Touken Ranbu Fanfiction -Tsuruichi - ดอกกุหลาบเจ้าปัญหา

แต๊แนวววววว
ไร้สาระค่ะ O3o
//เปิดมาก็ด่าตัวเองแบบนี้เลยเรอะ

เผอิญว่าดองพล๊อตไว้เยอะ เลยอยากระบายบ้าง
มีเรื่องนี้เขียนง่ายหน่อย เลยเอามาเขียนก่อน

อันสืบเนื่องมาจากว่าไปเจอทวิตญี่ปุ่นบอกว่า
ลองให้เมะเอานี่ไปให้เคะสิ
https://twitter.com/kuzuhou/status/799512637725966337
เลยอยากแต่งกับเขาบ้าง ฮาาา
เรื่องบ้าๆ แบบนี้น่าจะเหมาะกับทสึรุค่ะ

ฟิคเขียนแบบรวดเดียวจบ
ทสึรุแย่ อิจินี่น่ารักไปมั้ย แถมใจง่ายไปหน่อยป่าว?
อ้างอิงพลางแซวฮานะมารุ
ถ้าใครเจอแปลกๆ ตรงไหน พิมพ์ผิดอะไรเด๋อๆ สามารถบอกได้ค่า

ยินดีรับคำติชมจ้า
ขอเชิญทัศนาได้เลยยยย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปัญหามันเริ่มต้นจากร้านนั่น
ไม่สิ ... ปัญหามันเริ่มต้นจากวันนั้นต่างหาก

วันนั้นเป็นอีกหนึ่งวันที่ทสึรุมารุใช้เวลาว่างดอดไปยังร้านขายของเพื่อหาอะไรน่าสนใจตามปกติหลังจากเริ่มเบื่อกับแว่นตาสุด COOL สุด GOOD หรือ LOOK กันชัดๆ  รวมไปถึงทานตะวันจอมแดนซ์
เจ้าตัวกวาดสายตาซ้ายขวาไปรอบร้าน แต่วันนี้ดูเหมือนจะยังไม่เจออะไรต้องตาสักเท่าไหร่

Touken Ranbu Fanfiction -Tsuruichi - ดอกกุหลาบเจ้าปัญหา

ถึงเจ้าตุ๊กตาหัวโตตัวเล็กชื่อด๋อยๆ อะไรที่วางเรียงอยู่บนชั้นจะน่ารัก

แต่พอเห็นป้ายแปะว่า "หมดแล้ว" อยู่บนตุ๊กตาที่หน้าตาเหมือนตัวเองกับพ่อหนุ่มผมสีน้ำทะเลที่หมายปอง 

ความอยากได้ก็เหือดหายไปหมด

"ก็น่ารักดีอยู่หรอกนะ แต่จะให้หิ้วตุ๊กตาที่เหมือนมิคาสึกิกลับไปก็ไม่ใช่รึเปล่านะ ..."

ทสึรุมารุก้มตัวลงมองส่องเข้าไปในกล่องตุ๊กตาที่เขียนชื่อบนกล่องว่า "มิคาสึกิมุเนจิกะ"

"แต่ถ้าเอาไปเล่นอะไร มิคาสึกิจะตกใจไหมนะ"

ว่าแล้วก็พลิกไปดูราคาที่แปะอยู่ด้านข้างกล่อง

แล้วเจ้าตัวก็ค่อยๆ วางกล่องลงเบาๆ โดยไม่พูดอะไร

ทสึรุมารุเปลี่ยนบรรยากาศเดินไปอีกมุมหนึ่งของร้านที่มีข้าวของวางอยู่บนโต๊ะ

บนนั้นมีแจกันดอกไม้แจกันใหญ่วางอยู่พร้อมปักด้วยกุหลาบสีแดงจัดอยู่เป็นพุ่ม

ดอกกุหลาบธรรมดาคงไม่ทำให้ทสึรุมารุสนใจได้

นอกเสียจากที่ข้างๆ จะมีป้ายปักไว้ว่า

"คุณคิดว่ามันคือดอกกุหลาบหรือ?"

ไม่สิ ... ปัญหาจริงๆ มันเริ่มต้นจาก เจ้าดอกกุหลาบนี่ต่างหาก ...

