Touken Ranbu Fanfiction - KogiMika, TsuruMika, IchiMika - อลหม่านวันวาเลนไทน์ - Kogitsunemaru Ending

ตะแน้วววววว

ฉากจบของฟิควาเลนไทน์ค่าาาาา
//ที่ช้าไปหนึ่งวัน อร่อก ... TT3TT
ตอนแรกแอบถามไว้ว่าอยากได้ฉากจบใคร
แต่จริงๆ เราเขียนไว้หมดเลยทุกคนค่ะ ฮาาาา
เนื่องจากช่วงนี้ยุ่งๆ เวลาไม่พอ
//เอามาแอบเขียนในเวลางาน ฮาาาา
เลยอาจจะออกมาแบบไม่ค่อยงดงามอยู่บ้างนะคะ
ตัวคนแต่งเองก็ไม่ค่อยพอใจค่ะ (อ้าว)
แต่มันเลยวันแล้วอ่ะ ไงๆ ก็รีบเอามาลงก่อนดีกว่าเนอะ TT3TT

กราบขออภัยทุกท่านที่เผางานด้วยค่า ฮือออ

Touken Ranbu Fanfiction - KogiMika, TsuruMika, IchiMika - อลหม่านวันวาเลนไทน์ - Kogitsunemaru Ending
เมื่ออาทิตย์ค่อยขยับตัวเข้าซ่อนเร้นใต้โลกา ยามค่ำสนทยาก็มาเยือน เหล่าหนุ่มดาบต่างร่วมวงกันรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยจากฝีมือของโชคุไดคิริมิตสึทาดะ
ซึ่งแน่นอนว่าของหวานวันนี้ของทุกคนเป็นฟองดองชอคโกล่าก้อนน้อย ที่เมื่อใช้ส้อมตัด ซอสชอคโกแลตหวานปลายขมจะทะลักออกมาให้ได้ลิ้มรส
แต่สำหรับหนุ่มอกหักสามคน กลับมองเห็นเป็นเลือดและน้ำตาไหลออกมาจากชอคโกแลตแห่งความผิดหวังของตัวเองมากกว่า

จิ้งจอกหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอนเสร็จสรรพ เขาก็ต้องแวะไปที่ห้องของมิคาสึกิมุเนจิกะ
เป็นหน้าที่ประจำเกือบทุกคืนของเขาเสียแล้ว ที่ต้องจัดแจงเตรียมที่นอนให้กับน้องชายแสนงามจนถูกประคบประหงมให้ทำอะไรเองไม่เป็น
"ข้าเข้าไปล่ะนะ"
โคกิทสึเนะมารุส่งเสียงพร้อมกับเลื่อนเปิดประตูห้องของมิคาสึกิออก
เจ้าของห้องหันกลับมาทักด้วยสีหน้าลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย
"อะ อา โคกิทสึเนะมารุ มาแล้วรึ"
"หือ? เจ้าทำอะไรอยู่นะ"
จิ้งจอกผู้เป็นพี่ชายถามเมื่อเห็นมิคาสึกิยืนอยู่หน้าตู้เก็บฟูกนอน
ในยามค่ำเช่นนี้ หากคนอื่นจะหยิบฟูกนอนออกมาจัดวางก็คงไม่แปลก
แต่กับมิคาสึกินั้น ... ดูเหมือนจะเป็นเรื่องมหัศจรรย์ โดยเฉพาะเมื่อเจ้าตัวรู้ว่ามีพี่ชายที่คอยดูแลตนเองอยู่แล้ว
"ข้าแค่จะเปิดดูฟูกเท่านั้นเอง"
ชายร่างสูงเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่าย
"ไม่ต้องหรอกมิคาสึกิ ข้าจะจัดการให้เอง ... เจ้าก็รู้ว่าครั้งก่อนที่เจ้าบอกว่าจะลองจัดที่นอนเอง ข้าต้องนั่งรอเจ้าอยู่เกือบชั่วโมง และสุดท้ายข้าก็ต้องเป็นคนจัดที่นอนให้ ในระหว่างที่เจ้าไปอาบน้ำอีกครั้งเพราะเหงื่อออกจนโทรมกาย"
"นั่นสินะ ฮะ ฮะ งั้นต้องฝากท่านพี่ชายของข้าเสียแล้ว"
มิคาสึกิยกมือขึ้นป้องปากที่ส่งเสียงหัวเราะ แล้วก้าวเดินออกห่างจากตู้ ปล่อยให้โคกิทสึเนะมารุเป็นคนเดินไปเปิดตู้ออก แล้วดึงชุดเครื่องนอนภายในออกมาเพื่อจะกางลงกับพื้น

