร่างของมันเข้ากอดแนบกับตัวเองเอาไว้
"แถมยังนุ่มอุ่นเหมือนกันด้วยล่ะ"
"เมี้ยว!"
แมวที่มีสีขนเป็นสีเหลือบน้ำทะเลคล้ายกับสีผมของอิจิโกะฮิโตฟุริส่งเสียงร้องออกมาอย่างไม่พอใจ แต่เมื่อฝ่ามือนุ่มของทสึรุมารุค่อยๆ ลูบไล้จากหัวไปตามใบหูและแผ่นหลังเรียว แมวตัวนั้นก็ดูเหมอนจะเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสอันอ่อนโยน และค่อยๆ ส่งเสียงครืดในลำคอออกมา
"นายนี่คล้ายๆ อิจิจริงๆ ด้วยนะ ..."
กระเรียนหนุ่มส่งเสียงแผ่วเบาคล้ายรำพึงออกมา
"ต่อหน้า พอแตะนิดจับหน่อย ก็ทำเป็นเขิน จะอาละวาด ... แต่พอกอดเอาไว้ในอ้อมแขนแล้ว กลับยอมอ่อนให้อย่างสุดแสนจะน่ารัก ..."
แขนข้างหนึ่งของทสึรุมารุยังประคองร่างเล็กของแมวเอาไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งค่อยๆ ลูบไล้เจ้าแมวเหมียวอย่างถนุถนอม
"อิจิน่ะ ชอบทำตัวเข้มงวดแม้แต่กับชั้นเลยล่ะ บางทีชั้นเองยังรู้สึกรำคาญขึ้นมาเลย"
น้องแมวตาวาวกระดิกหู หันมามองหน้าคนพูดราวกับโกรธ
"ฮะ ฮะ นายโกรธชั้นแทนอิจิเหรอ เอาน่า ถึงบางทีจะรำคาญ แต่ชั้นว่านั่นก็คือส่วนดีของอิจินะ"
ทสึรุมารุหัวเราะแล้วขยี้หัวของเจ้าเหมียวเบาๆ
"อิจิมีในสิ่งที่ชั้นไม่มี ทั้งความจริงจัง เข้มงวดนั่น และรอยยิ้มอบอุ่นที่มีให้กับน้องๆ ล้วนแล้วแต่เป็นเสน่ห์ที่ทำให้ชั้นหลงไหลในตัวเขามากเลยล่ะ"
"มะ ... เมี้ยว"
ไม่รู้เพราะอะไร เจ้าแมวกลับส่งเสียงอ่อนออกมา แถมยังทำท่าเหมือนจะมุดหนีไปเสียอีก จนทสึุมารุต้องอุ้มมันขึ้นสูงอีกครั้ง
"เพราะเห็นนายดูคล้ายๆ อิจินะ ชั้นเลยจะบอกกับนายให้หมดเลยว่า อิจิน่ะ ทั้งน่ารัก ทั้งแสนดี ชั้นน่ะโชคดีสุดๆ เลยที่ได้รักและได้รับความรักจากเขา"
กระเรียนหนุ่มขยับเจ้าแมวให้เข้าใกล้ใบหน้าของตัวเอง
ดวงตาผลึกสีทองของทั้งสองมองเข้าไปในกันละกันอีกครั้ง
"ชั้นจะปิดปากนายล่ะนะ นายอย่าไปบอกอิจิล่ะว่า ชั้นน่ะรักอิจิมาก รักอิจิที่สุดเลยยยยยย"
พอพูดเสร็จ ไม่รู้ทสึรุมารุคิดพิลึกพิเรนทร์อะไรที่จุ๊บปากแมวเหมียวเข้าเบาๆ
แต่ไอ้ที่พิลึกพิเรนทร์ที่สุดดันเป็นแสงสีเสียงและเอฟเฟคท์ที่พุ่งจากร่างเล็กๆ ของเจ้าแมวที่ทสึรุมารุพึ่งมอบจูบไปให้
"แค่ก แค่ก อะไรกันเนี่ย!?"
กระเรียนพยายามปัดควันที่คลุ้งขึ้น พร้อมกับกระแอมไอด้วยความงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เมื่อควันจางลง ... แน่ล่ะว่าทุกคนรวมถึงกระเรียนย่อมคาดเดาเหตุการณ์ยอดนิยมนี้ได้
ร่างเล็กของแมวน้อยหายไป กลายเป็นร่างใหญ่ของชายหนุ่มเข้ามาแทนที่
"อะ ... อิจิ?"
ทสึรุมารุส่งเสียงทักทันทีที่ร่างในหมอกควันเริ่มชัดเจน
"ท่าน ... ทสึรุมารุ"
ชายหนุ่มที่มีดวงตาและเรือนผมสีเดียวกับเจ้าแมวตัวนั้นนั่งอยู่กับพื้นพร้อมกับใบหน้าสีแดงก่ำไปหมด
"เอ่อ คือ ... อารุจิโดโนะบอกว่าวันนี้เป็นวันแมว จะร่ายอาคมพิเศษได้หนึ่งวัน ท่านก็เลย ..."
"มะ ไม่ต้องพูดต่อแล้ว!!"
ทสึรุมารุส่งพูดออกมาเสียงดังพร้อมกับเอามือสองข้างปิดหน้าตัวเองที่กลายเป็นสีเดียวกับใบหน้าของอิจิโกะ
ทั้งสองไม่พูดอะไรเสียจนห้องมีเพียงความเงียบงันกับไอร้อนจากเจ้าตัวคนสองคนที่ดูเหมือนจะละลายได้ทุกเมื่อ
เจ้าตัวกระเรียนที่ระริกระรี้จนถึงเมื่อครู่คงทนบรรยากาศที่น่าเขินอายอันเนื่องมาจากตัวเองไม่ได้ ถึงได้โดดโผงขึ้นยืน หันหลังควับ ก่อนจะวิ่งเตลิดหายไปในทันที ...
No comments:
Post a Comment