============================

ที่บอกว่าพ่อหนุ่มผมสีน้ำทะเลที่หมายปองนั้น

ไม่ได้หมายถึงแค่ตุ๊กตาน่ารักตัวนั้นเท่านั้น

แต่ยังหมายถึงพ่อหนุ่มที่เป็นต้นแบบด้วย

สิริรวมที่พ่อหนุ่มคนนั้นมาถึงยังฮงมารุก็ปาไปเกือบเดือนนึงแล้ว

และนั่นก็คือเวลาที่ทสึรุมารุตกหลุมรักรอยยิ้มสุกสว่างที่เจ้าชายหนุ่มแห่งอาวาตะกุจิส่งยิ้มมา

ถึงจะเป็นรอยยิ้มที่ส่งให้กับน้องๆ ก็ตาม แต่มันก็ทำให้ทสึรุมารุใจเต้นจนทึกทักเอาเองว่าเขายิ้มให้ตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว

หลังจากวันนั้น ทสึรุมารุก็ตามตื้ออิจิโกะฮิโตฟุริจนคนทั้งฮงมารุรู้ไปทั่วว่านกกระเรียนจอมกวนกำลังมีความรักต่อเจ้าชายสตรอเบอรี่

แต่สิ่งที่ทุกคนไม่รู้ก็คือ หลังจากนั้นแค่สองอาทิตย์เจ้าชายสตรอเบอรี่ก็มีความรักต่อนกกระเรียนจอมกวนเช่นกัน

ก่อนที่จะความแตกตอนที่ทุกคนเข้าไปอาบน้ำร่วมกัน แล้วนิคคาริส่งเสียงทักถึงรอยแดงๆ ใต้ร่มผ้าของอิจิโกะขึ้นมาในอาทิตย์ที่สาม

พอเรื่องแดงออกมา เล่นเอาอิจิโกะเขินอายจนกลายเป็นลูกสตรอเบอรี่

แต่ทสึรุมารุกลับดีใตกระเรียนโลด แล้วรีบไปบอกซานิวะให้ย้ายมานอนห้องเดียวกันในทันที

วันนี้เมื่อทสึรุมารุกลับจากร้านขายของ จึงตรงไปที่ห้องของตัวเอง ซึ่งเป็นห้องของอิจิโกะด้วย

อิจิโกะที่พึ่งอาบน้ำหลังจากออกรบมาเหนื่อยๆ กำลังนั่งเก็บข้าวของให้เรียบร้อยอยู่ในชุดยูกาตะสีขาว

พอประตูบานเลื่อนถูกเปิดออก กระเรียนก็เดินก้าวกระโดดเข้ามาในห้อง

"อิจิโกะ~ กลับมาแล้วเหรอ"

อีกฝ่ายเพียงแค่ส่งยิ้มตอบอย่างเหนื่อยๆ แล้วเก็บของต่อ 

ทสึรุมารุที่กำลังตื่นเต้นกับของเล่นชิ้นใหม่จึงไม่ได้สังเกตสีหน้านั้น แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนฟูกด้านข้างชายคนรัก

"วันนี้ชั้นไปร้านขายของมาล่ะ มีของมาฝากนายด้วย!"

พูดแล้วก็หยิบของจากในถุงออกมายื่นให้

อิจิโกะเงยหน้าขึ้นมา ตรงหน้าก็มีดอกกุหลาบสีแดงอยู่

"ทะ ... ท่านทสึรุมารุ"

ดอกไม้แสนสวยถูกยื่นมาตรงหน้า ทำให้อิจิโกะใจเต้นตึกตักขึ้นมาในทันมี แม้ว่ามันจะเป็นเพียงดอกไม้ปลอม

"ดอกไม้นี่ ... ให้ข้าหรือครับ?"

ทสึรุมารุยังมีรอยยิ้มกว้างประดับอยู่เต็มใบหน้า พร้อมพยักหน้าหงึกๆ

"ใช่ๆ ชั้นซื้อมาเพื่อนายโดยเฉพาะเลยนะ"

อิจิโกะเอื้อมมือไปรับของขวัญที่แสนงดงามด้วยสีจางๆ บนแก้มทั้งสองข้าง

"ขอบคุณนะครับ ... ไม่เคยคิดเลยว่าท่านทสึรุมารุจะซื้อดอกไม้มาให้เช่นนี้"

ชายหนุ่มยิ้มให้กับดอกกุหลาบแดงในมือ 

"แถมยังเป็นดอกกุหลาบที่ดูงดงามร้อนแรงถึงเพียงนี้"

