[exteen backup] [Conan] Whiteday Fanfiction - Belated Whiteday - Gin x Sherry (รู้แล้วน่ะว่าเลทไปเยอะ =_=)

=_= ... ดังหัวข้อ 
ฟิคค่ะ
และรู้ตัวด้วยค่ะ ว่าเลทไปเยอะ
/me ชักแหง๊กๆ

 

สงกรานต์ไม่ได้ทำไรเล้ยยยยย
อยู่บ้านกิน กลิ้งไปมา น้ำหนักขึ้นแหงมๆ
ยังไงก็ฝากฟิคคู่ขายไม่ออกไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ ฮา

 

ชีวิตแสนเศร้าจริงหนอ โฮะๆ คู่ที่ชอบก็ไม่ค่อยมีคนหนับหนุน

แถมเซอร์ที่วาดก็เริ่มปันใจเป็นอื่น

ข้อดีคือไม่ต้องเสียตังค์ค่าโด

แต่ข้อเสียคือ โพชั่นเติมพลังโมเอะให้ชีวิตก็ไม่มีไปด้วย TT-TT

 

เดี๋ยวจะหนีออกจากบ้านล่ะค่า

ลงฟิคก่อนเลยดีกว่าเน้ออออ >_<

 

============================================

 

    ภายในห้องกำแพงสีขาวสะอาด มีเพียงเสียงเคาะคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ดังอย่างไม่ขาดสาย เด็กสาวนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานเหล็กอันเย็นเยียบด้วยสายลมที่แทรกผ่านหน้าตา พัดพาความอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิมาเยือน ดวงตาทั้งสองของเธอจับจ้องอยู่ที่ข้อมูลบนหน้าจอ
    ก๊อก ก๊อก
    เสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่เด็กสาวคนนั้นไม่ได้ขยับเขยื้อนแม้สายตา จนเสียงเคาะประตูนั้นดังขึ้นซ้ำอีกครั้ง เธอจึงรู้สึกตัว
    "เข้ามาสิ"

Detective Conan Fanfiction 
Belated Whiteday - GinxSherry

    ประตูคอยแง้มเปิดออกมาเมื่อเด็กสาวขานตอบ เธอหันหน้าไปทางประตูพร้อมกับยกมือขึ้นขึ้นปัดปลายผมสีน้ำตาลแดงที่ต้นคอเบาๆ ชายร่างเล็กในชุดกาวน์สีขาวแบบเดียวกับที่เธอใส่อยู่ปรากฏตัวขึ้นจากหลังประตู เขาก้มศีรษะแล้วเกาท้ายทอยเบาๆ ก่อนจะเอ่ยปากออกมา
    "เอ่อ... ยังไงวันนี้ ขอกลับก่อนนะ เชอรี่"
    ชายคนนั้นพูดด้วยท่าทางประหม่าและดูเก้อเขิน เด็กสาวที่ถูกเรียกว่าเชอรี่พยักหน้าตอบ ก่อนจะหันไปมองนาฬิกา
    ปกติห้องทดลองนี้มักจะเต็มไปด้วยนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องตั้งแต่เช้าจรดเช้าอีกวันหนึ่ง ไม่มีการกำหนดเวลาทำงานที่แน่นอน และแต่ละคนก็มักจะทำงานกันตามที่ตัวเองต้องการ แต่ในวันนี้เพียงแค่ก่อนห้าโมงเย็น กลับมีคนกลับไปแล้วเป็นสิบคน เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย และคิ้วทั้งสองยิ่งขมวดแน่นเข้าหากันอีก เมื่อชายคนนั้นถามเธอกลับมา
    "แล้ววันนี้เธอไม่มีนัดไปไหนเหรอ?"
    แล้วทำไมฉันจะต้องมีนัดล่ะ? 
    เธอหันกลับไปมองที่ปฏิทินตั้งโต๊ะ และพบว่าใต้ตัวเลขวันที่วันนี้มีตัวหนังสือเล็กๆ เขียนไว้อยู่
    ...ไวท์เดย์...
    "แล้วทำไมฉันจะต้อง..."
    เด็กสาวยังไม่ทันจะตอบครบประโยค ชายหนุ่มก็พูดสวนขึ้นมา
    "อ้อ จริงสินะ ตั้งแต่เมื่อวาน 'เขา' ต้องไปทำงานต่างจังหวัดนี่นา"
    เสียงของเธอเงียบลง มีแต่ความรู้สึกตะหงิดๆ เกิดขึ้นในใจ เป็นความรู้สึกที่สับสนปนกันระหว่างความหงุดหงิดและอุณหภูมิที่ค่อยเพิ่มสูงขึ้นบนใบหน้าและในหัว
    "เอาเถอะๆ นายไปได้แล้ว"
    เชอรี่ตัดบท แล้วโบกมือสามสี่ครั้งเป็นสัญญาณไล่ส่ง
    "งั้น ไปก่อนนะ"
    ชายคนเดิมเดินออกไปจากหน้า เสียงปิดประตูดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงถอนหายใจเฮีอกใหญ่
    "ไวท์เดย์เหรอ..."
    เธอหันกลับไปมองตัวหนังสือบนปฏิทิน
    "...วาเลนไทน์ก็ไม่ได้ให้อะไรไปสักหน่อย แล้วจะมีอะไรได้ยังไง...?"

