Touken Ranbu Fanfiction - Kogitsunemaru x Mikazuki Munechika - 狐の嫁入り//จิ้งจอกรับเจ้าสาว ตอนที่ 10

Touken Ranbu Fanfiction - Kogitsunemaru x Mikazuki Munechika - 
狐の嫁入り//จิ้งจอกรับเจ้าสาว

ตอนที่ 10 :
ความในใจที่เก็บเอาไว้นานแสนนาน
และเป็นความทรมานตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาได้เห็นประกายคมดาบกับแววตาผลึกงามคู่นั้นปรากฏขึ้นในฮงมารุ
ในที่สุดจิ้งจอกหนุ่มก็ได้เผยมันออกมาต่อหน้าชายผู้ที่เขาอยากให้รับรู้ที่สุด
เพื่อเสาะหาคำตอบของบาดแผลที่กรีดเล็กแต่แสนลึกเสียดแทงมาไม่รู้กี่ร้อยปี

"ยกโทษให้ข้า ... ที่ยังเฝ้าฝันละเมอถึงสัญญาในวัยเด็กของเจ้า เสียจนสิ้นสติไป"
คำว่า "สัญญาในวัยเด็ก" ทำให้มิคาสึกิสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย สีหน้าหม่นลงไป
"ข้าหลงคิดมาตลอดว่า เจ้าลืมสิ่งที่เจ้าพูดไปหมดแล้ว ... มีเพียงข้าคนเดียวที่คอยไล่ตามเงาจันทร์เพียงลำพังท่ามกลางความมืดมิด"


จันทราดวงงามเผลอกัดริมฝีปากตนเองเบาๆ แล้วยกมือทั้งสองของตนเองกุมฝ่ามือของจิ้งจอกที่คางของตน
"... ข้าต่างหากล่ะที่ต้องขอโทษ ... เพราะข้าเย็นชาต่อเจ้า ... ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว"
จันทร์เสี้ยวทั้งสองถูกซ่อนลงในเปลือกตา ชายหนุ่มนึกหวนไปครั้งเก่าก่อน แล้วคำพูดก็พรั่งพรูออกมา
"ทั้งที่ข้าเป็นคนผูกมัดเจ้าไว้ด้วยสัญญานั้น แต่ข้ากลับตีตัวออกห่าง นับวันเจ้ายิ่งเติบใหญ่สมชายชาตรีอย่างน่าปรารถนา ..."
มิคาสึกิลืมตาขึ้นช้าๆ เงยหน้าขึ้นสบสายตากับจิ้งจอกที่นั่งฟังนิ่งอยู่ตรงหน้าในระยะที่แสนใกล้
"ส่วนตัวข้าเองก็ยิ่งรู้สึกปรารถนาในตัวเจ้ามากขึ้น มากขึ้น ... เสียจนข้าไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร จึงได้แต่ถอยระยะห่างออกจากเจ้า แต่พอเป็นเช่นนั้น เจ้าก็ยิ่งไปไกลจากข้า ..."
รอยยิ้มเฝื่อนปรากฏบนใบหน้าที่งดงามของเขา หว่างคิ้วย่นเข้าหากันอย่างขมขื่น
"ข้าเอง ก็คิดไปว่า ... เจ้าคงลืมคำสัญญานั้นไปแล้ว ..."

"มิคาสึกิ ... ข้าไม่เคยลืมมันเลย"
ใบหน้าที่ใกล้อยู่แล้วขยับเข้าใกล้ยิ่งขึ้นอีก
"เจ้าถอยห่าง เย็นชาต่อข้า ยิ่งทำให้ข้าหวั่นที่จะเข้าใกล้เจ้า"
ดวงตาสีทับทิมคู่งามคลายความตึงเครียด จับจ้องไปที่ดวงจันทร์คู่สวยในนัยน์ตาของชายตรงที่หน้า
"ยิ่งเจ้าเติบโตงดงาม ข้ายิ่งหวั่นไหวที่จะเข้าใกล้เจ้า หากข้ามีความกล้ามากกว่านี้สักหน่อยก็คงดี ข้าขลาดเขลายิ่งนัก จึงได้เชื่อมาตลอดว่าเจ้าลืมคำสัญญาที่เจ้าเอ่ยไปแล้ว ..."