ทสึรุมารุยังยิ้มกว้างต่อไป แล้วเสริมต่อ

"สวยดีใช่ไหมล่า แต่ไม่ใช่แค่นี้นะ ลอง 'แกะ' ดูสิ"

อิจิโกะเอียงคอ กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะใช้มือคลำไปตามกลีบดอกแต่ละกลีบ

เมื่อออกแรงดึงเล็กน้อย กลีบที่เหมือนเชื่อมติดกันก็คลายตัวมาเป็นผ้าผืนเล็ก

ชายหนุ่มเปลี่ยนไปใช้สองมือกางมันออก จนเห็นชัดว่ามันเป็นผ้าชิ้นน้อยรูปสามเหลี่ยม

แถมยังเป็นเนื้อลูกไม้บางจ๋อยอีกต่างหาก

"เป็นไง! น่าตกใจใช่มั้ยล่า!"

เจ้ากระเรียนพูดจาเหมือนอวด แล้วเชิดหน้าขึ้น

"พอเห็นแล้วคิดถึงนายคนแรกเลย เป็นดอกไม้ก็สวย เป็นกางเกงในก็แซ่บ ถ้านายใส่นะ ต้อง ..."

ทสึรุมารุพูดได้แค่นั้นก็เกิดเสียงปิดประตูดังปังก้องไปทั่วฮงมารุ

หนุ่มดาบหลายคนตกใจรีบวิ่งมายังต้นเสียง

ก็พบเพียงร่างของทสึรุมารุในสภาพ ขาคุกเข่า แต่หน้าปักพื้น มีหมอนวางอยู่บนสะโพก และด้านข้างมีผ้าปูที่นอนและผ้าห่มวางกองเป็นก้อนอยู่ ...

============================

หลังจากนั้นห้าวันห้าคืน ทสึรุมารุต้องระเห็จไปนอนห้องคนอื่น

โชคดีที่ห้องข้างๆ ห้องนอนของอิจิโกะและทสึรุมารุ ซึ่งเป็นห้องของนาคิกิทสึเนะยังมีคนนอนอยู่คนเดียวเท่านั้น

ทสึรุมารุจึงอ้อนขอในฐานะพี่เขย(?) เพื่อนอนด้วย

ระหว่างนั้นก็พยายามไปง้อขอคืนดีกับอิจิโกะหลายต่อหลายครั้ง

แต่แค่ถูกสายตาเย็นชาของอิจิโกะมองด้วยหัวจรดเท้าเหมือนมองผู้ร้ายคดีจับก้นบนรถไฟ 

หลายครั้งทสึรุมารุก็เลือกที่จะถอนตัวออกไปจากการง้อครั้งนั้นเอง

จนกระทั่งนายหญิงเสกให้ฤดูกาลกลายเป็นกลางฤดูร้อน

และวันคืนล่วงเลยมาถึงวันครบรอบหนึ่งเดือนที่ทั้งสองคนได้เจอกัน

ดวงจันทร์ส่องแสงอ่อนเข้ามายังระเบียงทางเดินในฮงมารุ ทำให้ผิวขาวซีดของทสึรุมารุยิ่งดูไร้สีเลือดมากกว่าเดิม

เจ้าตัวเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องที่ "เคย" เป็นห้องนอนของตนเอง

บางทีก็หยุดยกมือขึ้นเหมือนจะเคาะไปที่บานประตูนั้น 

แต่ก็ขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะลดมือลงแล้วสาวเท้าไปมาต่อ

"วันนี้จะขอโทษยังไงดี? ผิดไปแล้วคร๊าบ! หรือว่า ... เป็นความผิดนายน่ะแหละที่น่ารักเกินไป ... อืม ... ฟังแล้วไม่น่าจะได้เรื่องเลย"

เจ้าตัวแสบถอนหายใจยาวก่อนจะเดินกลับเข้าห้องนอนปัจจุบันของตัวเองที่อยู่ข้างๆ 

ความเงียบของนาคิกิทสึเนะเป็นเรื่องดี โดยเฉพาะเวลาที่ทสึรุมารุไม่อยากพูดถึงความเจ็บปวดจากการโดนตะเพิดออกจากห้องนอนของตัวเอง ทั้งที่อิจิโกะเป็นคนย้ายมาทีหลัง