============================================
    
    กำหนดการของ 'เขา' คือเดินทางไปเพื่อทำงานให้องค์กรที่ต่างจังหวัดตั้งแต่วันที่ 13 เป็นเวลาหนึ่งเดือน นั่นหมายความว่าในวันไวท์เดย์ เธอไม่มีทางได้พบกับ 'เขา' และในวันนั้นทั้งวันไม่มีการติดต่ออะไรจาก 'เขา' มาเลย แต่เด็กสาวก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เนื่องจากเมื่อวันวาเลนไทน์ เธอเองก็ไม่ได้ให้อะไรกับเขาเลย
    ...ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้สักหน่อย...
    เธอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเดือนที่แล้วขณะเดินไปทางระเบียงสู่ห้องพักของเธอ
    ...แต่หมอนั่นเป็นคนพูดเองว่า... 
    'ปีนี้ฉันจะไม่รับชอคโกแลตบ้าบอไร้สาระจากใครเด็ดขาด!!'
    ...เพราะงั้นฉันไม่ให้ก็ถูกต้องแล้ว และไวท์เดย์ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ถูกต้องแล้ว...
    ...แต่... กลับรู้สึกเหงาขึ้นมานิดหน่อย...
    ฝีเท้าของเชอรี่หยุดที่หน้าประตูห้องของตนเอง เธอหยิบกุญแจขึ้นมาเพื่อจะไขประตู แต่กลับพบว่าประตูไม่ได้ล็อคอยู่
    "เอ๋?"
    รอยย่นปรากฏขึ้นตรงหว่างคิ้ว แล้วเธอก็เหวี่ยงประตูออกด้วยความรวดเร็ว
    "กลับมาแล้วสินะ! ยิน!!"
    เบื้องหน้าของเธอคือโซฟาตัวไม่ใหญ่นักที่มีแขกผู้มาเยือนทอดกายนอนอยู่อย่างสบายอารมณ์
    "บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาเอง"
    ชายตัวสูงในชุดสีดำสนิทเหลือบตาขึ้นมองเจ้าของบ้านพร้อมกับแสยะยิ้ม
    "ก็เธอให้กุญแจฉันมานี่"
    "นายแย่งกุญแจสำรองฉันไปเองต่างหาก..."
    เด็กสาวหวนนึกไปถึงตอนที่เธอย้ายมาพักที่ห้องนี้ใหม่ๆ ทันทีที่ได้กุญแจห้องมา กุญแจสำรองก็ถูกชายคนนี้ยึดเอาไปเสียด้วยข้ออ้างที่ว่าเขาเป็นคนคอยจับตาดูเธอ หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยคืนกุญแจอีกเลย ทำให้ห้องพักส่วนตัวที่ได้รับมาจากองค์กรนั้น ดูไม่เป็น "ส่วนตัว" สำหรับเธอสักเท่าไหร่
    เชอรี่เดินเลยโซฟาไปยังบริเวณถัดไปที่มีโต๊ะอาหารตัวเล็กตั้งอยู่ ถุงกระดาษลวดลายน่ารักส่งเสียงเมื่อถูกวางลงบนโต๊ะ เธอยื่นมือลงไปหยิบเค้กสีดำสนิทชิ้นหนึ่งจากภายในออกมาวางบนโต๊ะ มุมปากของเธอเผยอยิ้มขึ้นเล็กน้อย เด็กสาวหมุนตัวกลับเพื่อไปเตรียมเวลาน้ำชาอันแสนสุขของเธอ แต่เบื้องหน้ากลับปรากฏเพียงสีดำสนิท แล้วร่างของเธอก็ดิ่งลงสู่สีดำตามแรงดึงของชายที่ยืนอยู่ด้านหน้า ดวงตาของเธอเบิกโพลงด้วยความตกใจ แต่ไม่มีเสียงร้องใดๆ หลุดออกมา
