Touken Ranbu Fanfiction -Tsuruichi - "วันขอแต่งงาน" (5 June)

แต่นแต๊นนนนนน
เลทจนได้ ... =3=
วันนี้มาเป็นฟิคต่อจากวันที่ 2 "วันทรยศ"  ค่า
ใครยังไม่ได้อ่านตอนแรก ไปอ่านได้เลยย
http://wasseryharp.blogspot.jp/2016/06/touken-ranbu-fanfiction-tsuruichi-2-june-betray-day.html

ฟิคปัจจุบันมันด่วน ปั่นในระยะสั้นอีกแล้ววว XDDDD
ติชมได้ค่าาาาา

Tsuruichi "วันขอแต่งงาน" (5 June)

... อิจิโกะฮิโตฟุริตื่นขึ้นมาหลังจากนั้นสองวัน ...
ก่อนที่ตาจะลืมขึ้น มือสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น
เมื่อดวงตาสีทองเปิดออก เพดานห้องซ่อมดาบที่คุ้นตาก็ปรากฏขึ้น
เจ้าตัวขยับกายหมายจะลุก แต่ความเจ็บปวดก็แล่นปราดเข้ามาในร่างกายเสียจนต้องทิ้งร่างลงบนฟูกอีกครั้ง ก่อนจะรู้สึกถึงความอบอุ่นที่มือขวาของตนเอง
อิจิโกะหันหน้าไปด้านข้าง
มือของเขาถูกกุมเอาไว้จากร่างสีขาวที่นั่งหลับอยู่ข้างฟูก

"ท่านทสึ ..."
เสียงแผ่วเรียกชื่อของอีกฝ่าย แต่กลับเงียบลงในทันที
อิจิโกะยังจำภาพที่เห็นก่อนหมดสติได้ ...
ทสึรุมารุ คนรักที่เย็นชากับเขา วิ่งเข้าไปปกป้องมิคาสึกิ
ส่วนตัวเขาเองถูกอาวุธของศัตรูแทงจากด้านหลังจนทะลุมาถึงด้านหน้า
คำพูดสุดท้ายที่เขาพูดออกมาราวกับหัวใจถูกแทงคือ
"... คนทรยศ ..."
พอนึกเช่นนั้น อิจิโกะก็ไม่กล้าเรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้า
พร้อมกับรู้สึกร้อนๆ ขึ้นมาที่ดวงตาทั้งสองโดยไม่รู้สาเหตุ

Touken Ranbu Fanfiction -Tsuruichi - "วันทรยศ" (2 June)

แว่บมาแต่งฟิคค่า
ในทวิตมีคนปุ่นทวิตมาว่า วันที่ 2 เป็นวันทรยศ
เลยให้แต่งเรื่องทรยศๆ มา
แล้วเดี๋ยววันอาทิตย์ที่ 5 จะเป็นอีกวัน ให้เขียนเรื่องต่อกัน
ช่วงนี้ไม่ได้เขียนฟิคเลย ก็เลยขอปั่นแบบสั่นๆ มาก่อนเรื่องนึงน้อออออ
หวังว่ามันที่ 5 จะได้มาแต่งต่อน้าาาาาา XDDD

Tsuruichi "วันทรยศ" (2 June)

... อิจิโกะฮิโตฟุริ ... หลังจากคบหากับทสึรุมารุคุนินางะได้หกเดือน ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นดาบทีไม่เอาไหนเลยทีเดียว
ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อพบว่าขณะที่มองชายคนรักกำลังเล่นสนุก หยอกล้อกับคนไปทั่วจนใบหน้าเต็มด้วยรอยยิ้ม ในใจของตนเองกลับช่างขุ่นมัวไปหมด
เป็นเวลาที่เขารู้สึกว่าตนเองไม่คู่ควรแม้แต่จะถูกเรียกว่าเป็น "เทพ" แห่งศาสตราเอาเสียเลย

เจ้าตัวเก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหลายเอาไว้ภายใน
ทำเพียงโบกมือให้กับเจ้ากระเรียนขาวที่วิ่งผ่านหน้าไปพร้อมกับอุ้มกล่องอะไรบางอย่างทำจากไม้ขัดอย่างดีแนบกับตัวราวกับของเล่นชิ้นใหม่
ทสึรุมารุเพียงหันมาหัวเราะแหะๆ และโบกมือตอบกลับ
ก่อนที่ร่างนั้นจะหายลับไปตามหลังของชายอีกคนที่หันมาเพียงยิ้มมุมปากให้

...
แน่นอนสิ
จิตใจของข้าช่างเต็มไปด้วยความหึงหวงริษยา
และความปรารถนาที่จะครอบครองรอยยิ้มนั้นแต่เพียงผู้เดียว
คงเพราะเช่นนี้ล่ะกระมัง
ถึงทำให้จิตใจของท่านทสึรุมารุค่อยๆ ห่างจากข้าออกไปทุกที
...