ความจริงแล้วเจ้าจิ้งจอกของนาคิกิทสึเนะต่างหากที่ชอบพูดมาก

แต่ระยะหลังนี้เจ้าจิ้งจอกรู้ว่าควรทำตัวยังไงถึงจะได้นอนซุกร่างกายที่เย็นสบายของทสึรุมารุ

พอทสึรุมารุปูที่นอนเสร็จแล้วทิ้งตัวลงบนฟูก จิ้งจอกก็ได้ทีรีบเดินไปซุกที่ซอกระหว่างคอกับไหล่ของเขาทันที

กระเรียนหนุ่มนอนกระสับกระส่ายได้ไม่นาน ก็ลุกขึ้นจากที่นอน 

จิ้งจอกที่ซุกอยู่ก็เผลอละเมอขยับกายเข้ารอบลำคอของทสึรุมารุราวกับเป็นนายประจำของตนเอง

ทสึรุมารุเปิดประตูออกไปนอกห้องอย่างเงียบเชียบ 

เพียงยืนมองพระจันทร์ที่ส่องแสงอยู่

"นี่มันก็อาทิตย์นึงแล้วนะ ... อิจิโกะ ... นายจะโกรธชั้นไปถึงไหน ..."

เจ้าตัวรำพึงออกมาเบาๆ 

"อุตสาห์ครบรอบเดือนนึงที่นายมาถึงที่นี่ ... ที่เราคบหากันทั้งที แต่นายไม่ยอมแม้แต่ให้ชั้นเห็นหน้าเลย ..."

"ถ้าอยากเห็นหน้า ก็เข้ามาสิครับ"

ทันใดนั้นกลับมีเสียงตอบคำตัดพ้อของเจ้ากระเรียน

ทสึรุมารุรีบหันควับกลับไปยังประตูห้องที่เคยเป็นห้องของเขา

มีเงาร่างของคนทาบทับอยู่กับบานประตู

"อิจิโกะ!"

ทสึรุมารุรีบพุ่งตัวไปหาบานประตู เงานั้นยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมโดยไม่พูดอะไร กระเรียนหนุ่มยกมือขึ้นทาบทับเงาตรงใบหน้าพอดี

"อิจิโกะ ... ชั้น ... เข้าไปได้สินะ ...?"

เงาของชายหนุ่มในห้องยังนิ่งเฉย จนชายหน้าห้องเอ่ยต่อ

"นาย... เข้าใจใช่ไหมว่ามันหมายความว่ายังไง?"

เงานั้นขยับเข้ามาใกล้บานประตูจนแทบแนบชิด และเสียงตอบของเขาก็ดังเสียงจนราวกับดังอยู่ข้างกายของทสึรุมารุ

"ครับ"

เสียงหัวใจของทสึรุมารุเต้นดังจนแทบหลุดออกมา ก่อนจะตอบอย่างเลิ่กลั่ก

"งะ งั้น... ชะ ชั้นไปหะ ห้องน้ำก่อนนะ"

ในห้องไม่มีเสียงตอบ แต่กระเรียนหนุ่มก็รีบโลดแล่นไปยังห้องน้ำที่อยู่ห่างออกไป 

พอทำธุระเสร็จก็นั่งจัดเสื้อ จัดผม ราวกับจะห่วงหล่อไปไหน

ในใจก็คิดว่าจะได้คืนดีทั้งที ต้องดูดีสักหน่อย

ทั้งตื่นเต้น ทั้งประหม่า ทั้งที่ไม่ใช่คืนแรก

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ทะเลาะกับชายคนรักนายขนาดนี้

เมื่อมือขาวของเขาจับสาบเสื้อเพื่อจะกระชับชุดยูกาตะให้เข้ากับร่าง

ทสึรุมารุก็พึ่งระลึกถึงจิ้งจอกน้อยขนฟูที่ยังหลับสบายอยู่รอบคอของเขา

"อะ... อ้าว ลืมไปเลย มิน่าถึงรู้สึกร้อนๆ"

เขาจับร่างจิ้งจอกมาอุ้มแนบไว้กับตัวแล้วเดินออกมาเพื่อจะมุ่งกลับไปที่ห้องที่กำลังจะกลับเป็นห้องของตัวเองอีกครั้ง

แต่พอเดินออกมา กลับมีเสียงกุกกักอะไรบางอย่าง พอเดินเลยหัวมุมมาก็พบว่าเด็กๆ อาวาตะกุจิกลุ่มนึงออกมาเดินยามวิกาลพร้อมกับนิคคาริอาโอเอะ แถมนิคคาริยังตั้งท่าฟันดาบเต็มที่อีกด้วย

พอชายผู้เคยเป็นดาบปราบมารเห็นตัวเขาเข้าก็ส่งเสียงทักอย่างงงๆ

"... ทสึรุมารุซัง?"