    "... จะบ้าเหรอ อย่าจู่ๆ มายืนด้านหลังแบบนี้สิ"
    เชอรี่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตาขวาง แต่เขากลับยิ่งกระชับวงแขนให้ร่างของเธอแนบชิดมากกว่าเดิม
    "แล้วก็อย่าทำแบบนี้ด้วย... เจ้าบ้า"
    สิ้นคำพูดของเด็กสาว ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่มีเสียงอะไรหลุดออกมาจากริมฝีปากบางที่ถูกปิดด้วยจูบจากชายหนุ่ม เชอรี่ลังเลใจอยู่เพียงพริบตาเดียวก่อนจะยอมโอนอ่อนให้กับอ้อมกอดที่อบอุ่นและรสสัมผัสที่นุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความรุ่มร้อน
    ช่วงเวลาสั้นๆ ที่แสนยาวนานของรสจูบได้จากไป เด็กสาวลืมตาขึ้นมองใบหน้าของชายหนุ่ม ยินส่งเสียงหัวเราะในลำคอออกมาพลางก้มลงหมายจะจูบเธออีกครั้ง เชอรี่กลับหรี่ตาเขม็ง
    "พอเลย เหม็น ทั้งเหงื่อ ทั้งบุหรี่ ทั้งเลือด กลิ่นคลุ้งไปหมด..."
    เชอรี่พลักร่างของชายหนุ่มออกแล้วก้มศีรษะลงเพื่อซ่อนสีหน้าของตนเอง
    "ไปอาบน้ำเลยไป..."
    ชายหนุ่มยอมทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อเขาสังเกตเห็นใบหูของเด็กสาวกลายเป็นสีแดง ที่ว่าเธอแม้จะพยายามซ่อนความรู้สึกเอาไว้ก็ตาม...
    นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ยินใช้ห้องน้ำภายในห้องของเชอรี่ หลังจากที่เขาเอากุญแจสำรองของห้องไป เขาก็ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของห้องคนหนึ่ง แม้ว่าด้วยเรื่องงานจะทำให้เขาไม่ได้มาพักที่ห้องนี้บ่อยนัก แต่ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวเท่าที่จำเป็นก็มีอยู่อย่างครบพร้อม เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์จนสังเกตได้ ทั้งที่ปกติเขามักจะไม่แสดงอารมณ์ออกมาให้คนอื่นเห็นนัก
    เชอรี่ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ นึกเกลียดตัวเองที่ใจอ่อนให้กับผู้ชายคนนี้อยู่เรื่อย 
    ...แต่มันก็ช่วยไม่ได้...
    เพราะตัวเธอเองก็รู้เหตุผลที่ยอมให้เขาปั่นหัวเป็นอย่างดี
    เด็กสาวส่ายหัวสองสามครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบส้อมหนึ่งคัน และต้มน้ำสำหรับชงชา แล้วกลับมานั่งที่โต๊ะ ละเลียดขนมเค้กรอเวลาน้ำเดือดพลางแอบเงี่ยหูฟังเสียงน้ำที่ดังออกมาจากลึกเข้าไปในห้องนอนของเธอ