ทันใดนั้นเอง มีบางสิ่งร่วงออกมาจากฟูกตกกระทบกับพื้นจนเกิดเสียง จิ้งจอกหันขวับไปตามสัญชาติญาณ แล้วเขาก็เดินเข้าไปหยิบกล่องใบเล็กที่นอนอยู่กับพื้น
"มิคาสึกิ ..."
เจ้าจันทรายกสองมือขึ้นจับแก้มตัวเองพร้อมกับส่งยิ้มราวกับหวังอะไรอยู่ แต่โคกิทสึเนะกลับ ...
"ข้าเคยบอกเจ้าว่าอย่ากินขนมในที่นอนนะ"
มิคาสึกิเปลี่ยนเป็นทำหน้าบูดในทันที แล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน
"เจ้าไม่ควรว่าข้าเช่นนี้นะ ..."
"หากเห็นข้าเป็นพี่ชาย เจ้าควรจะฟังที่ข้าพูดบ้างนะ"
จิ้งจอกหนุ่มทำเป็นไม่สนใจสีหน้าบึ้งตึงของจันทรา และปูฟูกลงบนพื้น ตามด้วยผ้าห่ม ก่อนจะหยิบหมอนขึ้นมาแล้วนิ่งอึ้งไป
"ใช่ เจ้าเป็นพี่ชายของข้า แล้วก็มากกว่านั้นด้วย ... เจ้าจิ้งจอกบ้า ..."
เสียงตอบของมิคาสึกิคล้ายเสียงบ่นอุบอิบมากกว่า แต่ถึงอย่างนั้นก็เข้าหูของโคกิทสึเนะมารุครบทุกคำ
"มิคาสึกิ ... เจ้า ... หมายความว่าอย่างนั้นหรือเปล่า ...?"
โคกิทสึเนะมารุหันหน้ามาทางมิคาสึกิทั้งที่ยังกำหมอนที่มีคำว่า "Yes" อยู่ตรงกลางเอาไว้ในมือ
"รวมถึงขนมในกล่องนั่นด้วย ..."
แต่มิคาสึกิกลับเบือนหน้าหนี
"ข้าได้ยินทุกอย่างมาจากท่านซานิวะตั้งแต่วันก่อนแล้ว ข้าถึงได้เตรียมสิ่งเหล่านี้ แต่ดูท่าสำหรับเจ้า ข้าคงจะเป็นแค่เด็กที่แอบกินขนมในที่นอนสินะ"
จิ้งจอกหนุ่มสะดุ้งโหยงกับการจิกกัดกลับของจันทรา แล้วรีบกระวีกระวาดเข้ากอดร่างบอบบางนั้น
"มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ มิคาสึกิ ข้า ... ดีใจมากเลย ..."
เสียงกระซิบแผ่วหวานที่ใบหูทำให้จันทราคลายความขึ้งลงไป
"ตอนกลางวัน เจ้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ข้าเลยคิดว่าที่ผ่านมาเจ้าคงเห็นข้าเป็นแค่พี่ชาย ..."
"ถ้าเช่นนั้น ... เจ้าได้รับขนมกล่องนั้นไปแล้ว เจ้าจะทำเช่นไรล่ะ"
มิคาสึกิตอบด้วยรอยยิ้มท้าทาย
"หากนี้คือความหมายของเจ้า ข้า ... ก็ยินดีที่จะรับมัน มิคาสึกิของข้า ..."
โคกิทสึเนะมารุส่งรอยยิ้มออกมาเช่นกัน แต่ดวงตาของเขาส่องประกายราวกับจะจ้องกินเหยื่อเสีย
มิคาสึกิยิ้มอย่างพอใจและส่งเสียงหัวเราะเพียงเบาๆ ในลำคอออกมา ก่อนจะหลับตาลง ยื่นหน้าให้กับจิ้งจอกหนุ่ม
ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ เจ้าจิ้งจอกก็เข้าใจได้ถึงความหมายนั้นเป็นอย่างดี แล้วค่อยขยับใบหน้าโน้มลงเพื่อลิ้มรสหวานหอมของเจ้าดวงจันทร์งาม ที่หวานล้ำยิ่งกว่าขนมใดๆ

Happy Valentine!