"มีอะไรเหรอ นิคคาริอาโอเอะ"

ไม่รู้ด้วยเหตุอะไรทำให้นิคคาริทำหน้าตาหมดอารมณ์ไปยืนเท้าแขนอยู่กับเสาแทน ปล่อยให้เด็กๆ อาวาตะกุจิเป็นคนมาสนทนากับเจ้ากระเรียนต่อ

"คุณจิ้งจอกเหรอครับ?"

เสียงใสของโกะโคไททำให้หัวของทสึรุมารุหมุนติ้วๆ ในทันที จะให้บอกน้องๆว่ากำลังจะไปร่วมเรียงเคียงหมอนกับพี่ชายของพวกนาย มันก็คงไม่ดี

แถมอาจจะไม่ปลอดภัยแก่ตัวเองด้วย

ทสึรุมารุจึงต้องแสร้งทำตัวตามปกติที่สุดแล้วคุยกับน้องๆ พลางหาวิธีการปลีกตัวออกมาให้เร็วที่สุด

"อา ใช่แล้วล่ะ ดูเหมือนจิ้งจอกมันจะหลงมาที่ห้องของกระเรียนซะงั้น พอรู้สึกร้อนจนนอนอึดอัด ก็มาเจอก้อนขนโปะอยู่บนหน้าเนี่ยแหละ"

"คงจะเข้าห้องผิดสินะครับ"

โกะโคไทเด็กน้อยตอบอย่างไรเดียงสา

ทสึรุมารุพูดไปพลางทำหน้านิ่งไป จนเจ้าตัวเองเผลอคิดว่าตัวเองช่างเก่งจริงๆ ที่หาข้อแก้ตัวได้เนียนขนาดนี้

"ทำให้ชั้นตกใจได้นี่ ร้ายไม่เบาเลยนะ ในชีวิตคนเรามันจำเป็นต้องมีอะไรน่าตกใจสิ"

ว่าแล้วก็แกล้งหาวหนึ่งที

"ชั้นก็กลับไปนอนสักรอบดีกว่ามั้ง"

ก่อนจะเดินออกจากกลุ่มเด็กๆ และนิคคาริไปอย่างหล่อๆ 

ลับสายตาทุกคน เจ้ากระเรียนก็กำมือทำท่าเยส! ยินดีกับความเนียนของตนเองที่ทำให้พ้นภัยในครั้งนี้ไปได้

พอปลีกตัวออกมา กระเรียนหนุ่มก็รีบโผไปยังห้องที่เคยเป็นๆที่ลี้ภัยของตนเอง

ใจนึงก็อยากจะเปิดประตูแล้วโยนจิ้งจอกเข้าไปในห้องให้จบๆ เรื่อง

แต่ไหนๆ นาคิกิตสึเนะกับจิ้งจอกคู่หูก็ให้ความปราณีกับเขา

ทสึรุมารุจึงเข้าไปในห้อง วางจิ้งจอกลงข้างกายของผู้เป็นนาย แล้วเดินออกมาเงียบๆ

ก่อนจะยิ้มหน้าบานเป็นกระด้ง เดินไปเคาะประตูห้องข้างๆ 

"อิจิโกะ"

ทสึรุมารุส่งเสียงทักเบาๆ

"ชั้นจะเข้าไปล่ะนะ"

ไม่มีเสียงตอบอะไรจากภายในห้อง ชายหนุ่มจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเอง

พอบานเลื่อนขยับออกจนเห็นภายใน

ชายหนุ่มก็รีบเข้าไปในห้อง ปิดประตูแน่น ด้วยเสียงหัวใจที่เต้นดังจนแทบจะหลุดออกมา

ภาพที่ปรากฎต่อหน้าของทสึรุมารุ คือ อิจิโกะในชุดยูกาตะสีขาวบริสุทธิ์นั่งคุกเข่าเรียบร้อยอยู่บนฟูกที่จัดเตรียมไว้อย่างดี

... เพียงชุดเดียว ... 