============================================

    เสียงน้ำจากห้องด้านในหยุดลง พร้อมกับเสียงแง้มประตูที่ดังออกมาเบาๆ ทำให้เชอรี่ที่กำลังจดจ่ออยู่กับเอกสารปึกหนาในมือไม่รู้สึกตัว แม้แต่ตอนที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาจนถึงด้านข้างของเธอ ทำให้เขาไม่สบอารมณ์ขึ้นมา แม้ว่าความจริงจังในการทำงานที่ดูเกินวัยของเธอจะเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาถูกใจในตัวของเธอไม่น้อย แต่ในเวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้กลับทำให้ยินรู้สึกเหมือนตัวเองถูกมองข้าม
    แต่นั่นก็อาจะเป็นสิ่งที่ทำให้เขาไม่อาจเลิกเกี่ยงข้องกับเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าตัวเองเป็นสิบปีได้
    ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเขา
    และไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะไม่หวั่นไหวเมื่อได้อยู่กับเขาเพียงสองคนแบบนี้
    คงมีแค่ผู้หญิงคนนี้เท่านั้นที่ยังคงนั่งอ่านเอกสารที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือและสูตรเคมี ทั้งที่เธอเองก็คงรู้ว่าเขามาที่นี่เพื่อจุดประสงค์อะไร
    ยินขยับตัวเข้าใกล้เชอรี่อีก จนหยดน้ำจากเส้นผมสีเงินของเขาทิ้งตัวลงบนไหล่ของเด็กสาว เธอจึงรู้สึกตัวถึงชายที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว ที่ปลายผมยังคงเปียกชื้น
    เธอซ่อนความตกใจไว้ในใบหน้าที่นิ่งเฉยก่อนจะหันไปหาชายหนุ่ม พลางหยิบแก้วชาขึ้นจิบ
    "อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ... ถ้าไม่มีธุระอะไรก็แต่งตัวแล้วกลับไปซะ ฉันยังมีเอกสารที่ต้องอ่านอีกเยอะ"
    ยินทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด แล้วดึงเก้าอี้ออกมานั่งลงที่ด้านข้าง
    "อย่ามาแกล้งโง่น่ะ เชอรี่"
    เขาหรี่ตาทั้งสองลง ยิ้มที่มุมปาก ส่งสายตามีเลศนัยที่เชอรี่เข้าใจความหมายดี ก่อนจะพูดต่อ
    "เธอก็รู้ว่าฉันมาทำไม"
    หัวใจของเธอเต้นแรงขั้น แต่เด็กสาวก็ยังปกปิดความรู้สึกเอาไว้ได้อย่างมิดชิด 
    "ใช่สิ ถึงได้รีบๆ ไล่นายไปให้พ้นๆ ไงล่ะ"
    เขาไม่ตอบอะไร แต่เธอก็รู้ว่าการขับไล่ของเธอไม่เป็นผล ที่จริงแล้ว เธอเองก็ไม่เคยไล่เขาออกไปจากห้องนี้ได้แม้แต่ครั้งเดียว เชอรี่ขมวดคิ้วเข้าหากัน ทำเป็นไม่สนใจชายหนุ่ม แล้วเอื้อมมือไปตัดเค้กสีดำที่แต่งด้วยทองคำเปลวชิ้นเล็กอยู่ด้านบน
    "เชอรี่"
    ยินมองเค้กสีเข้มที่ถูกตัดเข้าสู่ปาก และไหลผ่านลำคอขาวเรียวของเด็กสาว
    "มีอะไร?"
    ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรกลับมา เธอจึงหันกลับไปตักเค้กอีกคำหนึ่ง
    แต่ครั้งนี้ ทันทีที่รสหวานปนขมของเค้กสัมผัสกับปลายลิ้น กลับมีรสชาติของความร้อนรุ่มแทรกผ่านเข้ามาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว กลายเป็นรสสัมผัสของชายหนุ่มที่แผ่ซ่านไปทั่วเสียจนเธอไม่อาจรับรู้ได้ถึงรสชาติของขนมอีกเลย จากนั้นร่างกายทั้งร่างก็ถูกโอบอุ้มด้วยความอบอุ่นของอ้อมแขนของเขา
    เชอรี่ส่งเสียงร้องด้วยความตกใจเพียงแว่บเดียว แล้วส้อมในมือของเธอหล่นลงกระทบกับโต๊ะส่งเสียงก้องไปทั่วห้องที่เงียบสงัด
    เมื่อริมฝีปากของทั้งสองแยกออกจากกัน เด็กสาวหายใจหอบพร้อมกับมองชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเคลิบเคลิ้มและสีหน้าที่เขินอาย 
    "...ยิน..."
    เสียงเรียกชื่อของชายหนุ่มที่ออกมาจากริมฝีปากบางฟังดูหวานหูกว่าเมื่อครู่อย่างมาก
    ยินหัวเราะในลำคอ
    ในเวลาที่เด็กสาวปลดเปลื้องเอาความเย็นชาและเข้มแข็งจอมปลอมออก เป็นเวลาที่ชายหนุ่มชื่นชอบที่สุด
    "สีหน้าดีนี่ เชอรี่..."
    เขาก้มหน้าลงสัมผัสริมฝีปากอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง ก่อนจะอุ้มร่างบางของเด็กสาวขึ้น เชอรี่ส่งเสียงร้องออกมาอีกครั้ง 
    "ดะ... เดี๋ยวสิ! นี่นายจะทำอะไรน่ะ!!"
    สีหน้าของเด็กสาวกลับเป็นอย่างเมื่อครู่ก่อนที่จะถูกละลายด้วยจูบที่แสนดื่มด่ำ เธอจ้องหน้าของยินเขม็ง ทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมา
ก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ

    "ไม่น่ารักเอาซะเลย"
    "ขอโทษนะยะที่ไม่น่ารัก ปล่อยฉันลงได้แล้ว นายคิดอะไรของนายเนี่ย"
    ชายหนุ่มเมินคำพูดของเด็กสาว ยังไม่ปล่อยร่างของเธอลง แต่กลับพาร่างนั้นมุ่งหน้าไปยังห้องนอนภายใน 
    "...ไวท์เดย์ ตอบแทนสามเท่าไงล่ะ หึหึ"
    "หา? ตอบแทนไวท์เดย์เนี่ยนะ ใครไปให้อะไรนายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"
    ประตูห้องนอนถูกถีบออกอย่างไม่ใส่ใจ ยินมุ่งหน้าไปยังเตียงนอนคิงไซส์ที่ตัวเขาเองเป็นคนจัดแจงเปลี่ยนจากเตียงเล็กๆ หลังจากที่เขาเริ่มเข้าออกห้องนี้เป็นประจำ เชอรี่เริ่มออกแรงผลักเขา ทำให้ยินตอบโต้ด้วยการโยนเธอลงบนเตียงนอน ร่างของเด็กสาวจมลงบนเตียงแสนนุ่ม ยังไม่ทันที่เธอจะยันตัวให้ลุกขึ้นมานั่ง ชายหนุ่มก็รุกขึ้นคร่อมอยู่เหนือร่างของเธอแล้วใช้มือกดข้อมือทั้งสองของเด็กสาวลงกับพื้นเตียงแน่นเสียจนเธอไม่อาจขัดขืนได้
    "อะไรของนายเนี่ย จะบ้ารึไง!?"
    แต่คำตอบที่เด็กสาวได้รับกลับกลายเป็นการจูบอย่างเร่าร้อนจากชายหนุ่มอีกครั้ง เรี่ยวแรงแข็งขืนที่สัมผัสได้จากข้อมือที่ถูกจับแน่น และการเกร็งของร่างกายก็ค่อยผ่อนคลายลง ตรงข้ามกับร่างกายที่กลับร้อนขึ้นทีละน้อย เมื่อยินถอนริมฝีปากออก เชอรี่ก็รู้ได้ด้วยตัวเองว่าใบหน้าของตนตอนนี้คงกลายเป็นสีแดงก่ำและไม่อาจปกปิดความรู้สึกอะไรไว้ได้อีก
    "...ยิน..."
    "หึ แบบนี้สิ ค่อยน่ารักหน่อย"
    มือทั้งสองของชายหนุ่มเลื่อนจากข้อมือมาที่ร่างของเด็กสาวเพื่อจะปลดสิ่งที่ห่อหุ้มร่างของเธอเอาไว้ เชอรี่รั้งเขาไว้เป็นครั้งสุดท้ายด้วยการจับมือของยินเอาไว้ ชายหนุ่มแสดงท่าทางไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
    "...เดี๋ยวสิ ขออาบน้ำก่อนได้ไหม ทีนายยัง..."
    ชายหนุ่มพูดตัดบทขึ้นก่อนที่เด็กสาวจะพูดจบ
    "ไม่ วันๆ เธอเอาแต่อยู่ในห้องทดลอง ไม่สกปรกเหมือนฉันหรอกน่ะ"
    "แต่ว่า!"
    ยินจ้องลงไปยังดวงตาทั้งสองข้างของเด็กสาว แววตาทั้งสองของเขาราวกับสัตว์ที่กำลังหมายจะกลืนกินเหยื่อ
    "ฉันทนมาตั้งเดือนนึง ฉันจะไม่ทนมากไปกว่านี้แล้ว"
    สิ้นคำพูดของเขารีมฝีปากของเด็กสาวก็ถูกปิดด้วยจูบของเขาอีกครั้ง โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้โต้แย้งอะไร เชอรี่ดิ้นและสงเสียงอู้อี้อยู่เพียงครู่เดียวก่อนจะค่อยเปลี่ยนเป็นเสียงหวานเบาๆ ในลำคอ 
    เธอหลับตาทั้งสองลงและปล่อยให้ชายหนุ่มทำตามความปรารถนาของเขา