ทั้งสองคนมีรอยยิ้มบางบนหน้าด้วยสีหน้าที่เจื่อนด้วยความสับสน ไม่อาจจัดการกับความรู้สึกในใจที่แปรเปลี่ยนอย่างกะทันหันได้
ต่างเอียงอายที่จะมองตากันและกัน แต่กระนั้นก็ยังอยากจะสัมผัสกันให้มากกว่านี้ เพื่อให้แน่ใจกับคำพูดที่ต่างกล่าวออกมา
"มิคาสึกิ ..."
จิ้งจอกหนุ่มขมวดคิ้วสีหน้าจริงจัง ขยับตัวเข้าใกล้ชายอีกคนเสียจนสามารถรับรู้ถึงลมหายใจของกันและกันได้
"หากเจ้าไม่ลืมคำสัญญานั่น ... เจ้าบอกข้าได้ไหมว่า เจ้ายังคิดเช่นนั้นอยู่ ..."
แต่จันทรากลับส่งยิ้มหวานยั่วแล้วถามกลับ
"เจ้าต่างหากล่ะ ที่ยังคิดเช่นนั้นอยู่หรือไม่?"
โคกิทสึเนะหัวเราะหึออกมาเบากับนิสัยเอาแต่ใจและออดอ้อนของอดีตน้องชายตนเองที่ไม่เคยเปลี่ยนไป เขาเปลี่ยนไปใช้สองแขนแกร่งโอบร่างบางของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา จ้องมองดวงตาสีรัตติกาลประดับจันทร์นั้นตรงแน่วแน่
"มิคาสึกิ นับตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ ... ไม่เคยมีแม้สักวันที่ข้าไม่โหยหาเจ้าให้อยู่ข้างกาย"

"ข้ารักเจ้ามาตลอด มิคาสึกิ เจ้าจะเป็นเจ้าสาวของข้าได้ไหม?"

ดวงจันทร์ฉายแสงด้วยรอยยิ้มรื่น ส่องให้ใบหน้าและอารมณ์ของจิ้งจอกหนุ่มสุขล้นด้วยปิติ
"ข้าเองก็ ... หวังเช่นนั้นมาตลอด ... โคกิทสึเนะมารุ"
มิคาสึกิขยับแขนเรียวของตนเองไปโอบกอดรอบลำคอของชายตรงหน้าที่เคยเป็นพี่ชาย และเป็นสหาย แต่บัดนี้ได้เปลี่ยนสถานะไปอีกครั้ง
"ข้าก็รักเจ้า ... โคกิทสึเนะมารุ"

นานแค่ไหนกันที่จิตใจของทั้งสองไม่ได้ปลอดโปร่งเช่นนี้
แม้นวันใดที่มีความสุข แต่ก็เหมือนท้องฟ้าสดใสที่ถูกเปื้อนด้วยเมฆ ไม่อาจปลอดโปร่งได้
เพราะในใจส่วนลึกต่างมีช่องโหว่ที่ไม่เคยได้รับการเติมเต็ม
สัญญาในวันเก่าที่ไม่เคยได้รับการหยิบมาย้ำอีกครั้ง กลายเป็นรอยลึกที่ต่างฝ่ายต่างไม่เคยคิดจะรื้อฟื้นมันขึ้นมา เพราะกลัวความเจ็บปวดที่แกล้งหลงลืมไปจะกลับมาหลอกหลอน
หากแต่ในที่สุด ... เมื่อความรู้สึกที่ถูกเก็บไว้ลึกที่สุดได้ถูกส่งมอบแลกกับคนที่ร่วมสัญญา
บาดแผลนั้นกลับหายไปเป็นปลิดทิ้ง ราวกับได้รับน้ำอัมฤทธิ์

และชื่อของโอสถอันอัศจรรย์ที่ช่วยเปลี่ยนความขื่นขมให้เป็นความสุขล้ำนั้น
ทั้งสองต่างรู้ชื่อของมันดีที่สุดก็ในยามนี้

เมื่อทั้งสองประคองร่างของกันและกันเข้ากอดแนบชิด
ริมฝีปากบางก็ถูกประกบทับด้วยริมฝีปากของอีกฝ่าย
ก่อนที่ความหวานจะแทรกสอดผ่านเข้าไปสัมผัสผูกพันกันภายใน


"ความรัก" ในใจของทั้งสองก็เอ่อล้นออกมาพร้อมกับเสียงสายฝนที่เริ่มโปรยปราย