เจ้าตัวก้มหน้าลงทำให้ทสึรุมารุไม่สามารถเห็นสีหน้าได้

แต่ใบหูที่กลายเป็นสีแดงตัดกับเรือนผมสีน้ำทะเลก็ช่วยให้รู้ถึงความรู้สึกของเขาได้อย่างง่ายดาย

กระเรียนหนุ่มลงนั่งด้านหน้าของเขา ยกมือขึ้นสัมผัสแก้มนุ่มเบาๆ 

"อิจิโกะ เงยหน้าหน่อยสิ ชั้นอยากเห็นหน้านาย"

ชายหนุ่มค่อยๆ ขยับศีรษะขึ้นให้เห็นสีแดงของความเขินอายเต็มใบหน้า ดวงตาสีทองคู่นั้นยังดูหมอง

"รู้สึกเหมือนไม่ได้เห็นหน้านายใกล้ๆ แบบนี้มาเป็นเดือนเลย น่าแปลกชะมัด ทั้งที่นายพึ่งมาที่นี่ได้เดือนเดียวแท้ๆ"

"ขอโทษนะครับ"

แต่อิจิโกะกลับก้มหัวลงอีกครั้งแล้วกล่าวขอโทษ

"ไม่หรอก ชั้นเองต่างหากที่ต้องขอโทษที่เล่นอะไรไม่เข้าท่า"

อิจิโกะนิ่งเงียบไป สูดลมหายใจลึก แล้วผ่อนออกมา

"ข้าต่างหากครับ ... ท่านก็แค่ล้อเล่นตามปกติเท่านั้น มีแต่ข้าที่ถือทิฐิไม่เข้าท่า จนมันยืดเยื้อมาถึงบัดนี้"

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสอดสายตาสีทองประสานกัน

"ขอโทษนะครับ ท่านทสึรุมารุ" 

"อื้อ ชั้นก็ขอโทษนะ อิจิโกะ"

พูดจบ ทสึรุมารุก็ขยับใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าของอีกฝ่ายพร้อมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน อิจิโกะยิ่งหน้าแดงยิ่งขึ้นอีก แต่ก็หลับตาลงโดยดี

ริมฝีปากของกระเรียนประทับลงบนริมฝีปากของเจ้าชายแห่งอาวาตะกุจิอย่างแผ่วเบา ทสึรุมารุดูดจนเกิดเสียงเพียงเล็กน้อย แล้วรีบใช้มือทั้งสองโอบกอดร่างกายที่แสนจะคิดถึงเอาไว้แน่น

ทั้งสองคนลืมตาขึ้นมามองตาของกันและกัน

"ท่านทสึรุมารุ..."

"อิจิโกะ"

ริมฝีปากที่เอ่ยนามนั้นถูกจูบอย่างนุ่มนวลอีกครั้ง

"... ข้าคิดว่าท่านจะเกลียดข้าเสียแล้ว ..." 

"ชั้นจะเกลียดนายได้ไง เพราะชั้นรักนายต่างหาก ถึงได้หยอกนายแบบนั้น"

จูบอันแสนหวานพร่างพรมลงครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วค่อยเคลื่อนไปยังตำแหน่งอื่น

จากริมฝีปากไปเนินแก้ม แล้วไปยังลำคอขาวผ่อง 

คนจูบก็พลางเบียดกาย คนรับจูบก็เอนตัวลงสู่ฝูกด้านหลังอย่างรู้งาน

พอได้ขึ้นคร่อมเหนื่อร่างอีกฝ่ายตามถนัด ทสึรุมารุก็บดจูบเสียจนเกิดรอยแดงที่ซอกคอนั้น

"อึก ... ท่านทสึรุมารุครับ ..."