============================================

    เด็กสาวลืมตาตื่นขึ้นด้วยสัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผาก เธอส่งเสียงอย่างรำคาญออกมาจากลำคอ พลางมองไปยังชายที่อยู่ตรงหน้าและเป็นเจ้าของสัมผัสที่รบกวนการนอนของเธอ 
    ไม่ใช่ทุกครั้งที่ชายคนนี้จะยอมอยู่เคียงข้างหลังจากที่เขาทำสิ่งที่ตนเองต้องการเสร็จแล้ว แต่ในคืนนี้ยินกลับยังนอนกอดร่างของเชอรี่ไว้ในวงแขนของเขา สิ่งที่แปลกไปอีกอย่างก็คือจูบที่แสนนุ่มนวลที่หน้าผากของเธอเมื่อครู่ ทำให้เธออดแปลกใจไม่ได้
    ...ไม่น่าเชื่อว่าอย่างหมอนี่จะมีอารณ์แบบนี้หลังจากไม่เจอกันนานเหมือนอย่างคนปกติกับเขาด้วย...
    เชอรี่นึกจนแทบอดยิ้มไม่ได้ แต่เธอก็เปลี่ยนมันเป็นรอยยิ้มหยันพลางส่งเสียงหัวเราะออกมาทางจมูก
    "ยังอยู่อีกเหรอ นึกว่าเสร็จแล้วจะรีบกลับไปซะอีก"
    ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
    "เธอนี่ไม่น่ารักเลยจริงๆ"
    "งั้นนายจะอยู่นี่ทำไม รีบๆกลับไปเลยไป"
    "อยากโดนอีกรอบใช่มั้ย เชอรี่"
    คราวนี้เป็นฝ่ายเด็กสาวหรี่ตาลงจ้องเขาแล้วบ่นออกมาเบาๆ
    "ตาหื่นเอ๊ย..."
    "วันนี้ฉันมาตอบแทนไวท์เดย์ ยังไงก็ต้องคืนสามเท่าไม่ใช่รึไง"
    ยินหัวเราะในลำคอ แต่นั่นทำให้เชอรี่เปลี่ยนสีหน้าก่อนจะส่งเสียงออกมา
    "ไวท์เดย์อะไรกันยะ นี่ก็เลยมาตั้งเดือนนึงแล้วด้วย แล้วฉันก็ไม่ได้ให้อะไรนายซะหน่อย จะมาตอบแทนอะไรยะ!"
    ชายหนุ่มเผยอยิ้มอย่างชั่วร้ายก่อนจะตอบ
    "...หึ เค้กก็อร่อยดี แต่หวานไปหน่อยนะ"
    เด็กสาวหวนนึกถึงเค้กที่เธอนั่งทานอยู่เมื่อครู่ เป็นเค้กชอคโกแลต Sachertorte... เค้กตำหรับออสเตรียที่ประกอบด้วยเค้กชอคโกแลตสีน้ำตาลเข้มภายใน ฉาบด้านนอกด้วยชอคโกแลตสีดำสนิท เชอรี่ได้แต่อ้าปากค้าง ไม่รู้จะโต้เถียงว่าอะไรดี เธอจึงกำมือทุบลงดังปั่กที่แผ่นอกกว้างของชายหนุ่ม
    "ฉันอุตสาห์เตรียมของฝากเป็นชอคโกแลตมาด้วย แต่เธอดันซื้อเค้กชอคโกแลตมาพอดี หรือว่าเธอก็หวังให้มันเป็นอย่างนี้อยู่เหมือนกัน"
    รอยยิ้มแสยะของชายหนุ่มทำให้เด็กสาวรู้สึกเหมือนเขากำลังบอกเธอว่า เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพราะเธอ แถมเธอยังเป็นใจให้มันเกิดขึ้นอีกต่างหาก ใบหน้าของเชอรี่เปลี่ยนเป็นสีแดงจากทั้งความโกรธงอนและความอาย
    "จะบ้าเหรอ! ฉันยังไม่รู้เลยว่านายจะกลับมาวันไหน แล้วจะเตรียมชอคโกแลตไว้ได้ไง แถม... ตอนแรกนายเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่เอาขนมวันวาเลนไทน์น่ะ!!"
    "พูดไปอย่างนั้นแหละ"
    "หา!?"
    เชอรี่ถึงกับอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ และสิ่งที่ชายหนุ่มพูดต่อมายิ่งทำให้เธอต้องประหลาดใจมากขึ้นไปอีก
    "ถ้าเป็นของเธอ ฉันก็จะรับไว้หรอกนะ"
    เด็กสาวรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่จะทำอะไรหวานซึ้ง ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ยังไม่เคยบอกความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ การมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ทำให้คนรอบข้างคิดว่าเชอรี่เองก็เป็นแค่หนึ่งบรรดาผู้หญิงหลายๆของของเขา แต่เธอเองก็เข้าใจได้ว่าตัวเองนั้นยัง 'พิเศษ' กว่าคนอื่นเขาอยู่บ้าง เพราะไม่เคยมีใครได้ยินว่าเขาจะไปมาหาสู่หรือนอนค้างที่ห้องของใครบ่อยๆอย่างที่เขาทำกับเธอ แต่ถึงอย่างนั้นเชอรี่เองมักจะรู้สึกไม่พอใจอยู่เสมอ แม้ว่าตนเอง 'อาจจะ' เป็นคนพิเศษสำหรับผู้ชายคนนี้ แต่เขากลับล่วงรู้ถึงความในใจของเธอที่มีต่อเขาเป็นอย่างดี 
    คำพูดของยินทำให้หัวใจของเชอรี่เต้นแรงขึ้น และความฉุนเฉียวบนใบหน้าของเธอก็ค่อยลดลง แต่แล้วใบหน้าของเธอก็กลับแสดงอารมณ์โกรธอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มเสริมคำพูดของตนเองต่อไปอีกว่า
    "วันไวท์เดย์จะได้ทำแบบนี้ได้ตามใจชอบไงล่ะ หึหึ"
    สิ้นคำพูด สีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปในทันทีด้วยแรงอัดเข้าที่ลำตัวอันมาจากกำหมัดของเด็กสาว
    "ไอ้บ้า!!"
    หลังจากซัดชายที่กอดร่างของตนเองไว้ เชอรี่ก็พลิกตัวหันหลังให้กับเขาทันที เรี่ยวแรงของนักวิทยาศาสตร์หญิงย่อมไม่สามารถทำอะไรชายหนุ่มร่างใหญ่ที่เป็นถึงฝ่ายปฏิบัติการณ์ขององค์กรได้ เธอได้ยินเสียงหัวเราะที่ฟังแล้วน่ารำคาญดังมาจากด้านหลัง แล้วร่างของเธอก็ถูกดึงเข้าไปแนบกับร่างของเขา
    "ส่วนไอ้นี่ ต้องเรียกว่า 'เอาคืน' สินะ"
    เขากระซิบข้างๆหูของเธอ พลางขบเลียใบหูของเด็กสาว 
    "ดะ... เดี๋ยว! นี่ยังจะ... อีกเหรอ!?"
    "อา... ฉันกะว่าจะไม่ปล่อยเธอไปจนถึงเช้าเลย"
    มือทั้งสองของเขาเปลี่ยนหน้าที่จากการรัดตรึงเด็กสาวไปเป็นสัมผัสลูบไล้ร่างกายของเธอ เสียงลมหายใจของเชอรี่ดังหอบและถี่ขึ้น
    "ทั้งในส่วนของวาเลนไทน์ ในส่วนของหนึ่งเดือนที่ไม่ได้เจอกัน และส่วนของไวท์เดย์ ฉันจะให้เธอจ่ายทีเดียวทั้งหมดในคืนนี้"
    เชอรี่ไม่อาจตอบอะไรได้ และไม่ขัดขืนเขาอีกด้วย เธอเองไม่แน่ใจว่านั่นเป็นเพราะเธอเหนื่อยเกินไปที่จะขัดขืน เธอรู้ว่าขัดขืนชายคนนี้ไปก็ไร้ประโยชน์ หรือใจจริงแล้วเธอเองก็ปรารถนาชายคนนี้เช่นกัน ยินขยับตัวขึ้นเหนือร่างของเธอ ใช้มือข้างหนึ่งจับคางของเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอหลีกเลี่ยงจูบอันแสนปลุกเร้าจากเขาได้ เชอรี่ไม่ได้หลบ แต่ยอมรับมันและตอบสนองแต่โดยดี 
    เพียงไม่นานเธอเองก็ไม่มีสมาธิพอที่จะคิดอะไรได้อีกแล้ว...