กระเรียนหันมาสบตากับชายหนุ่มอีกครั้ง ดวงตาสีอำพันนั้นส่องประการาวกับเป็นสัตว์ร้ายมากกว่านกกระเรียน

"นายเตรียมใจไว้แล้วใช่ไหมว่าจะเป็นแบบนี้"

ใบหน้าที่เปื้อนสีเลือดฝาดพยักตอบ

"ครับ ... ได้โปรดทำตามที่ท่านปรารถนาด้วยเถอะครับ"

ทสึรุมารุยิ้มก่อนประกบปิดปากที่เชิญชวนนั้นแล้วสอดลิ้นเข้าไปเคล้าคลอกับอีกฝ่าย

มือของเขาค่อยละลาบละล้วงแหวกผ่านสาบเสื้อตรงกลางไปลูบไล้ผิวกาย 

เมื่อมือของตนเองลงต่ำถึงเอวของอิจิโกะ เขาจึงปลดสายรัดออกอย่างชำนาญ 

ทำให้ร่างกายของคนรักถูกเปิดเผยออกจนหมดทุกส่วน

มือนั้นยิ่งไล้ลงต่ำเพื่อจัดการกับผืนผ้าชิ้้นสุดท้ายที่ยังซุกซ่อนสิ่งสำคัญของอิจิโกะเอาไว้

พอนิ้วของทสึรุมารุเกียวกับขอบที่สัมผัสดูแปลกกว่าทุกที อิจิโกะก็ส่งเสียงร้องออกมาแล้วผลักทสึรุมารุออกเบาๆ 

เจ้ากระเรียนแปลกใจมองหน้าอีกฝ่าย แต่อิจิโกะกลับหลบตาแล้วชำเลืองไปทางด้านล่างของร่างกายตนเองทำให้ทสึรุมารุขยับสายตาลงมอง

สีแดงแรงฤทธิ์ก็เตะตากระเรียนให้โอโดโร่ยในทันที

"อิจิโกะ!!" 

ดวงตาทั้งสองของทสึรุมารุเบิกกว้างจ้องมองไปยังผ้าลูกไม้บางจ๋อยสีแดงรูปสามเหลี่ยมชิ้นน้อยอันเป็นต้นเหตุของการทะเลาะกันของทั้งสอง

แต่ตอนนี้มันกลับมาอยู่บนร่างกายคนที่ตะเพิดเขาออกจากห้องนอน

สีสันฉูดฉาดของมันยิ่งขับให้ผิวสีอ่อนนวลของชายคนรักยิ่งดูงดงามน่าสัมผัส

คนใส่ยิ่งหน้าแดงฉานอายไปหมด หลบสายตาไม่ยอมพูดอะไร

ส่วนคนให้ของขวัญดีใจจนเนื้อเต้น แถมยังตื่นเต้น กอดร่างของอีกฝ่ายแน่นในทันที

"อิจิโกะ ทำไมนายน่ารักขนาดนี้ รักนายที่สุดเลยยย!!"

"ขะ ... ข้ายอมให้แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะครับ!"

ทสึรุมารุยิ้มกว้าง ตอบรับคำอีกฝ่ายด้วยเสียงใส

"จ้า~ เข้าใจแล้วจ้า~ อิจิโกะที่แสนน่ารักของชั้น~~"

พอพูดจบ กระเรียนหนุ่มก็ทั้งกอด ทั้งจูบซุกไซ้คนรักของตัวเองจนดูราวไม่ต่างจากแมว

ก่อนจะจูบที่ริมฝีปากของชายคนรัก แล้วค่อยแปรเปลี่ยนจากจูบแผ่วเบา กลายเป็นจูบที่รุ่มร้อน

มือของทสึรุมารุเลื่อนไปจับที่ขอบดอกกุหลาบสีแดงอีกครั้ง

"ท่าน ... ทสึรุมารุครับ ..."

"ถึงตาชั้นแสดงความรับผิดชอบที่ทำให้นายอารมณ์เสียบ้างนะ"

เจ้าแมวหายไป สัตว์ร้ายกลับมาอีกครั้ง

ผลึกแก้วสีทองส่องประกายวับราวกับดูดหัวใจของอิจิโกะเข้าไป

ก่อนที่ไม่กี่วินาทีถัดมาสติของอิจิโกะจะถูกเขาช่วงชิงไปด้วย ...

============================

สรุปว่า ... ที่แย่ที่สุดน่ะมันแกต่างหาก เจ้ากระเรียน!! XDDDDDD

ฉากหลังจากนี้ขอเวลานิดนึงนะคะ 

เดี๋ยวเขียนลง privatte 

คนเขียนจะขอเวลาไปหมักหมูทำอาหารวันพรุ่งนี้ก่อน ;P 

ขอบคุณที่อ่านค่า