============================================
Atogaki!
=_=... งรึม...............................................
เลยมานานแล้วเนอะ.................................... =_= งรึม.............................................
โปรเจคเขียนเริ่มต้นหลังไวท์เดย์วันสองวัน 
แล้วก็เขียนบ่จบ =_=
พอญี่แผ่นดินไหวครืนๆ โคเอประกาศเลื่อนเมสเซจไวท์เดย์
ก็คิดในใจว่า ฮา ไงๆก็เลทด้วยกันหมดแล้ว
เดือนสี่ โคเอประกาศว่าจะออกเมสเซจไวท์เดย์วันที่ 14 เมษา หลังจากไวท์เดย์เดือนนึง
ก็เลยคิดว่า เอาล่ะ งั้นดั้นเอามั่งดีกว่า
สุดท้าย =_=..........................................
พึ่งเขียนจบเอาวันที่ 16............................ =_= งรึม...........................................

แย่เนอะ <------------- ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ!!

สำนวนแย่ลงอีกแล้ว =3= 
พอทำงานแล้วไม่มีเวลาสร้างสรรค์ (สร้างเสื่อม) อะไรเท่าไหร่เลยอ่ะ 
หนังสือ (รวมการ์ตูน) อนิเมไรก็ไม่ได้ดู
อยากหนีกลับไปเป็นนีทไม่ก็ฮิกกี้จริงๆ (-_-")>

เอาเถอะๆ ฟิคงวดนี้ก็ไม่มีแรงบันดาลใจไรเป็นพิเศษ นอกจากกะจะเขียนไวท์เดย์ที่
- วันวาเลนไทน์ไม่มีอะไร เพราะชีวิตจริงดั๊นมันก็ไม่มีอะไร และฟิควาเลนไทน์ไรก็ไม่ได้เล่น
- เลท เพราะมันก็เลทจริงๆอ่ะแหละ =_="
- แอบหื่น เพราะ... ตัวละครมันชวนให้หื่นอ่ะ ตอนเขียนกะว่าส่อๆก็พอ ถ้าอยากหื่นไว้แอบเขียนเนื้อเรื่องเบื้องหลังเอง แต่นี่เขียนไปเขียนมามันหื่นขึ้นเรื่อยๆเองอ่ะ!! ขอยกยอดความดีความชอบ(?)ให้กับลูกพี่ละกันค่ะ!! XD
- อีเวนท์หลักที่นึกได้และเอามาเล่นก็คือ ไอ้ฉากแย่งชอคโกแลตในปากพาจนไปถึงตอบแทนไวท์เดย์สามเท่า แค่นี้เองแหละ ;P สนองนี๊ดตามสไตล์ เหมือนฟิคเรื่องก่อนที่เขียนทั้งเรื่องเพราะอยากให้เชอรี่พูดแค่ประโยคเดียว ฮา XDDD

ก็ประมาณนี้แหละค่า 
ถ้าท่านใดอ่านมาจนจบได้ก็ขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี่นะคะ >_< ปิ๊งๆ